Σύμφωνα με το Orthodox Times, η κατάληξη ήταν από καιρό προδιαγεγραμμένη. Ο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιος ήταν θέμα χρόνου να αποχωρήσει από τη διεύθυνση του γραφείου εκπροσώπησης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα. Ενός γραφείου που αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα στην Αθήνα και το Φανάρι για δεκαετίες.
Πολλοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο περίμεναν να συμβεί πολύ νωρίτερα αυτή η εξέλιξη. Οι λόγοι υγείας έχουν βάση, λένε όσοι παρακολουθούν από κοντά τα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ψυχικής υγείας όμως, όλων όσων παρακολουθούσαν από κοντά αυτή την ατέρμονη και ανούσια αντιπαράθεση ανάμεσα σε Αθήνα και Φανάρι.
Την οποία πολλοί απέδιδαν στον κ. Αμφιλόχιο. Τη στιγμή που υπηρετούσε σε μία νευραλγική θέση όπου, θεωρητικά, θα έπρεπε να έχει τη διάκριση του προκατόχου του, Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννου και να οικοδομεί μία άριστη επικοινωνία με την ελληνική κυβέρνηση και την Εκκλησία της Ελλάδος.
Αντίθετα ο κ. Αμφιλόχιος επιδίωξε, λένε, να καταστήσει το Γραφείο Εκπροσώπησης του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως ένα είδος «Εξαρχίας», χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτό παρά μόνο για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Και το κυριότερο: Να αποκτήσει τη θέση απόλυτου ρυθμιστικού παράγοντα στην Ελλάδα, που ποτέ δεν κατάφερε να αναλάβει δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Για πέντε ακόμη λόγους φέρεται να υπήρξε αυτό το εκκωφαντικό «διαζύγιο» ανάμεσα στον Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως κ. Αμφιλόχιο και στο Γραφείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα.
1. Οι ανύπαρκτες σχέσεις με την κυβέρνηση. Ο κ. Αμφιλόχιος, σε αντίθεση με την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπου διατηρούσε προνομιακές σχέσεις με υπουργούς και είχε φτιάξει μία δική του ατζέντα, επί κυβέρνησης ΝΔ, δεν βρήκε ευήκοα ώτα. Και αυτό γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει ο ίδιος ανοικτή γραμμή με το Μέγαρο Μαξίμου και επομένως ο ρόλος του Αμφιλόχιου, ήταν περισσότερο διακοσμητικός.
2. Η εμμονική στάση απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Από την αρχή της θητείας του ο κ. Αμφιλόχιος, λένε Μητροπολίτες και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, μάλλον είχε ως σκοπό, κυρίως να κάνει δύσκολη τη ζωή του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας γιατί όταν υπηρετούσε δίπλα του, «δεν πήρε το ρόλο που πίστευε πως του άξιζε», δημιουργώντας προστριβές μεταξύ Αθήνας και Φαναρίου.
3. Το «άδειασμα» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ο κ. Βαρθολομαίος κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα, δεν ακολούθησε την τακτική της αντιπαράθεσης με την Εκκλησία της Ελλάδος για τα θέματα που τους χωρίζουν, όπως ακούγεται πως του εισηγούνταν ο κ. Αμφιλόχιος. Αντίθετα, σε πνεύμα συνεννόησης ο κ. Βαρθολομαίος με τη στάση του απέδειξε πως η Εκκλησία της Ελλάδος πρέπει πάντοτε και να είναι η ασπίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και η πρώτη Εκκλησία – σύμμαχός του μπροστά στα δύσκολα που έρχονται.
4. Οι άτεχνες κινήσεις και χειρισμοί του. Από την υπόθεση με το Κτήμα Προμπονά και το «φιάσκο» με τον Δήμαρχο Αθηναίων που καταφανώς πήρε το μέρος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και άλλα επιμέρους θέματα που έπρεπε να έχει καλύτερη εικόνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης (π.χ. οργανικές θέσεις κληρικών), μέχρι την επιθυμία του να αναβαθμίσει τη Μονή Αγίας Παρασκευής στο Μάζι Μεγάρων ως Σταυροπήγιο μοναστήρι και αυτόνομο κέντρο προσωπικής εξουσίας, καθιστούσαν τη σχέση ανάμεσα στην Αθήνα και το Φανάρι μη λειτουργικές.
5. Η ανέλιξη του Μητροπολίτη Χαλκηδόνος. Στους δύο τρίτος δεν χωρεί λένε και φαίνεται πως και σε αυτή την περίπτωση έχουν δίκαιο. Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος είναι ο de facto υπ’ αριθμόν δύο στο Φανάρι. Έχει άριστες σχέσεις με την Εκκλησία της Ελλάδος και λειτουργικές σχέσεις με την κυβέρνηση. Ο κ. Εμμανουήλ προσπάθησε όσο μπορούσε να στηρίξει τον κ. Αμφιλόχιο, όμως η πολιτική του δεν τον βοήθησε. Γι’ αυτό και ο κ. Εμμανουήλ αποφάσισε να μην τον ακολουθήσει στην λογική του «τα γκρεμίζουμε όλα». Μέχρι τη στιγμή που ο κ. Αμφιλόχιος έμεινε χωρίς κανέναν ισχυρό σύμμαχο και συνειδητοποίησε – ευφυέστατος γαρ – πως έπρεπε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Μακριά από την Αθήνα.
