Στην μακραίωνη και ταραγμένη ελληνική ιστορία, υπήρξαν φορές που δεν ήχησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες της Ανάστασης.
Άλλοτε από βαρύ πένθος, άλλοτε από εθνική θλίψη και όταν η χώρα σκλαβώθηκε και οι σειρήνες του πολέμου, ήταν πιο δυνατές από τις κωδωνοκρουσίες των ναών, Όπως γράφει ο Δημήτρης Σταματόπουλος για το militaire.gr
Μαύρο σκοτάδι είχε απλωθεί παντού…
ΠΑΣΧΑ 1941 Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ
Μετά την επίθεση των Γερμανών κατά της Ελλάδος (6 Απριλίου 1941), την βαθιά στην συνέχεια διείσδυση αυτών προς τη Θεσσαλονίκη στις 9 Απριλίου του 1941 και την υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου, ο Τσολάκογλου και ορισμένοι άλλοι ανώτεροι αξιωματικοί του Στρατού έλαβαν την απόφαση, άνευ εγκρίσεως της προϊσταμένης τους Αρχής και μη λαμβάνοντας υπόψη αυτή εν καιρώ πολέμου, για συνθηκολόγηση, κρίνοντας εκείνοι πως κάθε αντίσταση στους κατακτητές θα ήταν μάταιη.
Έτσι, στις 20 Απριλίου 1941, ημέρα του Πάσχα, σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, τον διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, και τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σπυρίδωνα που ήταν ο κατ΄ εξοχήν φορέας και υποκινητής της δυσάρεστης αυτής απόφασης, κατάργησε πραξικοπηματικά τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ιωάννη Πιτσίκα, ανέλαβε ο ίδιος διοικητής της Στρατιάς και υπέγραψε πρωτόκολλο ανακωχής με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Ες-Ες, υποστράτηγο Γιόζεφ (Σεπ) Ντήτριχ (Josef “Sepp” Dietrich), στο Βοτονόσι του Μετσόβου. Ο αρχηγός του Ελληνικού Στρατού, αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, σε τηλεγράφημά του προς το Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου, κατήγγειλε την πρωτοβουλία του Τσολάκογλου ως αντίθετη προς τα συμφέροντα της πατρίδας, διέταξε την αντικατάσταση του Τσολάκογλου και αγώνα «μέχρι εσχάτου ορίου δυνατοτήτων». Ήταν όμως ήδη αργά.
Την επόμενη ημέρα (21 Απριλίου) στην Θεσσαλονίκη, ο Τσολάκογλου, «υπό το κράτος βίας», υπέγραψε ως διοικητής της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας την άνευ όρων παράδοση του Ελληνικού Στρατού στους Γερμανούς.
Εκ μέρους των Γερμανών, το πρωτόκολλο της παράδοσης συνυπέγραψε ο αρχηγός των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, στρατηγός φον Γκράιφφενμπεργκ (von Greinffenberg).
Η προδοσία ολοκληρώθηκε τελικά,στις 23 Απριλίου,όπου ο Τσολάκογλου υπογράφει στη Βίλα Ριτζ στη Θεσσαλονίκη και τρίτο πρωτόκολλο με τον Γερμανό στρατηγό Άλφρεντ Γιοντλ (Alfred Jodl) και τον Ιταλό στρατηγό Αλμπέρτο Φερρέρο (Alberto Ferrero), για να ικανοποιηθεί και το γόητρο των Ιταλών.
Την ίδια ημέρα ξεκίνησε και ο αεροπορικός βομβαρδισμός του Ναυστάθμου Σαλαμίνας και των γύρω της Αττικής λιμένων όπου και αναγκάσθηκε η ελληνική κυβέρνηση και ο Βασιλεύς Γεώργιος να μετακινηθούν με υδροπλάνο στην Κρήτη.
Ανήμερα το Πάσχα του 41,βυθίζεται και το αντιτορπιλικό «Ψαρά» λίγο πριν αποπλεύσει από τις ακτές των Μεγάρων, μετά από ανηλεή βομβαρδισμό από γερμανικά «στουκας».
Και γίνεται υγρός τάφος για 37 αξιωματικούς και ναύτες.
ΠΑΣΧΑ 1821. Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Στις 10 Απριλίου του 1821, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της Λειτουργίας του Πάσχα, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη.
Η Επανάσταση για την Ανεξαρτησία έχει ήδη ξεσπάσει.
Η Πελοπόννησος έχει απελευθερωθεί και οι εξεγέρσεις του ελληνικού πληθυσμού ανάβουν σαν φλόγες ανά την επικράτεια.
Ο Πατριάρχης είναι αμέτοχος.
Οχι μόνο έχει αποκηρύξει την Επανάσταση και έχει αφορίσει τον Υψηλάντη, αλλά συστήνει με κάθε τρόπο υποταγή στους Τούρκους.
Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’, παρ’ όλ’ αυτά, προσπαθεί να επιβληθεί σε μια κατάσταση που γίνεται μέρα με τη μέρα και πιο ανεξέλεγκτη.
Φανατικοί μουσουλμανικοί κύκλοι τον πιέζουν.
Κι εκείνος αντιδρά: ανήμερα το Πάσχα ο Γρηγόριος Ε’ συλλαμβάνεται, κηρύσσεται έκπτωτος και το απόγευμα της ίδιας ημέρας εκτελείται δι’ απαγχονισμού.
Η σορός του θα μείνει κρεμασμένη στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου επί τρεις ημέρες μέχρι που μια ομάδα Εβραίων αγοράζει το νεκρό σώμα και το ρίχνει στον Κεράτιο Κόλπο.
Εκεί θα το βρει ο κεφαλλονίτης πλοίαρχος Νικόλαος Σκλάβος και θα το περισυλλέξει. Έπειτα από ταξίδι 40 ημερών θα το μεταφέρει στην Οδησσό όπου θα ενταφιαστεί στον ελληνορθόδοξο ναό της Αγίας Τριάδας.
Μισό αιώνα μετά τον θάνατό του, τα λείψανα του Γρηγορίου Ε’ θα φτάσουν στον Πειραιά με το ατμόπλοιο «Βυζάντιο» για να καταλήξουν στη Μητρόπολη των Αθηνών.
ΠΑΣΧΑ 1919. Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗ ΡΟΔΟ
Την ημέρα εκείνη οι πιστοί προσέρχονταν στη Μητρόπολη της Ρόδου με ανάμεικτα συναισθήματα.
Το σχέδιο ψιθυριζόταν από στόμα σε στόμα: αψηφώντας τις ιταλικές Αρχές, οι κάτοικοι θα συγκεντρώνονταν στον αυλόγυρο της Μητρόπολης και μετά την αναστάσιμη λειτουργία θα ενώνονταν σε μια μεγάλη διαδήλωση ζητώντας την ένωση της Ρόδου «μετά της μητρός Ελλάδος».
Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν ότι τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν θα άφηναν εκείνο το Πάσχα στην Ιστορία, ως το ματωμένο Πάσχα του 1919.
Όταν ο μητροπολίτης Αναστάσιος τελειώνει την ομιλία του με τη φράση «Ζήτω η Ενωσις, κάτω οι προδόται», ο κύβος έχει ριφθεί.
Στην πόλη αλλά και σε 30 χωριά του νησιού αρχίζουν συλλαλητήρια μέσα στις εκκλησίες.
Οι λειτουργίες μετατρέπονται σε διαδηλώσεις.
Το ίδιο συμβαίνει στη Χάλκη και τη Σύμη.
Ο κόσμος ζητωκραυγάζει.
Οι ιταλοί στρατιώτες επεμβαίνουν.
Αντιλαμβανόμενες την εκρηκτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο νησί, οι Αρχές είχαν εκδώσει διάταγμα για την τήρηση της τάξης ήδη από τα τέλη Φεβρουαρίου, με το οποίο περιόριζαν ακόμη και την περιφορά του Επιταφίου.
Τραυματίες, νεκροί, ανάμεσα στους οποίους και ένας ιερέας, θα στιγμάτιζαν το Πάσχα του 1919 στη Ρόδο για ένα αίτημα που θα έβρισκε δικαίωση 29 χρόνια μετά.
ΠΑΣΧΑ 1932. Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μια «μαυρη» αλλά ιστορική μέρα για την Ελλάδα ξημέρωνε την Κυριακή του Πάσχα του 1932.
Ήταν 1η Μαΐου.
Η στάση πληρωμών της χώρας ετίθετο επισήμως σε ισχύ.
Η Ελλάδα είχε κηρύξει πτώχευση για δεύτερη φορά στην Ιστορία της.
Η απόφαση για χρεοκοπία είχε ληφθεί δύο εβδομάδες πριν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο καθώς το εξωτερικό χρέος της χώρας έφτανε τα 1.022.000 χρυσά φράγκα, η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν σε κρίση και οι εξαγωγές έβαιναν μειούμενες.
Όμως το Πάσχα εκείνο θα έμενε στην Ιστορία για έναν ακόμη λόγο: αποτέλεσε την πρώτη και μοναδική φορά στην Ελλάδα που η εργατική Πρωτομαγιά επιχειρήθηκε να γιορταστεί ανήμερα τη Λαμπρή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Φιέστα» ναζιστών - αλεξιπτωτιστών που έκαψαν την Κρήτη
Όταν τα σοσιαλιστικά συνδικάτα ανακοινώνουν την απόφασή τους, η κυβέρνηση Βενιζέλου αντιδρά άμεσα με καταστολή.
Οι απεργιακές διαδηλώσεις απαγορεύονται.
Τα σωματεία δεν πτοούνται.
Από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας ξεκινούν προληπτικά ομαδικές συλλήψεις, φυλακίσεις, ακόμη και εξορίες εργατών.
Τα γραφεία του Εργατικού Κέντρου στην Αθήνα βανδαλίζονται.
Οι εκατοντάδες συλληφθέντες αρχίζουν απεργία πείνας.
Ο αυταρχισμός κλιμακώνεται, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά, ανήμερα το Πάσχα, οπότε η Πλατεία Ομονοίας περικυκλώνεται από αστυνομικούς που συλλαμβάνουν όποιον πλησιάζει και πυροβολούν στον αέρα.
Συγκέντρωση στην Αθήνα τελικά δεν θα γίνει. Θα γίνει στη Θεσσαλονίκη και σε κάποιες επαρχιακές πόλεις, με τραυματίες και συλληφθέντες που θα καταδικαστούν μέχρι και σε μισόν αιώνα φυλάκισης.
