Τα όνειρα, ειδικά μέρες που είναι, ευπρόσδεκτα, ως καλά, χρυσά, αγαπημένα, θεμιτά. Αρκεί να μην είναι… παιδικά. Να μην έχουν παραμυθένια σύλληψη και πορεία, να μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Άλλωστε, παραδοσιακά ο άνθρωπος βάζει στόχους, καταστρώνει στρατηγικές, στο κατώφλι της υποδοχής του Νέου Χρόνου.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και στον Πειραιά, κλείνουν τα μάτια και ονειρεύονται. Συνεχίζουν, εξακολουθούν να ονειρεύονται. Είναι το moto τους, είναι η έννοια της ύπαρξης τους, είναι η ανάσα και το οξυγόνο της ανάπτυξης, της πορείας του ποδοσφαιρικού μέλλοντος τους.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης το ‘ριξε σύνθημα αναλαμβάνοντας αυτό τον τεράστιο σύλλογο, εκφράζοντας τον ψυχισμό και του τελευταίου οπαδού του Ολυμπιακού.
Είναι σύνθημα στο Καραϊσκάκη. Το τραγούδι των κερκίδων που συνοδεύει απαρέγκλιτα κάθε ευρωπαϊκή νύχτα των ερυθρολεύκων.
Θέλουν, παθιάζονται, ζουν και ελπίζουν για ένα τρόπαιο που θα το διηγούνται όλες οι ποδοσφαιρικές γενιές του Πειραιά. Η μία στην άλλη. Κάτι σαν το έπος του Euro ’04. Που έμοιαζε με παραμύθι. Και θα μας μείνει αξεπέραστο στις μνήμες… Σαν παραμύθι! Και ας είναι αλήθεια. Και ας πέρασε στο πάνθεον της ελληνικής ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Για να ξέρουμε όμως τι λέμε και τι προσδοκάμε: Τα παραμύθια - αν δεν εμπνέονται από θρύλους, σαν του Αϊ Βασίλη, που κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, σε παίρνουν είδηση μέχρι και τα παιδιά και σε κατσαδιάζουν, εφόσον εξακολουθείς να τα «παραμυθιάζεις» με την ίδια μειλίχια μορφή των πιο γλυκών ονείρων τους (!) – γίνονται από… καθόλου και ποτέ, μέχρι μια φορά στα χρονικά!
Επομένως, για να έχουν μια άλφα βαρύτητα, την ελάχιστη δόση ρεαλισμού και να μην είναι έπεα πτερόεντα, να ζούμε δηλαδή μαζί τους μέσα στην αυταπάτη, επιβάλλεται να δημιουργήσουμε μια βάση δεδομένων.
Για να «χτυπήσει» πράγματι ο Ολυμπιακός έναν τόσο υψηλό στόχο, εκεί που τον πήγαν τον πήχη ο Καρεμπέ, ο (κυρ Σάββας) Θεοδωρίδης, που τον φωτογραφίζουν, τον υπονοούν και τον πιστεύουν μέσα από δηλώσεις τους αρκετοί ποδοσφαιριστές, πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Και αν προτιμάτε, εγώ δεν θα το πάω τόσο… πέρα, στην (απίστευτη) κατάκτηση του Europa, αλλά έστω σε μια πορεία ως τον τελικό, ως την 4άδα, κάπου στα προημιτελικά ακόμα ακόμα, που σημαίνει ότι από εδώ που βρίσκεται ο Ολυμπιακός θα πρέπει να αποκλείσει δύο αντιπάλους στα νοκ άουτ και να περάσει δύο γύρους δηλαδή, τη Ντιναμό Κιέβου και το επόμενο εμπόδιο του, διόλου εύκολη διαδικασία, η ομάδα χρειάζεται αυτές τις δύο μεταγραφές για τις οποίες μετά τη θριαμβευτική πρόκριση επί της Μίλαν έκανε νύξη ο ηγέτης του συλλόγου.
Ο Μαρινάκης μίλησε για 1-2 χειμερινές μεταγραφές που αν θα έρθουν, θα έρθουν… υπερβατικά πάλι. Όπως το συνηθίζει. Για να κάνουν τη διαφορά. Ειδάλλως να… κάτσουν αυτοί και όλοι μας στα αυγά μας! Και καλά να είμαστε, έχουμε χρόνια πάλι να ονειρευόμαστε.
Αυτή τη σεζόν, αυτή την εποχή, ο Ολυμπιακός καθ’ ομολογία, παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Είναι θεαματικός, είναι απολαυστικός κατά διαστήματα, σε κάθε ματς που δίνει, ελκύει, γοητεύει, αρέσει, χειροκροτείται. Το παραδέχονται, το ομολογούν και οι αντίπαλοι του. Εκ των τελευταίων ο Τσιγκρίνσκι!
Ο Μαρτίνς έχει μια σχεδόν πλήρη ομάδα, ένα περίπου… μπετόν αρμέ, εναλλακτικό έμψυχο δυναμικό για να πάει όλο και καλύτερα με την αποτελεσματική δουλειά που κάνει στο Ρέντη όπως έχουμε από μήνες διαπιστώσει.
Μόνο που για να προοδεύεις και να «εκτοξευτείς» στην Ευρώπη, για να έχεις τις τόσο υψηλές βλέψεις, δεν… επιτρέπονται οι ελλείψεις. Οι αδυναμίες. Επιβάλλεται να μην υπολείπεσαι πουθενά. Σε καμία θέση, σε κανένα πρόσωπο 11άδας και πάγκου. Να έχεις πραγματικά, όχι θεωρητικά, φιλολογικά, φλύαρα, αλλά κυριολεκτικά, δύο ισάξιες συνθέσεις. Να μπουν στο γήπεδο και να καθαρίσουν κάθε ευρωπαϊκή μάχη!
Πέραν λοιπόν του στράικερ, του γκολτζή, που είναι η εγνωσμένη αχίλλειος πτέρνα, για μένα ο Ολυμπιακός πάσχει και σε ακόμα δύο θέσεις: Στα άκρα της επίθεσης και, ναι, κλασικά, στο κέντρο της άμυνας.
Μην παραξενεύεστε επειδή το ντουέτο Βούκοβιτς-Σισέ «έπιασε» και πάει καλά. Συντονίζονται, δένουν ολοένα και περισσότερο και εξελίσσονται, μαζί και χώρια (ιδίως ο Αφρικανός που είναι και σε νεαρή ηλικία και έχει μπροστά του μεγάλη μεταγραφή…).
Ο Μεριά φεύγει, παραχωρείται, οι Μιράντα και Νικολάου είναι για… φευγιό, δεν γίνεται να στηρίζεται όντως ο Ολυμπιακός σε κανέναν από δαύτους… Άρα, τι μένει; Ο Βούκοβιτς με τον Σισέ και με ερχόμενο από πίσω (για μένα όσο περνούν τα χρόνια στα στόπερ είναι η θέση του) τον «Τόρο». Κορυφή, καθοδηγητής της άμυνας, ο ηγέτης της, εξακολουθεί να μην υπάρχει.
Γι’ αυτό θα πω ότι ο Ολυμπιακός όπως είναι αυτή τη στιγμή, χρειάζεται τρεις προσθήκες για να είναι πληρέστατος και να κάνει μεγάλα, σπουδαία και τρανά όνειρα:
Σέντερ φορ
Ακραίο κυνηγό
Στόπερ ΟΛΚΗΣ!
Και μην εκπλαγείτε αν εκτός σεναρίων και κουβέντας εποχής, ο Ολυμπιακός φέρει και έναν τέτοιον Ιανουάριο μήνα!..
sportdog.gr
