Λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Εάν ταῖς γλῶσσες τῶν ἁνθρώπων λαλῶ και τῶν αγγέλων ἁγάπην δε μη ἒχω, γέγονα χαλκός ἠχῶν ἢ κύμβαλον αλαλάζον⸱ και ἐάν ἒχω προφητείαν και εἰδῶ τα μυστήρια πάντα και πᾶσαν την γνῶσιν και ἐάν ἒχω πᾶσαν την πίστιν, ὣστε και ὃρη μεθιστάνειν, ἀγάπη δε μη ἒχω, εἰς οὐδέν εἰμί». Παλαιότερον ένας εκ των επτά σοφών, ο Βίας ο Πριηνεύς (6ος πΧ αιών) είπε: «Φίλει ὡς μισήσων και μίσει ὡς φιλήσων» (Ας αγαπάς σαν να ήταν να μισήσεις και ας μισείς, σαν να ήταν ν’αγαπήσεις).
Όλοι μας ενστερνιζόμεθα τα όσα είναι καταγεγραμμένα για την αγάπη. Και -εν τέλει- συμφωνούμε, ότι η αγάπη είτε θεωρείται αρετή είτε συναίσθημα, αυτό εξαρτάται από τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, από τους γνώμονες της κουλτούρας μας και από τις φιλοσοφικές μας προσεγγίσεις. Ποιος άλλωστε δεν θα ήθελε μία κοινωνία πλέουσα σε πελάγη αγάπης, συμπνοίας, συμπαθείας, οικειότητος, εγκαρδιότητος, ευπροσηγορίας και «ανυπόκριτης» φιλίας;
Ως εδώ όλα καλά και άγια. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Πώς ερμηνεύεται η αγάπη από ένα έκαστον εξ ημών; Τολμώντας να στηθούμε απέναντι σε ένα καθρέπτη και αντικρύζοντας τον εαυτόν μας, ας τον ρωτήσουμε: πώς εννοείς εαυτέ την αγάπη; Ο μεν ανυπόκριτος την εννοεί σαν ένα βαθύ συναίσθημα αναγκαίο στον άνθρωπο για να προβιβάζει ποιοτικά την ζωή του. Την εννοεί σαν καλλιέργεια ειλικρινούς κοινωνικής συναναστροφής καθώς και σαν άγγιγμα ενός εννοιολογικού αντικρίσματος της ηθικής. Το θεωρεί σαν το υπερβαίνον βήμα ανάμεσα στα επίπεδα της συνειδήσεως και που ανυψώνεται στο «ιερόν είναι». Το θεωρεί σαν επιφοίτηση, που τον εξοικειώνει με την πανταχού παρούσα εικόνα και την ομοίωση του Θεού.
Και το ερώτημα υπεισέρχεται βασανιστικό. Και ποιος είναι ο ανυπόκριτος; Ποιος ακολουθεί τον τυπολογικό ορισμό της ηθικής της αληθείας; Ποίος επιλέγει το γενικά αποδεκτό καλό, εάν αυτό το καλό δεν συμπεριλαμβάνει και αυτόν τον ίδιο σαν ουσιαστικό μερισματούχο σε κέρδη την στιγμή που το ατομικό του συμφέρον κινείται στα βέβηλα όρια της εννοίας “κοινωνική αποστροφή”; Εδώ ανιχνεύεται υποκρισία. Εδώ υπάρχει παραδοξότητα. Και το λέμε αυτό, διότι πρωτίστως συμφωνούμε, στην βάση της σκέψεως του «πρέπει». Δηλαδή οφείλουμε να ενεργούμε με ένα προϋποτιθέμενο αρχικό θεωρητικό έλεγχο των εμπειριών μας. Έτσι στην συνέχεια οι ακολουθούσες πράξεις μας αναγκάζονται να συμβαδίζουν με την ορθολογικότητα μιας πραγματικότητος. Βάσει μιας κοινής σε όλους μας εμπειρίας έχουμε αποκτήσει την επίγνωση, ότι οι φαύλοι άνθρωποι προσπαθούν κατά ένα ομοιότυπο τρόπο να παραλλάσσουν εν σιγῇ την χυδαία διαγωγή τους με ένα ένδυμα πίστεως στις ιδέες της θρησκείας, της φιλοπατρίας και της ηθικής. Αυτή η υποκρισία, σύμφωνα με την απλή λογική είναι επονείδιστη, είναι σκανδαλώδης και βεβαίως κατακριτέα. Ο ασκών αυτή την πρακτική δεν είναι άλλο τι παρά εχθρός των υπολοίπων. Εχθρός του υγιούς μέρους της κοινωνίας. Σε εθνική κλίμακα θεωρείται εχθρός της Ελλάδος.
Εκείνος -και δεν εννοούμε τον πτωχό τῷ πνεύματι αλλά τον σκεπτόμενο Έλληνα, που ανέχεται αυτού του είδος τον εχθρό, δηλαδή αυτόν, που κομπάζει για τις κεκτημένες του περγαμηνές, τα οφίτσια και τις περίοπτες κοινωνικές του θέσεις, και ταυτοχρόνως απεργάζεται ένα ανίερο και θεοστυγές εθνοφθόρο μικρόβιο με το να το εισαγάγει δολίως και αθορύβως στο ανυποψίαστο ελληνικό εὖ φρονείν, τότε αυτός ο -εξ ημών- ανεχόμενος τον εχθρικώς προς την πατρίδα του δρώντα θεωρείται συνεργός του.
Μετά από αυτή την διαβούλευση με τον καθρεπτιζόμενον εαυτόν, η σκέψη πηγαίνει στο απομένον έργον. Δηλαδή στο έργο το οφειλόμενο στο ηθικόν επίπεδο της συνειδήσεως. Και, ως έδει, η συνείδηση αποφαίνεται: Μάθε να ξεχωρίζεις τους εχθρούς του Ελληνικού έθνους. Και πρόσεξε καλά, αυτός που με τα έργα και τις ημέρες του βλάπτει την εθνική ιδέα και είναι ορατός σε εσένα που σκέπτεσαι, είναι κυρίως ο ανειλικρινής σου «εαυτός». Είσαι εχθρός της ιδέας της πατρίδος, συ ο οποίος εν τῇ αφελείᾳ σου ανέχεσαι, συναινείς και συμβιβάζεσαι με ό,τι δήποτε είναι αντεθνικό. Είσαι αυτός που συνυπογράφει τις «συμφωνίες» τύπου Πρεσπών. Είσαι και αυτός που ενώ γνωρίζει, ότι οι συμφωνίες κατάφωρα καταστρατηγούνται, τις αντιπαρέρχεσαι δια της «εξορθολογημένης» σου σιωπής. Διερωτάσαι …είμαι εγώ αυτός ο πολίτης, ο οποίος συναινεί σε αντεθνικές πρακτικές δια της εξοφθάλμου αδρανείας μου; Είμαι; Είμαι!
Και η συνείδηση των σκεπτομένων Ελλήνων κανονικά πρέπει να επαναστατήσει. Αυτή η εξεγερμένη συνείδηση υπενθυμίζει σε εμένα τον εθνικά αδιάφορο με το αυστηρό της ύφος: το εμπόδιο είσαι συ. Είναι ο ανεκτικός εαυτός σου. Από την στιγμή, που νιώθεις χαμένος, σαστισμένος και δεν αντιλαμβάνεσαι τον εθνικό σου προσανατολισμό, τότε δεν είσαι σε θέση να διακρίνεις τους εχθρούς σου. Όταν ακούς τους υπευθύνους πολιτικούς, τους ορίζοντες την μοίρα της Ελλάδος να σε καθησυχάζουν, ότι το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος θα λυθεί από τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες και συ ίστασαι αδρανής, τότε θεώρησε εαυτόν εξαπατημένον και ασφαλώς συνένοχο που διευκολύνει την εκκόλαψη ενός ζοφερού μέλλοντος σε εκείνους τους ομοεθνείς, τους ομοφύλους και τους ομοθρήσκους που θα σε διαδεχθούν. Και έσο σίγουρος, ότι οι προδομένοι Έλληνες θα έλθουν να φτύσουν στον τάφο σου. Κλείσε επί τέλους τα αυτιά σου, όταν σε κατατάσσουν σε αριστερό, σε δεξιό, σε κεντρώο αντί σαν Έλληνα, διότι αν δέχεσαι την κατηγορία σημαίνει, ότι είσαι άθυρμα των καπάτσων που καθορίζουν την δική σου τύχη. Μη παρασύρεσαι από γλυκόλογα και υποσχέσεις, διότι ο Μεφιστοφελής θα σου αφαιρέσει την εθνική σου ψυχή. Και πρόσεξε καλά, διότι η πολιτική σου ορθότητα ορίζει την αδυναμία του χαρακτήρος σου, όταν αδυνατείς να αντιμετωπίσεις αυτά που η ψυχή της πατρίδος θεωρεί εχθρικά προς την εθνική μας επιβίωση. Επί τέλους αναγνώρισε τον εχθρό σου. Ἳστη απέναντί του. Αναχαίτισέ τον πριν είναι αργά.
