Αρνητής του Σταυρού και αυτόχειρας, ο κ. Αλέξανδρος Βέλιος είναι αυτό που χρειάζονται όσοι ασχολούνται με το μάρκετινγκ της ευθανασίας.
Από πότε η αυτοκτονία έγινε μη υποβοηθούμενη ευθανασία και από πότε γενικά η ευθανασία έγινε αποδεκτή ως λύση για έναν άνθρωπο που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή του;
Μήπως όλο αυτό ήταν βούτυρο στο ψωμί όσων επιθυμούν να καθιερωθούν τέτοιες πρακτικές;
Την ζωή του δεν έχουμε δικαίωμα να την κρίνουμε και δεν θα την κρίνουμε. Έχουμε υποχρέωση όμως να κρίνουμε αυτό το δημόσιο «θέατρο» που επέλεξε να παίξει το τελευταίο διάστημα της ζωής του περνώντας με αυτόν τον τρόπο μηνύματα στα παιδιά μας και στην κοινωνία μας.
Δικαίωμα όλων των ανθρώπων να επιλέγουν αν θα τερματίσουν τη ζωή τους με αυτοκτονία ή όχι, είναι δικαίωμα όμως όλων των συστημικών ΜΜΕ να προβάλουν αυτή την αυτοκτονία ως ηρωική πράξη;
Ένα συνάνθρωπος μας έφυγε από τη ζωή με αυτό τον τρόπο αρνούμενος την ίδια ώρα το Σταυρό του Χριστού(Οι επιστολές που έγραψε ο A.Βέλιος),καθώς στις επιστολές του έγραψε:
«Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου.»
«Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια.»
Προφανώς από τη σβησμένη τελευταία παράγραφο γίνεται φανερό ότι δεν ήθελε να γίνει θρησκευτική τελετή και ότι το κάνει για χάρη των συγγενών του.
Ας τον βάλουμε όλοι στην προσευχή μας, όπως πρέπει να κάνουμε με όλους τους αυτόχειρες.
