”‟Η Γαλάζια Πατρίδα” είναι για μας το Αιγαίο, η Μεσόγειος και η Μαύρη Θάλασσα”, είχε πει στις αρχές του τρέχοντα μήνα ο Ταγίπ Ερντογάν αφήνοντας να φανεί προειδοποιητικά η κορυφή του παγόβουνου των μεγαλοϊδεατικών του σχεδίων.
Η κορυφή, που σημαδεύει ευθέως Ελλάδα και Κύπρο, είναι ο πρώτος στόχος του Τούρκου Προέδρου και υπογραμμίζει την επιθυμία του να αναδείξει τη χώρα του σε ισχυρή Περιφερειακή δύναμη, η οποία – με ”το σπαθί και το τουρμπάνι” της – θα διαιωνίσει την ιστορική παρουσία της
σε βάρος του Ελληνισμού.
Του Ελληνισμού που έχει προαιώνιες ρίζες στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, τις οποίες θέλησε να αφανίσει το 1922 ο Μουσταφά Κεμάλ. Συνεχιστής του σχεδίου του ”Πατέρα των Τούρκων” είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, κι ας τον συνδέουν μαζί του σχέσεις αγάπης και μίσους.
Σχέσεις… ”διαφορετικής οπτικής” για το μέλλον της κοινής τους πατρίδας, που έκαναν ήδη τον δεύτερο να τολμήσει να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον κοσμικό χαρακτήρα του νεο-Τουρκικού κράτους σε εθνικιστικό-ισλαμιστικό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αλίμονο στην Ελλάδα!
Σε ένα κράτος που έχει καταληκτικό του σκοπό να υποτάξει την κοσμικότητα στη θρησκευτική εξουσία. Το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που ονειρεύτηκε και έκανε ο Κεμάλ Ατατούρκ, όταν αποσύνδεσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την σύγχρονη Τουρκία.
”Τα πάντα ρει” του Ηράκλειτου έχουν μεταφραστεί προ καιρού στο μυαλό του Τούρκου ηγέτη σε πολιτική αεικίνητη με στρατηγική την επιβολή του Νεο-Οθωμανισμού στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια και του Πανισλαμισμού και Παντουρκισμού στην Μέση Ανατολή και τη Δυτική Αφρική.
Στον χρόνο που τρέχει, εντωμεταξύ, ο ίδιος δε χάνει την ευκαιρία να επιδείξει την διπλωματική… ευλυγισία του πότε αλλάζοντας φίλους και πότε εκβιάζοντάς τους για χρηματοδοτήσεις με όπλο το μεταναστευτικό.
Πότε αποσταθεροποιώντας αυτούς που δεν συμπαθεί και πότε υποκινώντας μουσουλμανικές εξεγέρσεις ή προετοιμάζοντας εκλογικές ανατροπές υπέρ των ηγεσιών οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Τουρκίας και τις προσωπικές του φιλοδοξίες.
Υπό το πνεύμα αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν κόντεψε να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις της χώρας του με την Ρωσία τον περασμένο μήνα (λόγω Ιντλίμπ) και επανέλαβε το ίδιο τον τρέχοντα [λόγω της μυστικής στρατιωτικής συμμαχίας του με την Ουκρανία και την απόπειρά του να αποσταθεροποιήσει τη Ρωσία εκμεταλλευόμενος το _Daesh (ισλαμικό κράτος)]._
Τον περασμένο Οκτώβριο πάλι προέτρεπε της μουσουλμανικές χώρες (Διεθνή Μουσουλμανική Αδελφότητα) να μποϊκοτάρουν τα γαλλικά προϊόντα λόγω της κόντρας του με τον Γάλλο πόλεμο για τη συμμαχία της Τουρκίας με το Αζερμπαϊτζάν, με σκοπό να εκμηδενίσει το Καραμπάχ και την Αρμενία.
Λίγους μήνες μετά (Άνοιξη του 2020) ο Ταγίπ Ερντογάν άρχισε να εκβιάζει την ΕΕ μέσω μεταναστών με στόχο την αύξηση των χρηματοδοτήσεων απ’ τα ευρωπαϊκά ταμεία, κάτι που επανέλαβε και τον τρέχοντα μήνα προκαλώντας την οργή της Ευρώπης,
Στα τέλη του ίδιου χρόνου – εκμεταλλευόμενος την έχθρα Ινδίας-Πακιστάν – προκάλεσε τέτοια αναταραχή ως υποκινητής εχθροπραξιών στα σύνορα μεταξύ τους, ώστε ανάγκασε τους Ινδούς να κινητοποιηθούν σε επίπεδο συμμαχιών και να στηρίξουν ξεκάθαρα Ελλάδα και Κύπρο στις διαφορές τους με την Τουρκία ζητώντας παράλληλα συνεργασία με τη χώρα μας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτά και άλλα πολλά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, μπορεί η ”Γαλάζια Πατρίδα” να είναι η κορυφή του παγόβουνου όσον αφορά τις προθέσεις του Ερντογάν για Ελλάδα και Κύπρο, όμως η λάβα που σιγοβράζει μέσα του είναι ο Παντουρκισμός σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω του Πανισλαμισμού που θέλει να επιβάλει ο νεο-Οθωμανός ”σουλτάνος” στο υπό εκκόλαψη… χαλιφάτο.
Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την δεκάμηνη φυλάκισή του (1999) με την κατηγορία για υπόθαλψη θρησκευτικού μίσους λόγω της ”διασκευής” του σε ποίημα του Ziya Gökalp (χαρακτηριστικός στίχος του οποίου ήταν: ”οι μιναρέδες θα είναι οι ξιφολόγχες μας, και τα τζαμιά οι στρατώνες μας”), ο Ταγίπ Ερντογάν αποδεικνύει ότι εμφορείται απ’ το ίδιο μίσος για κάθε τι μη μουσουλμανικό και, προπάντων, ελληνικό.
Κι αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα φαίνεται να υποτιμά η άφρων ελίτ της Αθήνας, που – σε ρόλο ”σηματωρού” της Εξωτερικής μας πολιτικής (βλ. ΕΛΙΑΜΕΠ, συμβουλευτικό όργανο της εκτελεστικής εξουσίας) – είναι σαν έτοιμη από καιρό να σαλπίσει εθνική υποχώρηση απ’ τις
κόκκινες γραμμές της ελληνικής επικράτειας, αν και αυτό συντελέστηκε ήδη τόσο με την έλευση του Oruc Reis και την τρίμηνη παραβίαση της υφαλοκρηπίδας μας, όσο και με την απεμπόληση της δικαιωματικής επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ.
Όσο όμως υποτιμά η… ”κυβερνώσα ελίτ” την πραγματικότητα θεωρώντας μαξιμαλισμό την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, τόσο ντροπιάζει ”τα όπλα τα ιερά” των αρχαίων προγόνων μας και τον Αγώνα για Ελευθερία των επαναστατημένων πατέρων μας το ’21.
Ντροπιάζει το αδάμαστο φρόνημα, την ακατάβλητη ορμή και την ανεξάντλητη ψυχική αντοχή των Ελλήνων αγωνιστών απέναντι στις πιέσεις των Τούρκων κατακτητών, που δεν μπόρεσαν να λυγίσουν την Ελλάδα ούτε στην πιο αποστεωμένη μορφή της, αυτήν των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου.
Του Μεσολογγίου που στάθηκε αγέρωχο απέναντι στις φοβέρες και τους πειρασμούς των Οθωμανών αρνούμενο να παραδοθεί, να υποκύψει. Στάθηκε αγέρωχο και ακλόνητο, κι ας είχε στις τάπιες του γυναικόπαιδα να το υπερασπιστούνε. Γυναικόπαιδα πεινασμένα κι ανήμπορα,
μαζί με άρρωστους γέρους, που κάναν καρδιά και χλεύαζαν, ειρωνεύονταν, τον εχθρό για τα μιλιούνια που τους κουβαλούσε, αντί να τον προσκυνούν προκαταβολικά την ώρα που τους πολιορκούσε.
Την ώρα που πολιορκούσε τον ρημαγμένο τους τόπο, Το Μεσολόγγι.
”Στον τάφο του κλεισμένο, το Μεσολόγγι,
σκέλεθρο, γυμνό, ξεσαρκωμένο,
δεν παραδίδει τα άρματα,
δεν γέρνει το κεφάλι…
Κρατεί για νεκροθάφτη του το Χρήστο τον
Καψάλη.
Το ράσο του Δεσπότη του φορεί για
σάβανό του
κι ως φλογερό μετέωρο πετά στον ουρανό
του.
Και θάβεται ολοζώντανο…!
Έτσι ”ζωγράφισε” με την πένα του ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης τον αγώνα μέχρις εσχάτων που έδωσαν οι Μεσολογγίτες στην Ελληνική Επανάσταση,
για να υπερασπιστούν τη γη των πατέρων τους και να θυσιαστούν για την ιδέα της Ελλάδας.
Γιατί ”η Ελλάδα είναι ιδέα και η θυσία για τις μεγάλες ιδέες είναι καθήκον και τιμή και δόξα”, ΑΝ το γνωρίζουν οι ”πρόθυμοι” του ΥΠΕΞ και του Μαξίμου. ΑΝ το γνωρίζουν αυτοί που παρέδωσαν ”χθες” (2018) – ή επικύρωσαν την παράδοση ονομάτων-συμβόλων του Έθνους μας δια της υπογραφής τους (2019) – στους παραχαράκτες της ιστορίας της Μακεδονίας μας.
Κι ΑΝ το γνωρίζουν αυτοί που ετοιμάζουν σήμερα βαλίτσες για Χάγη με τον αέρα του νικητή, ενώ έχουν ήδη προετοιμαστεί για να παίξουν τον ρόλο του ηττημένου…
ΑΝ γνωρίζουν αμφότεροι ότι η ελληνική παλικαριά που χειροκρότησαν ”χθες” – επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 χρόνων
απ’ την ημέρα της εθνικής μας παλιγγενεσίας – δεν διακρίθηκε με γονυκλισίες και χειροφιλήματα ούτε με στάσεις κατευνασμού και ραγιαδίστικη νοοτροπία.
Διακρίθηκε για το θάρρος, την περηφάνια, την αποθέωση της ανδρείας της και το ”ταν ή επί τας” της τελικής επιλογής της. Κι αυτό, πέρα απ’ τους πρώην και νυν κυβερνώντες, δεν πρέπει να το ξεχνούν και αυτοί που αμφισβητούν σήμερα και σκιάζουν απαξιωτικά κομμάτια της ελληνικής παράδοσης και ιστορίας μας ή ψάχνουν να βρουν αφορμές για κατάργηση των παρελάσεων και αυτών ακόμα των εθνικών εορτών μας.
Ξεχνούν, ως φαίνεται, ότι εμείς οι Έλληνες – όπως και όλοι οι λαοί που έχουν παράδοση και ιστορική παρουσία πολλών αιώνων πλούσια σε χρώματα και φωτοσκιάσεις – αναβαπτιζόμαστε στην μνήμη των κατορθωμάτων των προγόνων μας, τονώνουμε το πατριωτικό μας συναίσθημα και φρονηματιζόμαστε ακολουθώντας τα χνάρια της εθνικής περπατησιάς τους.
Επιπλέον συνειδητοποιούμε το εθνικό μας καθήκον, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε με τις επώδυνες συγκυρίες που μας βρήκαν (οικονομική κρίση,
μεταναστευτικό, covid 19), και θωρακιζόμαστε με αποφασιστικότητα για την υπεράσπιση των ιερών κεκτημένων μας μέχρις εσχάτων στέλνοντας παράλληλα μήνυμα από κάθε γωνιά της Ελλάδας στους νεο-Οθωμανούς επιβουλείς μας ότι έχουμε γενιές ηρώων στο αίμα μας, οι οποίοι – με κάθε αφορμή εθνικής εορτής – μας παρακινούν να βροντοφωνάξουμε το ”ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!”…
