Προβλεπτικότητα, κατά τα λεξικά, είναι η ιδιότητα του προβλεπτικού. Προβλεπτικός είναι ο έχων την ικανότητα να προβλέπει, να προϋπολογίζει το μέλλον· είναι ο προβλέπων τα μέλλοντα.
Και ποία είναι η αιτία ἤ το ερέθισμα, θα ρωτούσε κάποιος, ώστε να ασχοληθούμε με τούτο το θεώρημα. Και το βαπτίζουμε θεώρημα, διότι η αλήθειά του χρήζει μιας ακολουθίας αποδείξεων. Η αλήθεια θα λέγαμε -και αυτό θα το υποστηρίζαμε με σθένος, ότι είναι και θα παραμείνει σε κατάσταση θεωρήσεων και αναθεωρήσεων και θα χρήζει αποδείξεως εις το διηνεκές. Και αυτό, επειδή όσες θεωρίες προβλέψεων υφαίνουν οι προβλέποντες και όσο κι αν αυτές χαρακτηρίζονται εφευρετικές και αδιαμφισβήτητα δημιουργήματα διανοητικής εργασίας, δεν λαμβάνονται στα σοβαρά. Ακόμη και οι ίδιοι οι προβλέποντες είναι διστακτικοί, αποφεύγοντας να αποκαλύψουν τους δισταγμούς τους, αμφιβολιών ένεκεν. Γνωρίζουν, ότι ουδεμία πρόβλεψη πέπρωται να επιβιώσει και διατηρηθεί εν πλήρῃ ἤ μερικῇ δυναμικῇ με την πάροδο του χρόνου.
Σκοπός λοιπόν του παρόντος δοκιμίου είναι να ενεργοποιηθεί το ούτως ἤ άλλως ασύμβατο προς κάθε ορθολογικότητα σύστημα αντιφατικών συλλογισμών, των όσων επιμένουν να συνοδοιπορούν με εκείνες τις παραδοξολογίες, τις εισδεχόμενες, ως συμφωνούσες με τις δικές τους ειδικοποιημένες και -κατά το μάλλον- θαμπές προβλέψεις. Πιο απλά, το δοκίμιον σκοπόν έχει να εξερεθίσει ένα κοινόν νού, ώστε να προσλαμβάνει το κάθε «προλέγειν τα μέλλοντα» και το κάθε «αποκαλύπτειν τα άγνωστα» με όση σοβαρότητα απαιτεί η περίπτωση. Να τον αναγκάσει δηλαδή να διατηρεί επιφυλάξεις για την κάθε διακωδωνιζομένη προφητεία.
Ο άνθρωπος, μεταξύ των άλλων, στην νοητική του χωρητικότητα διαθέτει συνειδισμό, όπου ο μοχλός της επιγνώσεως των σαφών και των επεξειργασμένων επιλογών του τον καθιστά ικανόν να διαβλέπει τις διφορούμενες εξελίξεις στο περιβάλλον του. Μεταξύ των άλλων, μπορεί και προσαρμόζει και τον εαυτόν του στον κυλιόμενον αυτόν εξελικτικισμό. Κινείται συμμορφούμενος με την πολυκύμαντη επιρροή των συμβαινόντων. Χρησιμοποιεί τις παρεχόμενες διευκολύνσεις της τεχνολογίας και παράλληλα φοβάται την τεχνολογία, διότι δεν γνωρίζει σε ποια ετεροσήμαντη συντεταγμένη αυτή η τεχνολογία θα τον περιάξει. Παρά ταύτα, τολμά και αναζητεί το κάλλιον. Προσδοκά μίαν συνάντηση με την «χρυσή ευκαιρία». Ονειρεύεται ένα ευδόκιμον μέλλον και αδιαλείπτως ευχολογεί.
Όσον ο άνθρωπος επιδιώκει να αποκτήσει γνώση, εμπειρισμό και μεθόδους αναλυτικών λογικών εγγραφών παραστάσεων και τοποθετήσεων, σκοπεύοντας σε ενδυνάμωση και εμπλουτισμό της διασκεπτηρίου ικανότητάς του, νομοτελειακά θα φθάσει στο σημείο να αναγνωρίσει τον εαυτόν του, όπως και το πιθανόν μέλλον του. Θα καταστεί ικανός να συνταιριάζει μέσα στο διάνυσμα των οραμάτων του τις αρχαίες, τις μοντέρνες και τις όσες κατανοήσιμες φιλοσοφίες εξέλκει μέσα από τις καταγεγραμμένες ως μεταμοντέρνες. Το ίδιο και τις τέχνες. Το ίδιο κα τις επιστήμες. Θα έχει την επάρκεια να αντιλαμβάνεται την χρησιμότητα των επιστημονικών πειραμάτων. Θα αυτοδιαγιγνώσκεται, ως προς την ευστάθεια των εσωψύχων εμπειριών του. Θα μπορεί να ερμηνεύει έναν αριθμό ευαισθησιών του. Ευαισθησίες, όπως αυτές των εκλογικευμένων προσδοκιών, των ενεδρευουσών απειλών, της ευβούλου περιεργείας, της αυτεπιγνώσεως εντός ενός περιβάλλοντος πεζής διανοίας καθώς και της εθελοντικής του διαθέσεως για συμμετοχή σε ένα παιγνιώδες πείραμα επανεκκινήσεως ενός άλλου τρόπου ζωής. Μιας ζωής ενός ατόμου, που κρυφοκοιτάζει με διακριτικότητα το μέλλον.
Για να ιδεί κάποιος το μέλλον οφείλει να προικίσει εαυτόν με εγκύκλιο προπαιδεία. Να σπουδάσει τον τρόπο λειτουργίας των συστημάτων της πολιτικής σκέψεως. Να βαθμολογήσει την βαρύτητα του σεβασμού του homo sapiens απέναντι στην κατοικία του, την οποία αυτός βάπτισε Γη. Να εξονυχίσει τις πιθανές εκβάσεις των οικονομικών ανταγωνισμών. Και το κυριότερο, να αναψηλαφήσει το κατά πόσον οι σημερινοί άνθρωποι έχουν την βούληση να αποβάλλουν ένα μεγάλο μέρος του εγωϊστικού των χαρακτήρος, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να ευδοκιμήσουν και οι επιγενόμενες γενεές.
Με το δεδομένον, ότι ἤγγικε γαρ η βασιλεία των επιστημόνων, καλόν είναι να διατηρηθεί ένας αριθμός επιφυλάξεων -κατά βάσιν- όχι, ως προς τις προβλέψεις επιστημόνων των θετικών κατευθύνσεων. Τι θα μπορούσε άλλωστε ένας αστρονόμος να προβλέψει, ώστε να αλλοιωθεί η ιστορία της ανθρωπότητος, εκτός της περιπτώσεως μιας επιτυχούς προβλέψεως κινήσεως κομήτου εναντίον της Γης εντός μιας χρονικής περιόδου μη επιδεχομένης απόρριψιν μετά από άπειρες επιστημονικές διασταυρώσεις;
Ωστόσον, υπάρχουν και επιστήμονες τομέων ανθρωπικού ενδιαφέροντος. Τομείς εκμεταλλεύσιμοι από τους διαβλέποντες όφελος από την κάθε εκτροπή του πνεύματος της κοινής γνώμης σε χώρους παθητικοποιήσεως του νού. Γνωρίζουν, ότι ο παθητικός νους πεθαίνει μαζί με το σώμα και «χαρίζει» στον άνθρωπο την ικανότητα να δέχεται στο συνειδητό του αποκλειστικά απεικονίσεις μορφής αντικειμένων και ερεθίσματα αισθήσεων· όχι αναλογισμούς ἤ κριτικούς στοχασμούς. Ο παθητικός νους αποκαλύπτει κατώτερες ψυχικές δυνάμεις και προτεραιότητες, όπως π.χ. το θρεπτικόν, το αισθητικόν, το κινητικόν κλπ. Αυτοί οι «επιστήμονες» (με την κακή έννοια) είναι οι εύγλωττοι αναξιόπιστοι μιας δολιευτικής μελλοντολογίας. Και οι όσοι προβλέποντες κατ’ εντολήν και με το αζημείωτον, τελικά καταχωρούνται στην συνείδηση των σκεπτομένων, ως οι αχρείοι και οι κατάπτυστοι.
Βέβαια, έχει παρατηρηθεί, ότι στην συνείδηση των πολλών πολιτών, αυτών των ουδόλως και ουδέ καθ’ υπόνοιαν διερευνόντων, οι «επιστήμονες» αυτοί κατατάσσονται στην χορεία των οραματιστών και συντελούντων σε ανάπτυξη και γενική πρόοδο βάσει πολιτικών σχεδιασμών. Στην ουσία, αυτοί οι ψιττακοί ενώ γνωρίζουν την ελλιπή τους επιστημοσύνη, διασκεδάζουν την μετριότητά τους με τις παρεχόμενες «ύπερθεν» απολαβές και εν ταυτῷ «απαλύνουν» τυχόν πόνους από κτυπήματα προξενούμενα από απροσηγορίες ένεκα ελέγχου κάποιου ίχνους συνειδήσεως.
Όσον αφορά στους πολλούς (δέκτες/ακροατήρια/ επηρεαζόμενοι στόχοι), θα χρειαστεί κάποια διευκρίνιση, για το γιατί όλοι αυτοί οι πολλοί είναι ευκολόπιστοι και ικανοποιούνται με τις «απερίγραπτες» περιγραφές των προβλεπόντων. Οι φόβοι, οι αγωνίες, η οικονομική γλισχρότης και η αβεβαιότης για τα επερχόμενα κουράζουν τον άνθρωπο. Ο προβλέπων καλύτερες ημέρες είναι ο βελούδινος φωναγωγός ανακουφίσεως των ώτων των καταφρονημένων.
Υπάρχουν και οι «οπαδοί» των πολιτικών κομμάτων, οι οποίοι μη αναγνωρίζοντες τρωτότητες «εις εαυτόν» θεωρούν τους διαγγελλομένους κομματικούς οραματισμούς, ότι είναι η πανάκεια, που θα σώσει το δοβλέτι. Αυτή η κατηγορία πολιτών, ως εικός, προσβλέπει σε κάποια ανταποδοτικά οφέλη. Η δεοντολογία μίας εχέφρονος κοινωνικής παραστάσεως χαρακτηρίζει τους ανωτέρω ιδιωφελείς οπαδούς, ως τους ολωλότες της ηθικής, στην οποία ηθική δεχόμεθα, ότι στηρίζεται ένα παραδεκτόν κοινωνικόν συμβόλαιον. Είναι, κατά μίαν, ας πούμε αναιμικήν εξήγηση, αυτοί οι οπαδοί, οι απεριφράστως αναγνωριζόμενοι, ως ένα εγωκεντρικόν είδος εντός του κοινωνικού ιστού, που διατρανώνει την ανησυχητική πορεία του κόσμου και η οποία κοινωνική μερίδα εν πλήρη συνειδήσει και εσκεμμένως αναθεωρεί την καλώς εννοουμένη ανθρώπινη εξέλιξη.
Ελπίδα απέναντι σε όλες τις σημειούμενες αντινομίες θα μπορούσε να είναι η ενσυναίσθηση, η οποία και διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο στην παιδεία· όπως ο ρόλος των αξιωμάτων στα μαθηματικά. Το να διατεινόμεθα, ότι οι προβλέψεις επιστημονικών, κοινωνικών, οικονομικών και άλλων αμφιβούλων και αμφιγλώσσων εισηγητών συνιστούν την ενδεδειγμένη μέθοδον ορθής πορείας προς το μέλλον -και με την οποία ο άνθρωπος οφείλει να εναρμονισθεί- είναι μάλλον μία διφορούμενη και παρεξηγήσιμη πρόταση. Είναι μία οπτική γωνία αμφισβητήσιμη και μαχητή από την μερίδα των δαημόνων και πεπειραμένων.
Μία συνετή πρόβλεψη μπορεί να γίνει αποδεκτή, εάν ο κάθε άνθρωπος πιστεύει και ελπίζει, ότι εξαντλώντας την διανοητική του χωρητικότητα για την εξερεύνηση των χρόνων που έρχονται θα βοηθούσε στο να ενοποιήσει την κατατεθειμένη σοφία του παρελθόντος με αυτή του παρόντος. Πιο συγκεκριμένα η βοήθεια προέρχεται από το σύζευγμα βιολογίας και πολιτισμού, φύσεως και κοινωνίας, ύλης και συνειδήσεως, φυσικών νόμων και ανθρωπίνων επιτευγμάτων. Το επίτευγμα ας λογίζεται, ωσάν μία κοινή αντίληψις των ανθρώπων, οι οποίοι επί τέλους αναγνωρίζουν, ότι η ευοίωνη πρόβλεψη για το αύριον είναι η ικανότητα εκτιμήσεως του καθαρού λόγου. Να καταστεί καταληπτόν από τον άνθρωπο, ότι η αποκλειστικά δική του μοίρα εξαρτάται από την μορφή των γνώσεων και της χρηστής αποδοτικότητας των εμπειριών του.
Ας γίνει κατανοητόν από τον σημερινόν άνθρωπον, ότι το περιρρέον τον πλανήτη συλλογικό υποσυνείδητο και άλλως, ᾗπερ η κατά Vernadsky νοόσφαιρα, συναρμολογεί το εις την διάθεσίν του «αυτογνωσιοσκόπιο» για να εντοπίσει τις πνευματικές του συντεταγμένες και τα απαιτήσιμα στοιχεία για το δικό του εὔ ζην. Αυτή η παρεχομένη διευκόλυνση στο άτομο οφείλεται στις ιδέες που πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται στην υδρόγειο από εγκέφαλο σε εγκέφαλο μέσω μιας νενοημένης εκμεταλλεύσεως της τεχνολογίας και των άλλων μέσων πληροφορήσεως και επιμορφώσεως.
Αυτή είναι μία αναγκαία και ικανή συνθήκη, ώστε το άτομον αποκτώντας το προσόν της ορθής κρίσεως να μη δέχεται πλέον τις όποιες διαστρεβλωτικές και φαιάς προελεύσεως προσπάθειες ποιμάνσεώς του σε στάνες υπόπτων «φιλάρχων» φυλάρχων. Και, ως φυσικόν, εάν το άτομον αδιαφορήσει και οχυρωθεί από τις τοξικές προκλήσεις, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις στο να εκσπάσει κοινωνική ακαταστασία μεγάλης κλίμακος με θύματα εκείνους τους μονίμως ευτρώτους σε αιφνιδιασμούς και εν γένει απροετοίμαστους πολίτες.
Στον αντίλογο, ωστόσο, θα συναντηθούμε και με εκείνους τους σθεναρώς υποστηρίζοντες την «ρεαλιστική» τους αλήθεια, οι οποίοι μας διαβεβαιώνουν, ότι το υποσυνείδητό μας δεν είναι δυνατόν να αυτεπιγνωσθεί, ώστε να είμαστε σε θέση να αισθανθούμε ότι υποκείμεθα σε περιορισμούς, όπως και το να εννοιολογήσουμε τον κόσμο με όλες τις συνθήκες λειτουργίας του και τέλος, ότι αυτή η άγνοια σημαίνει ελευθερία.
Ας μη νομισθεί, ότι αναφερόμενοι σε έκρηξη μιας κοινωνικής εκρυθμίας περιπίπτουμε κι εμείς στην διεπομένη από ανεπιεική κριτική -και μετερχομένη αυστηρούς κανόνες δοκιμασιών- ομάδα των μάντεων. Επί της παρατηρήσεως αυτής θα λέγαμε, ότι αυτή η διεκτραγωδηθείσα αρνητική εξέλιξη θα μπορούσε να λογισθεί, ως εκτίμηση ενδείξεων και όχι ως κατηγορηματική πρόβλεψη. Εξ άλλου οφείλουμε να το δεχθούμε, ότι είναι αδύνατον να απαντηθούν ζητήματα διαρκούς νοητικής δυναστεύσεως με επιπόλαια αποφαντικά. Συναφώς, μας υπομιμνήσκει ο συγγραφεύς επιστημονικής φαντασίας Sir Arthur Clarke: “θεωρώ απίθανο να μάθουμε πολλά πράγματα για το σύμπαν, όσο εξακολουθούμε και μπουσουλάμε στο πάρκο του ηλιακού συστήματος”.
Όσοι λοιπόν από μας θεωρούν, ότι είναι σε θέση να προβλέψουν ιδεολογίες, επιδημιολογίες, επιστημολογίες, νομισματολογίες, εθνοψυχολογίες, θρησκειολογίες, κλιματολογίες, καταστροφολογίες και άλλες εκατό εσχατολογίες προικοδοτώντας τες με κάθε λογικοφανή επιχειρηματολογία κινδυνεύουν να εκπέμψουν, κατά το ελαφρότερον αιθερολογίες κατά το συναινετικότερον παραμυθολογίες και κατά το κωμικότερον αρλουμπολογίες. Όλοι αυτοί, οι επιχειρούντες προβλέψεις και εφ’όσον κέκτηνται ενός βαθμού «συναισθηματικής νοημοσύνης», τότε είναι ικανοί και έχουν το σθένος να επισημάνουν την ανάγκη και την ατομική τους αυτοσυγκράτηση. Κατανοούν την σημασία της αναδρομικής ικανοποιήσεως καθώς και την αυτοπροτροπή για αναβολή της ευδαιμονίας, ένεκα της εισπραττομένης επαινετικής κοινωνικής αποκρίσεως.
Εμείς οι υπόλοιποι, όντες ευπρόσβλητοι σε «νουθεσίες» (ενέδρες) εκ μέρους των συστημικών -κυρίως- media από δαήμονες, εντριβείς, πεπειραμένους, και λοιπούς ειδικούς, οδηγούμεθα, ως επί το πλείστον, σε καταστάσεις συγχύσεως.
Όταν δεν γνωρίζουμε την αλήθεια για ό,τι δήποτε σε τούτη την ζωή, προτιμούμε να συμφωνήσουμε σε ένα συλλογικό λάθος, όπως λόγου χάριν, ότι ο εαυτούλης μας είναι το κέντρον του κοσμικού συστήματος.
Σαν αξιοσπούδαστη αδυναμία του ανθρώπου, μπορούμε να πούμε, ότι είναι η απειθάρχητη και ανήσυχη περιέργειά του για ιδέες και φαινόμενα που είναι πέραν των ικανοτήτων του να τα εξηγήσει. Το αποτέλεσμα είναι ορατό μέσω του γεγονότος, ότι ο άνθρωπος -κατά κανόνα- παραδίδεται σε τούτη την πλάνη και μένει μέσα σ’αυτή. Προτιμά την πλάνη από την περιττή περιέργεια. Και στο τέλος αισθάνεται ικανοποίηση. Ωστόσο τέτοιου είδους ευχαρίστηση αδιαθετεί τον ενσυνείδητο άνθρωπο. Δεν τον βολεύει. Και πράγματι, όσο απόμακρος από την εναργή συνείδηση μπορεί κάποιος να είναι, εν τούτοις αισθάνεται άβολα για την επιλογή του. Παρά ταύτα, ένα συντριπτικό ποσοστό επιμένει σ’αυτή την επιλογή, διότι άλλως έπρεπε να εγκαλέσει τον εαυτόν του για την αστοχία των εκτιμήσεών του και συνεπώς των προκρίσεών του.
Ένα επιρρωτικό παράδειγμα. Ένας βέρος Θεσσαλονικιός, Μακεδών από αμνημονεύτων γενεών, έχει ψηφίσει σε προηγούμενες εκλογές ένα πολιτικό κόμμα, το οποίον αναλαμβάνοντας την διακυβέρνησιν της χώρας υπέγραψε την Συμφωνία των Πρεσπών. Με την Συμφωνία παραδέχεται ύπαρξη Μακεδονικού παράγοντος γεωγραφικού προσδιορισμού και διεθνούς συγκαταβατικής αναγνωρισιμότητος -και μόνον.
Ωστόσον η μετέπειτα πολιτική πρακτική των Σκοπιανών, η ταυτοτική επιμονή και η άκαμπτος ιδεοληπτική τους στάση και συμπεριφορά, μαρτυρούν κατηγορηματική πρόθεση επιβολής (και οικειοποιήσεως) μιας ιδέας με ακραιφνείς ιστορικο-ανθρωπολογικές Μακεδονικές καταβολές. Δηλαδή, μία burlesque πολιτική διαμόρφωση αυτής της ασυμβάτου οντότητος με το ό,τι δήποτε Ελληνικό ιστορικό και ακαταμάχητο δεδομένο.
Αυτός ο βέρος Θεσσαλονικιός, στις επόμενες εκλογές ψηφίζει το ίδιο πολιτικό κόμμα. Διατί; Διότι δεν θέλει να παραδεχθεί -κακώς εννοουμένου εγωϊσμού ένεκεν- ότι αυτός ο καθ’όλα νουνεχής, οξυδερκής, πανέξυπνος και δαιμόνιος πολίτης, έχει περιπέσει σε λάθος. Εκτός εάν, εν γνώσει του, ακολουθεί αυτόν τον κρυψίβουλο τρόπο ενεργείας, απλώς, διότι έχει σχέσεις διαπλοκής (οικονομικής, συγγενικής, υπόπτως δεσμευτικής κλπ.) αποσκοπούσης σε ιδιωφέλεια. Αλλά τότε …τί είδους Μακεδόνος μπορεί να νομίζει εαυτόν, ότι πρεσβεύει;
Το αυτό ισχύει και για όλους εκείνους οι οποίοι ιδεολογικά είναι αμετανόητοι αριστεροί, δεξιοί, μεσαίοι κ.ο.κ. πράγμα βολικό για την καταμέτρηση κουκιών για τους καπάτσους κομματάρχες. Ας σκεφθούμε και το άλλο. Αυτό, το της χαμένης ψήφου!
Παράδειγμα δεύτερον. Oι εμβολιασμένοι κατά του κορονοϊού διατείνονται, ότι εμπιστεύονται τους επιστήμονες. Οι ανεμβολίαστοι αντιτείνονται, ότι οι -ευδιάλλακτοι και ευσυμβίβαστοι με καθεστωτικές συντεχνιακές ἤ εταιρικές οδηγίες- επιστήμονες ακολουθούν ένα πανάρχαιο λατινικό motto. Αυτό, το αποδιδόμενον με ένα υπό διερεύνηση ερώτημα: cui bono? Αμφότεροι, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, πιστεύουν στην επιλογή τους και επιμένουν σ’αυτή. Το αποτέλεσμα παραπέμπει σε ένα υβριδικού τύπου κοινωνικόν διχασμόν και μίαν αμφοτέρωθεν διόγκωση της δυσαρεσκείας στον πάνδημο και μετρήσιμο συμπεριφορισμό με εξασθενημένες ελευθερίες επιλογής και με την προσθήκη συνειδησιακής αντιπαλότητας.
Μετά όλα αυτά, γίνεται καλύτερα κατανοητό, ότι οι προβλέποντες δεινά πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και διάφορες δυστοπικές ιστορίες καθώς και οι άλλοι οι προβλέποντες αισιόδοξες προσβάσεις και επιτυχείς εκβάσεις με την συνδρομή της δικής μας γνωσιακής επαναστάσεως (sic), έχουν την ικανότητα όλοι αυτοί (κινδυνολόγοι, οπτιμιστές) να δημιουργούν μαζικές πεποιθήσεις, οι οποίες και ασφαλώς θεωρούνται χρήσιμες και εκμεταλλεύσιμες στους πολιτικούς/κομματικούς σχεδιασμούς.
Εμείς ο λαός, πιστεύουμε, ότι η κοινωνική μας πορεία είναι αποτέλεσμα της δικής μας επιλογής.
Υποψιάζομαι, ότι το νομίζουμε αυτό, διότι ήδη έχουμε παραμερίσει την όποια αντίθετο σκέψη, διότι ενθαρρύνεται ένας ακαθόριστος οραματισμός μας ἤ προσδοκία μας για καλύτερες ημέρες εξ αιτίας στοχευμένων παρακινήσεων διαφόρων οραματιστών, εκσυγχρονιστών, προοδευτιστών και -γιατί όχι- ριζοσπαστών για ένα αύριον με πίστη, με νόημα, με ελπίδα. Οποία πλάνη!
To γεγονός, ότι καταιγιζόμεθα από άπειρον αριθμό αμφιλεγομένων και πολυερμηνευομένων πληροφοριών και κατά ένα τρόπο εμμέσου απαιτήσεως για υιοθέτηση διαχεομένων δια των media, social media και άλλων μέσων, μας μετατρέπουν σε ακουσίους δέκτες επιτηδείως επιχειρηματολογημένων ιδεών. Ἀφ᾽ ἧς αποδεχθούμε τις εισερχόμενες ιδέες, αυτομάτως οδηγούμεθα σε ένα κυβερνοκόσμο μιας ανοικείου κουλτούρας, εκπεμπούσης σκέψεις αδιευκρινίστου διανοήσεως με την συνδρομή τεχνολογίας ευρυτάτης εμβελείας και ασυλλήπτου επιταχύνσεως. Αποτέλεσμα. Η απομάκρυνσή μας από την μέχρι σήμερα γνωστή μας και κατανοήσιμη πραγματικότητα.
Είναι η στιγμή της δόξης των προβλεπόντων, των επικαλουμένων τις διαβεβαιώσεις επιστημονικών ερευνών, οι οποίες χαίρουν του σεβασμού των ειδικών. Μας εγγυώνται, ότι οι προβλέψεις τους πρέπει να εκληφθούν ως δωρεά προς ημάς. Ένα είδος γνωσιακού βοηθήματος για το μέλλον μας, του οποίου η αισία κατάληξη εξαρτάται από τις προϋποθέσεις της δικής μας ευχερείας. Αόριστη αισιοδοξία!
Το απομένον έργον του κάθε σκεπτομένου ανθρώπου είναι να προβαίνει σε εύλογες αποδοχές /ἤ μη προβλέψεων των πάσης φύσεως πολιτικών, οικονομικών, στρατηγικών και λοιπών αναλυτών, οι οποίες στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποδεικνύονται ανακριβείς και -κατά κάποιες ειδικές συνθήκες- ημαρτημένες.
Αν όντως έτσι είναι, γιατί κι εμείς να μη θεωρούμε τις προβλέψεις διασκεδαστικές, ώστε να συνεχίζουμε την ζωή μας εν ψυχικῇ ισορροπίᾳ;
