Η αλήθεια είναι ότι η επίσκεψη του περιβόητου ιού ανέδειξε πλήθος βοών αλλά και εσωτερικών φωνών.Μέσα σε έναν ορυμαγδό κατακλυσμικής ειδησεογραφίας, συχνά τρομολαγνικής, κοιμώμενα - μέχρι πρότινος - πνευματικά αισθητήρια μπορεί να ιχνεύσουν μυστικούς λόγους, ακόμη και τέτοιους που υφαίνονται στη σιωπή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κορονοϊός: Η αναγκαιότητα της εθνικής αυτάρκειας
Η σιωπή – ή έστω η λεκτική συστολή – εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο, στην κατ’ οίκον ζωή πολλών· όσων τουλάχιστον δεν υπέκυψαν στην εμμονική, ενίοτε μανική, χρήση των ψηφιακών κοινωνικών μέσων. Μια σιωπή που φαίνεται να γέννησε ο φόβος, η απορία για το δέον, η αναμόχλευση υπαρξιακών διερωτημάτων. Πολύ πιθανόν να έδρευσε μέσα μας και μια ακατανόητη αίσθηση κενού. «Δεν ξέρω τι πρέπει να σκέφτω, τι έχω να περιμένω…» ακούστηκε από πλείστα στόματα.
Μερικές φορές το κενό είναι καλό. Όταν τα στολίδια και ο θόρυβος το έχουν παρακάνει. Ή όταν το κενό αποτελεί προϋπόθεση για τον πλούτο, για να ανατείλει η προσωπική έκπληξη. Αυτή που ίσως για χρόνια αγνοούσαμε, κάτω από το άχθος της ευπροσώπησης, και την φλύαρη καθημερινότητα. Μήπως μια τέτοια συγκύρια συνιστά και πολύτιμη ευκαιρία;
Οι ευκαιρίες είναι σαν το ξαφνικό κύμα που πρέπει να καβαλήσεις. Δεν έρχονται κάθε μέρα. Και όταν έρθουν, πρέπει να είσαι πανέτοιμος, με αντανακλαστικά πνευματικής εγρήγορσης για να μη τις χάσεις. Αυτές είναι που θα σε ανυψώσουν και θα σε αναγεννήσουν, έστω κι αν χάνεσαι προσώρας κάτω από αφρούς και σύννεφα.
Αυτόν τον καιρό ξεχώρισα μέσα μου δυο ποιητικές στιγμές, φωτοφόρα ψήγματα αθώρητων, για πολλούς, αληθειών.
Το ένα:
«Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο».
(Τάσος Λειβαδίτης)
Προτρέπει σε γόνιμο αναμηρυκασμό ενός πόνου που κυοφορεί το «καινόν» και μιας στέρησης που μας παιδαγωγεί αθόρυβα. Μέσα από τον εμβαπτισμό μας στο νόημα της δοκιμασίας αποκρυπτογραφούμε εναργέστερα τις προσωπικές μας αλήθειες και συγκοινωνούμε διαυγέστερα με τις ψυχές των συνανθρώπων μας. Παύουμε τη στείρα μεμψιμοιρία μας. Έτσι, στη θέση ενός μικρόψυχου και μίζερου απομονωτισμού ανθίζει ο καρδιακός μας πλατυσμός και αίφνης νιώθουμε όλους κοντύτερά μας. Αίρονται ακόμη και τα απωθημένα τραύματα της αδικίας, αφού μέσα από το πρίσμα της σιωπηλής λύπης φαινόμαστε τόσο ίσοι, και τόσο διψασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Και το άλλο:
«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Μας προτείνει μια υπέρλογη όψη του ζοφερού παρόντος. Όσο η ψυχή μας κινείται ενεργητικά προς την έξοδο από το «εγώ», όσο ψηλαφούμε μυστικά της ζωής μη μετρήσιμα με τη λογική της ύλης, όσο κοιτάμε ουρανό, τόσο υπερβαίνουμε την όποια γήινη φθορά! Θέλει τόλμη αυτό το άλμα! Πρέπει να γκρεμίσεις τα κάστρα της διανοητικής σου αυτασφάλειας και να ανοιχτείς στο πέλαγος μιας φτερωμένης με ελπίδα και πίστη Αγάπης!
Αυτή η Αγάπη, στην άφθαρτη και θεϊκή εκδοχή της, ανέτειλε «ἐκ τοῦ τάφου» αυτές τις μέρες και συνιστά την πιο τηλαυγή υπόσχεση ανακαίνισης του εαυτού μας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου!
Χριστός Ανέστη!
Λ.Κ.
Πάσχα 2020
