Κι αν αυτά τα Χριστούγεννα το παραμύθι ταξίδευε στην Ελλάδα; Έχουμε μακράν πείραν άλλωστε από παραμυθάδες...
Κι αν τα τρία φαντάσματα της πασίγνωστης χριστουγεννιάτικης ιστορίας του Ντίκενς επισκέπτονταν τους πολιτικούς αρχηγούς….;
Οι σύγχρονοι «Εμπενίζερ Σκρουτζ» της πολιτικής πολλοί... Και ομοιάζουν αφάνταστα με τον γερο-σπαγγοραμενο ήρωα του Καρόλου Ντίκενς στη θρυλική πλέον «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Μόνο που εκείνοι δεν τσιγκουνεύονται μόνο τα χρήματα και την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και την πολιτικά ορθή σκέψη.
Κι αν αυτά τα Χριστούγεννα το παραμύθι ζωντάνευε λοιπόν; Κι αν τα τρία φαντάσματα της ιστορίας του Ντίκενς(από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον) επισκέπτονταν τους “Σκρουτζ” της πολιτικής;
Και να ξεκινούσαν, λέει, τα τρία φαντάσματα από το Μέγαρο Μαξίμου. Φαντάσματα είναι δεν θα έχουν πρόβλημα να περάσουν τις κλούβες που (ΔΕΝ) υπάρχουν στην Ηρώδου Αττικού...
Με το πρώτο φάντασμα ο Κυριάκος γυρίζει πίσω, περνάει από τα χρόνια του Κολλεγίου και του Χάρβαρντ και κάνει στάση εκεί κοντά στο millenium όταν και επιστρέφει στην Ελλάδα για να... διοριστεί στο δημόσιο. Αναλαμβάνοντας τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στην εταιρεία "Εθνική Επιχειρηματική Συμμετοχών", του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας.Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε μάλιστα και τον υψηλότερο μισθό που είχε δώσει ως εκείνη την ώρα η Εθνική. Και με ένα άλμα στο χρόνο-γιατί τα φαντάσματα μπορούν να το κάνουν αυτό-προσγειωνόμαστε στο 2014 όταν και ο υπουργός πια Κυριάκος Μητσοτάκης συνδέει το όνομά του με τις απολύσεις- που αλλού;- στο Δημόσιο.
Το δεύτερο φάντασμα πιάνει το νήμα της ιστορίας ακριβώς από εκεί και βρίσκει τον Κυριάκο να προσπαθεί σήμερα αγκαζέ με Χρυσοχοϊδη- Μενδώνη - Πιερρακάκη αφενός να χωρέσει στο κοστούμι Άδωνι αλλά με αξεσουάρ κεντροαριστεράς και αφετέρου να πείσει σε όλους τους τόνους πως δεν θα πάει σε πρόωρες εκλογές...μέχρι να πάει τελικά.
Κι ύστερα το τρίτο φάντασμα παίρνει από το χέρι τον Κυριάκο και τον οδηγεί στο μέλλον. Γερασμένος αισθητά στέκεται μονάχος κάτω από μια ταμπέλα σε ένα δρόμο στα Χανιά. Οδός “Κωνσταντίνου Μητσοτάκη”. Για τον ίδιο δεν θα υπάρξουν ποτέ ούτε οδοί ούτε ωδή ούτε καν κανένα ριζίτικο τραγούδι...
Και μετά πάμε Κουμουνδούρου...
Και το ταξίδι εκεί θα ξεκινούσε από το αγόρι με τα τσουλούφια στο Πολυκλαδικό των Αμπελοκήπων, θα περνούσε από τα “πέτρινα χρόνια” του 3%, θα έφτανε στο σήμερα καταμετρώντας τους συμβιβασμούς του και θα κατέληγε στο μέλλον.
Το πρώτο φάντασμα λοιπόν να πήγαινε, λέει, τον Αλέξη Τσίπρα όχι πολύ μακριά, αλλά κάτι χρόνια πίσω μονάχα. Μάϊος του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ σαρώνει στις δημοσκοπήσεις, ο λαός σηκώνει “παντιέρα ρόσα” και οι ευρωεκλογές στέλνουν τα πρώτα μηνύματα. Στη Μυτιλήνη ήταν (ή στην Λέσβο; αχ καλέ Αλέξη το ίδιο είναι) που βροντοφώναζε: «Go back κ. Μέρκελ, Go back κ.Σόιμπλε, Go back κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο. Go back μαζί με την τρόικά σας, τους τοκογλύφους σας, τη σκληρότητά σας, την αλαζονεία σας, την περιφρόνηση προς τον ελληνικό λαό, που τόσα χρόνια έχει γίνει αντικείμενο της χλεύης και της εκμετάλλευσής σας»
Το ίδιο φάντασμα ρίχνει ένα σάλτο και πετάγεται στο 2019.... Άνγκελα και Αλέξης την Αθήνα πιο αγαπημένοι και από τον Γαρδέλη με την Αλιμπέρτη...
Και παίρνει σειρά το δέυτερο φάντασμα, αυτό του παρόντος. Ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα παραμονή Χριστουγέννων βγήκε περατζάδα στην αγορά και λέει τα...κάλαντα στον πρωθυπουργό: “Ο κ. Μητσοτάκης αντί για μέτρα στήριξης του εισοδήματος κάνει τον τροχονόμο στα καρτέλ”. Στην αγορά βγήκε, αλλά για να αγοράσει χρόνο πριν το κόμμα του επιστρέψει στα επίπεδα να μην γεμίζει ούτε αγοραίο ταξί!
Και φθάνουμε στο τρίτο φάντασμα. Στο μέλλον σαν άλλος Γκορμπατσόφ που διαφήμιζε πίτσες μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ο Αλέξης με γκρίζους κροτάφους σε αφίσα και σποτάκι να διαφημίζει γραβάτες και να λέει με ύφος την ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ: «Μια καλά δεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή ενός άνδρα.»
Και πάμε Χαριλάου Τρικούπη, εκεί που ζουν ούτως ή άλλως με τα φαντάσματα του παρελθόντος!
Στο νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ, ίσως και στο μέλλον) το πρώτο φάντασμα δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μόνο ένα.... Υπό τους ήχους του “Κάρμινα Μπουράνα” τον καλεί... Ο ένας, ο μοναδικός, ο απογοητευμένος από τον γιό του πατέρας... Καλεί τον Ανδρουλάκη που το μόνο κοινό, που έχουν είναι πως γεννήθηκαν με δύο μέρες διαφορά (και 60 χρόνια)....5 Φεβρουαρίου 1919 ο ένας, 7 Φεβρουαρίου 1979 ο άλλος.
Κι ο Ανδρέας τον μεταφέρει πίσω στο 1984, δηλαδή όταν ο νυν αρχηγός του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ήταν 5 χρονών, κι ο ιδρυτής του κινήματος με αφορμή την εκλογή του πατρός Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ είχε κάνει την αλησμόνητη δήλωση: Η Νέα Δημοκρατία ανέδειξε στην ηγεσία της έναν Εφιάλτη! Το μήνυμα για την διαφαινόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ ακούστηκε από την Χαριλάου Τρικούπη μέχρι το...Καστρί.
Και το δεύτερο φάντασμα είναι ο συνονόματός του Μίμης με την από χρόνια ατάκα του: “Ηγέτης γίνεσαι όταν το εσωτερικό σου ρολόι συγχρονίζεται με το ρολόι της ιστορίας”... Κι η παραμονή των Χριστουγέννων βρίσκει τον Νίκο Ανδρουλάκη να αναζητάει στο γραφείο του πως θα γράψει ιστορία. Κι εκείνη την ώρα να έρχεται μέιλ με ευχές από Κυριάκο...
Και το τρίτο φάντασμα τέλος τον βρίσκει στην Κρήτη ανάμεσα σε φαμίλια, ρακιές και μπαλωθιές, με λίγους γκρίζους κροτάφους και έχοντας....συμπεθερέψει με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Όλα αυτά είναι ένα παραμύθι... Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, ένα γλυκόπικρο παιχνίδι....
Αλλά αν το θαύμα γινόταν...;
