Για όλους εμάς που ζήσαμε και καλύψαμε δημοσιογραφικά τα “Δεκεμβριανά” του 2008, οι εικόνες της Νέας Σμύρνης κάτι θυμίζουν.
Τα “Δεκεμβριανά” του 2008 είχαν φέρει στο προσκήνιο μια νέα γενιά τρομοκρατών. Όλοι αυτοί οι κατά βάση νεαροί “αντάρτες”, “εκπαιδεύτηκαν” μέσα από τις φλόγες, που ακολούθησαν τη συμφορά με το χαμό του μικρού Αλέξη. Αρκετοί εξ αυτών αναβαθμίστηκαν γρήγορα κι από τις μολότωφ πέρασαν σε άλλα πολύ πιο επικίνδυνα “παιχνίδια”. Για κάποιους από αυτούς ο κύκλος μάλλον έκλεισε αργότερα με συλλήψεις για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ομάδες, όπως για παράδειγμα στη “Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς”, οργάνωση η οποία είναι ακόμη ενεργή.
Άρα η τρομοκρατία χρειαζόταν νέο αίμα. Και δυστυχώς ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι γεμάτος από πρόθυμα παιδαρέλια, τα οποία αναζητούν να κάνουν τη μικρή ή μεγαλύτερη επανάστασή τους προκειμένου να σπάσουν την ανία τους.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε μια ανάλογη περίσταση όπως μετά τα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 2008. Οι ομοιότητες πολλές. Ο τρόπος “εκπαίδευσης” όμως παραμένει ο ίδιος. Οι....εκπαιδευόμενοι χτυπούν αστυνομικά τμήματα. Η επίθεση στο ΑΤ Καισαριανής αυτό δείχνει.
Τα αστυνομικά τμήματα δυστυχώς έχουν εξελιχθεί σε εύκολους στόχους εδώ και πολύ καιρό. Ξεχνάει κανείς τα χτυπήματα μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας σε μια σειρά από Αστυνομικά Τμήματα την περίοδο 2008-2009; Πως μπορεί να ξεχάσει κανείς την επίθεση στο ΑΤ Κορυδαλλού το Φεβρουάριο του 2009; Πως μπορεί κανείς να ξεχάσει την επίθεση με βόμβες μολότοφ στις 3 Ιουνίου 2009 κατά του αστυνομικού τμήματος Μελισσιών; Παλιά πρακτική... Με μολότωφ είχαν επιτεθεί και ακόμη παλιότερα όπως στις 25 Ιανουαρίου 2008 στο ΑΤ Πέυκης, αλλά και το Μαϊο του ιδίου χρόνου στο ΑΤ Αιγάλεω. Αλλά και ποιός μπορεί να ξεχάσει το γάζωμα του ΑΤ Αγίας Παρασκευής με την τραυματισμένη ειδική φρουρό; Και φτάνουμε στο σήμερα και στο ΑΤ Καισαριανής, αλλά και στην προσπάθεια για επίθεση στο ΑΤ Νέας Σμύρνης την ημέρα των άγριων επεισοδίων.
Η μεθοδολογία, λοιπόν, είναι η ίδια. Η διαφορά είναι πως πλέον, δυστυχώς, η διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων και ο φανατισμός και μεγάλης μερίδας των αστυνομικών- πέραν αυτού των ταραχοποιών, που φιλοδοξούν να αναβαθμιστούν σε “αντάρτες πόλεων”- οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Μοιάζει με βεντέτα!
Την ίδια στιγμή η Αστυνομία αποτυγχάνει στο βασικό της έργο. Την αίσθηση ασφαλείας του πολίτη. Αντιθέτως, η ίδια είναι που προκαλεί ανασφάλεια! Σε πολλές περιπτώσεις η αδυναμία της Αστυνομίας να πράξει τα αυταπόδεικτα πολλαπλασιάζει τις οργισμένες αντιδράσεις του απλού πολίτη. Κι εκεί είναι που χάνεται το παιχνίδι....
