Ὁ Γέροντας ἐπεσήμαινε τοὺς ἐθνικοὺς κινδύνους, πρὶν ἀκόμη φανοῦν. Βοήθησε πολλοὺς νὰ δοῦν ξεκάθαρα τὶς ξένες προπαγάνδες σὲ βάρος τῆς Πατρίδος, καὶ ὅσοι εἶχαν θέσεις καὶ εὐαισθησία ἔλαβαν τὰ ἀνάλογα μέτρα.
Σχετικὰ μὲ τὸ Μακεδονικό, ἀναφέρει ἀνώτατος ἀξιωματικός: «Ἐγὼ ἤμουν μέσα στὰ πράγματα καὶ δὲν εἶχα πάρει εἴδηση. Ὁ Γέροντας μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια. Στὴν ἀρχὴ παραξενευόμουν καὶ ἔλεγα: “Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Γέροντας καὶ ἀπὸ ποῦ τὰ ξέρει;”. Ἔπειτα κατάλαβα». Ὁ Γέροντας ἤδη ἀπὸ τὸ 1977, ὅταν πῆγε στὴν Αὐστραλία, ἀνέφερε τὸ Μακεδονικὸ θέμα. Αὐτὰ κάποιοι «εἰδικοὶ» τὰ θεώρησαν «ἀνεύθυνες φανατικὲς κινδυνολογίες».
Ὑπερασπιζόμενος τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, ἀνήρτησε στὸ Ἀρχονταρίκι του τὸ κείμενο τοῦ προφήτου Δανιὴλ* ποὺ ἀναφέρεται στὸν βασιλέα τῶν Ἑλλήνων Ἀλέξανδρο καὶ δίπλα του...
μία μεγάλη χάρτινη εἰκόνα ἑνὸς Ἀγγέλου ἀπὸ Σερβικὸ Μοναστήρι, νὰ δείχνει τὸ κείμενο.
Παρωμοίαζε τὸ κράτος τῶν Σκοπίων μὲ οἰκοδόμημα ποὺ εἶναι κτισμένο μὲ τοῦβλα καὶ μὲ φαρσαλινοὺς χαλβάδες, ποὺ εἶναι κομμένοι σὲ σχῆμα τούβλων, καὶ ποὺ φυσικὸ εἶναι κάποτε νὰ καταρρεύση.
Τὸ βιβλίο τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Βορείου Ἑλλάδος κ. Νικολάου Μάρτη, «Ἡ πλαστογράφηση τῆς Μακεδονίας», ὅταν τὸ διάβασε, τὸν ἐνθουσίασε. «Δόξα τῷ Θεῷ», εἶπε, «ὑπάρχουν καὶ πατριῶτες». Πῆρε πολλὰ βιβλία καὶ τὰ μοίραζε εὐλογία. Ἔγραψε καὶ ἕνα ἐπαινετικὸ ποιηματάκι, τὸ ὁποῖο ὁ κ. Μάρτης συμπεριέλαβε σὲ νέα ἔκδοση τοῦ βιβλίου του.
…Κυρίως ὅμως ὁ Γέροντας βοήθησε τὴν Πατρίδα ἀφανῶς μὲ τὴν προσευχή του. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ τυπικὸ ποὺ ἀναφέρθηκε, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ποίημα ποὺ ἔστειλε στὴν μητέρα του. Στὸ τέλος γράφει ὅτι γίνεται καλόγηρος γιὰ νὰ προσεύχεται «καὶ γιὰ ὅλη τὴν Πολιτεία». Ἔδινε πρῶτος τὸ παράδειγμα καὶ παρακινοῦσε, λέγοντας: «Νὰ κάνουμε προσευχὴ ὁ Θεὸς νὰ φωτίζη τοὺς ὑπευθύνους ποὺ ἔχουν θέσεις μεγάλες στὴν Πολιτεία, γιατί αὐτοὶ μποροῦν νὰ κάνουν μεγάλο καλό».
Ὅταν ὑπῆρχε ἔνταση στὶς Ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, ἔλεγε: «Πολλὰ σύνεφα μαζεύτηκαν. Ἂν μπορέσουμε νὰ τὰ διώξουμε» (μὲ τὴν προσευχή).
Σὲ παρόμοια περίπτωση ἔκανε θεία Λειτουργία στὸ Καλύβι του. Στοὺς Μακαρισμοὺς δὲν ἔψαλλε ὅ,τι προέβλεπε τὸ τυπικό, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦ ὁσίου Νικολάου τοῦ Κατασκεπηνοῦ, γιατί ἦταν κατάλληλο γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή: «Ἀθέων Ἀγαρηνῶν τὰ βέλη συντριψον Δέσποινα, καὶ πάσαν ἐπιβουλὴν δαιμόνων ματαίωσον, λαὸν χριστεπώνυμον σκέπων καὶ φυλάττων, ἴνα πόθῳ σε δοξάζωμεν»**.
*Δαν. η΄, 21-5
**Θεοτοκάριον, ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἦχος πλ. δ΄, Σάββατον ἑσπέρας.
