Γιατί ενόχλησε τόσο μία αφίσα που υποστηρίζει το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού στη ζωή άραγε;
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Ενοχλήθηκαν λοιπόν από μία αφίσα για τις εκτρώσεις. Δεν ήταν αφίσα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ, των «προσφύγων», των χορτοφάγων, των ζώων ή κάποιας άλλης ομάδας από αυτές που προβάλλονται νυχθημερόν ή κατονομάζονται ως ευπαθείς, απειλούμενες, χρήζουσες προστασίας. Ήταν απλώς για ανθρώπινα όντα, που δολοφονούνται με τρόπο κτηνώδη. Αυτά μάλλον δεν χρήζουν ούτε προστασίας, ούτε καν προσοχής.
Ενοχλήθηκαν από μία αφίσα, που απλώς επισήμαινε τα αυτονόητα. Δεν ήταν καν έντονη, οξεία, επιθετική.
Κατέγραφε απλώς ορισμένα επιστημονικά δεδομένα, μαζί με το δικαίωμα κάποιων να ζήσουν. Κάποιοι άλλοι όμως έχουν πολύ παράδοξη, βαθιά μεταλλαγμένη, εντελώς διεστραμμένη αίσθηση της λέξης «δικαίωμα». Ζούμε στην εποχή που δικαίωμα έχουν μόνο όσοι ορίζει και επιλέγει ο παγκόσμιος νεοταξικός βόρβορος και τα εκασταχού φερέφωνά του. Ζούμε στην εποχή που τα αυτονόητα εξουθενώνονται και καθυβρίζονται ως ανόητα. Τα σπουδαία ως γελοία. Τα ιερά και τα όσια ως αναχρονιστικά και ζοφερά.
Ενοχλήθηκαν και φρύαξαν. Άλλοι ως επαγγελματίες και καθ’ έξιν «δημοκράτες» και «προοδευτικοί», που το διαφωτισθέν και εκηβόλο τους πνεύμα δεν αντέχει «φωνές που έρχονται από τον Μεσαίωνα». Άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα ως διαπρύσιοι αμύντορες δήθεν «δικαιωμάτων». Άλλοι υπό τον φόβο μήπως θιχτούν και τους μαλώσουν τα αφεντικά (τα ίδια που τους διόρισαν ως πειθήνια ανδρείκελα σε θέσεις εξουσίας). Και άλλοι (οι πιο πολλοί) επειδή το εξέλαβαν προσωπικά. Δεν ξέρω αν αυτό ενέχει και κάποιο είδος ελέγχου συνείδησης. Ίσως να ισχύει ακόμη για κάποιους, αλλά και εντελώς πωρωμένος να είναι κανείς, πάλι θα ενοχληθεί. Όταν έχεις άλλωστε συνηθίσει να ζεις μέσα στον δύσοσμο βούρκο και δεν θυμάσαι πια άλλο τρόπο ζωής, εξοργίζεσαι με οτιδήποτε μπορεί να υπονοήσει καν ότι μπορεί και να είσαι λερωμένος από τα λύματα. Εξοργίζεσαι με οτιδήποτε μπορεί να θίξει τον αρρωστημένο εγωισμό σου και να διαταράξει την τεχνητή σου μακαριότητα.
Και έτσι ξέσπασε πάλι η λύσσα. Η λύσσα των μαντρόσκυλων του αντίχριστου καθεστώτος που κατατρώει εδώ και δεκαετίες τις σάρκες μας. Η λύσσα των κάθε λογής δικαιωματάδων της ψευτοπροοδευτικής καταισχύνης και των ορκισμένων υπερασπιστών της κάθε ανωμαλίας και της κάθε διαστροφής. Η μανιασμένη χλεύη και η αφιονισμένη επίθεση απέναντι στο προφανές, που τα άρρωστα μυαλά του νεοεποχίτικου δαιμονικού βούρκου καθυβρίζουν νυχθημερόν ως φασιστικό, σκοταδιστικό και παρωχημένο.
Ένας κουρνιαχτός ατέλειωτος από κομματικές οργανώσεις, πολιτικάντηδες της συμφοράς, ΜΚΟ, ομάδες, ομαδούλες και υπογκρουπούσκουλα, βρωμοκάναλα και ιστολόγια της πυρκαγιάς, γραφιάδες κι ανθυπογραφιάδες της κακιάς ώρας και απαξάπαντα τα λοιπά φωταδιστικά άταφα πτώματα που νυχθημερόν περιφέρουν την «προοδευτικότητά» τους ως φρικώδεις νεόκοποι ιεροεξεταστές, αναζητώντας «σκοταδιστές» και «οπαδούς του μεσαίωνα» προς…καύσιν και συμμόρφωσιν.
Και μαζί τους κι ένας ανελλήνιστος και μικρονοϊκός συρφετός «χρησίμων ηλιθίων», που ισοκρατεί στο όνειδος, ασθμαίνοντας υπό το αδήριτο άγχος μήπως και χαρακτηριστεί οπισθοδρομικός.
Απέναντι στη λύσσα όμως και στο τρομώδες παραλήρημα όλων αυτών, εμείς συνεχίζουμε να βροντοφωνάζουμε τα αυτονόητα:
Όχι στον φόνο ανυπεράσπιστων ανθρώπινων υπάρξεων, που με άθλια νομικίστικα τερτίπια βαφτίστηκε κάποτε «δημοκρατικό δικαίωμα».
Όχι στη μαζική γενοκτονία και εθνοκτονία.
Όχι στο αίμα των κατακρεουργημένων εμβρύων, που αποτελεί το βαρύτερο ίσως αμάρτημα για το οποίο θα πληρώσει πνευματικό κανόνα η αγιοτόκος, αλλά και τόσο θλιβερά πλέον παραστρατημένη πατρίδα.
Είναι το ίδιο αμάρτημα που έχει κατονομαστεί από όλους τους σύγχρονους αγίους μας ως το μείζον πρόβλημα (μαζί με την εκτεταμένη σαρκολατρεία και σαρκική διαστροφή) το οποίο απειλεί τον τόπο μας με βαριά δοκιμασία ή ακόμη και με αφανισμό, εάν δεν υπάρξει σύντομα μετάνοια.
Εμείς φωνάζουμε για Χριστό κι Ελλάδα.
Και παρακαλούμε την Παναγιά και τους Αγίους μας να μας φέρουν συντριβή καρδίας, πνεύμα μετανοίας και μονοπάτια αφύπνισης και μεταστροφής.
Για να δούμε επιτέλους κάποια στιγμή Θεού πρόσωπο. Και αναγεννημένη την ταλαίπωρη μας πατρίδα…
