Γιορτάζουμε την Εθνική Επέτειο του «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!! Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!! Με τα «ΝΑΙ» και τις προδοσίες των διαχρονικών Νενέκων που κυβερνούν τον τόπο, καταντήσαμε περίγελως της Οικουμένης. Σεργιανίζουν αμέριμνα τα καράβια των Μωχαμετάνων στο Αιγαίο και αναπολούμε τους Κανάρηδες και τους Κουντουριώτηδες που έστελναν τις ναυαρχίδες τους στον πάτο της γαλανόλευκης πατρίδας μας. Οι τρομεροί ναυμάχοι μας δεν γνώριζαν από «επακουμβήσεις» και λοιπές κουτοπονηριές που επινοούν οι τζιτζιφιόγκοι του κατευνασμού, αλλά τίναζαν στον αέρα τις φρεγάτες των θρασύδειλων Τούρκων.
Θα ξεδιπλωθούν και οι σημαίες στα μπαλκόνια των σπιτιών-όσων καίγονται από αγάπη για το ιερό σύμβολο του Έθνους μας και όχι όσων τις καίνε- θα ακούσουμε και τον Εθνικό μας Ύμνο, που δεν είναι ύμνος εις την Ελλάδα, αλλά «Ύμνος εις την Ελευθερίαν». Για τον εθνικό μας ποιητή είναι αξεδιάλυτα-ένα αυτά τα δύο. Και λέγεται πως, όταν το 1826 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τον Ύμνο του Σολωμού, συγκλονίστηκε και συνέταξε το Πρωτόκολλο με το οποίο αναγνώριζε τον αιμόφυρτο τόπο μας ως κράτος. Γιατί οι μεγάλοι του κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων και …επακουμβήσεων», αλλά με κριτήριο την αποφασιστικότητα των λαών και των κυβερνήσεών τους, να υπερασπίσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια με θυσίες και με το αίμα τους, αν χρειαστεί!
Το '40 νικήσαμε γιατί ο λαός και οι μαχητές του μέθυσαν με τ' αθάνατο κρασί του '21. Γιατί έβλεπαν την Παναγία να περπατά πάνω στα χιόνια, γιατί ντρέπονταν να ντροπιαστούν!
Διασώζει ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Το περιβόλι των θεών», (σ. 13), κάτι εκπληκτικό. Περιγράφει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την στιχομυθία με πληγωμένο στρατιώτη:
«-Πού πληγώθηκες εσύ, παιδί μου;
-Στο Ιβάν!
-Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε! Έπεσε χθες το βράδυ.
-Ναι, έπεσε κ. Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση, έπρεπε να μας θυσιάσει ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε».
Τι να πει κανείς ενώπιον τέτοιου μεγαλείου;
Το '40 νικήσαμε γιατί είχαμε παιδεία, ηγεσία και εκκλησία αντάξιες της Ιστορίας και της Παράδοσής μας.
Η Παιδεία της εποχής εκείνης, με τους ηρωικούς δασκάλους των πολυπληθών τάξεων, που κρατούσαν γερά στους ώμους τους την ιστορία του έθνους, που αμείβονταν με ψίχουλα, μόρφωναν γενιές παιδιών, που καμάρωναν γιατί είναι Έλληνες. Παιδιά που στα λιγοστά βιβλία τους, καταταλαιπωρημένα από την πολυχρησία -τότε δεν τα έκαιγαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, από σέβας, γιατί ήταν γεμάτα με εικόνες αγίων και ηρώων- αντίκριζαν τον ανθό της λογοτεχνίας μας, βιβλία με ταυτότητα ελληνική.
Γιατί σήμερα η βλακεία, η προδοσία και η δειλία κυριαρχούν στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», που τα ονομάζουν ευφημιστικώς βιβλία Γλώσσας! Και είναι η πρώτη φορά από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, που δεν σέβονται οι συγγραφικές ομάδες και παρέες του υπουργείου πρώην εθνικής και νυν νεοταξικής εκπαίδευσης τους αγώνες, τις επετείους του λαού μας!
Στην Γ' Δημοτικού, στο α' τεύχος του βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, το αφιέρωμα στο Έπος του '40, περιορίζεται στη εξής αναφορά: «Από το ημερολόγιο της Ροζίνας, μιας δεκάχρονης εβραιοπούλας από τη Θεσσαλονίκη. Οκτώβριος 1940: Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Και τέλος! Τίποτε άλλο! Αυτό μαθαίνουν χιλιάδες Ελληνόπουλα για το Σαράντα! Αναστάτωση (όπως λέμε «συνωστισμός») και καταστροφή ενός μαγαζιού! Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι και παιδιά από ιταλικά βομβαρδιστικά. Έγραψαν γι' αυτό οι εφημερίδες της εποχής. Γιατί δεν συμπεριέλαβαν ένα τέτοιο συμβάν; (Στην δε Έ δημοτικού έγραψα σε προηγούμενο άρθρο για το άθλιο κείμενο που τιτλοφορείται «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο και εμείς κρυφτήκαμε στα υπόγεια»).
Τι λογής ήταν οι δάσκαλοι του '40; Αντιγράφω: «Η εχθρική αντεπίθεση του Μαρτίου έχει εκδηλωθεί. Το 731 έχει μεταβληθεί σε ηφαίστειο. Οι φαντάροι μας, πεσμένοι με την κοιλιά στους λάκκους των οβίδων, πυροβολούν, χωρίς διακοπή, για να συγκρατήσουν το εχθρικό πεζικό. Ο δάσκαλος –έτσι έχει βαφτίσει τον διοικητή του ο λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος είναι το επάγγελμά του– με προβιές και επιδέσμους, γύρω από τα κρυοπαγημένα πόδια του, αντί για παπούτσια, χωρίς να προφυλάγεται, τρέχει νευριασμένος από διμοιρία σε διμοιρία και δίνει οδηγίες.
– Μην πυροβολείτε στα στραβά, παιδιά! Μην ξοδεύετε ασκόπως τις χειροβομβίδες σας, τους λέει. Κι όταν ο ταγματάρχης του φωνάζει να μην εκθέτει τόσο τον εαυτό του, ο δάσκαλος του απαντάει:
– Φοβάμαι μήπως χάσουμε σήμερα το ύψωμα. Και τι θα δικαιολογηθώ ύστερα εγώ στους μαθητές μου, άμα γυρίσω στο σχολείο;». (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», εκδ. «Εστία», σελ. 194).
Είχαμε ηγεσία με φιλοπατρία. Για τον Μεταξά που ακόμη και σήμερα δεν τον αφήνουν ούτε στο μνήμα του να αναπαυτεί, να σημειώσω ότι λίγο μετά το ένδοξο «ΟΧΙ» στον Μουσολίνι, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, που έγινε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αφού, κάνοντας τον σταυρό του, υπέγραψε τα διατάγματα γενικής επιστράτευσης, ζήτησε από τους υπουργούς του την έγκριση νόμου με μόνο άρθρο του το εξής:
«Ουδείς Έλλην καθίσταται πλουσιώτερος εκ του πολέμου». (Από το βιβλίο, «1940-Ο άγνωστος πόλεμος: Η ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν», εκδ. «Πατάκης», σελ. 106, της Μαρίνας Πετράκη).
Πέθανε πάμφτωχος. Πόσοι και πόσοι πρωθυπουργοί και υπουργοί ιδίως των τελευταίων δεκαετιών μπήκαν πάμφτωχοι και βγήκα πάμπλουτοι από την πολιτική; Και το μόνο που άφησαν στην ιστορία είναι κουτσουλιές και προδοσίες.
Είχαμε ηγεσία στην εκκλησία με ήθος Παπαφλέσσα. Σήμερα ακούμε «ιερές μουρμούρες» και κηρύγματα υποταγής στα κελεύσματα των ανίκανων πολιτικών. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είναι ο Χρύσανθος ο από Τραπεζούντος, ο πολύ σπουδαίος, ασυμβίβαστος και λαμπρός Ιεράρχης, που «ευλογεί τα όπλα τα ιερά και καλεί πάντας να αποδυθούν εις Άγιον υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγώνα». Ανδροπρεπής και απτόητος αντιστέκεται και στους Γερμανούς, εκδιώκεται και αντικαθίσταται από τον Δαμασκηνό. Το 1943, τον Μάρτιο, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ηγήθηκε διαδηλώσεως για την ματαίωση της πολιτικής επιστρατεύσεως, που είχαν εξαγγείλει οι Γερμανοί. Όταν ένας Γερμανός αξιωματικός τον απείλησε με εκτέλεση, ο Αρχιεπίσκοπος ατάραχος απάντησε: «Ακούστε καλά και να μην με απειλείτε. Σε τούτον τον τόπο είναι συνήθεια, τους δεσποτάδες οι εχθροί να μην τους τουφεκίζουν, αλλά να τους κρεμάνε». (Εννοώντας το μαρτύριο του αγίου Γρηγορίου του 'Ε).
Την επομένη το διάταγμα που θα μετέφερε χιλιάδες Έλληνες στα εργοστάσια-κρεματόρια της Γερμανίας, αποσύρθηκε.
Με τέτοια ηγεσία και παιδεία νικούν οι λαοί…
