Τέτοιες ημέρες, τον Ιούλιο του 1974, ο ελληνισμός βιώνει με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο κάποιες από τις τραγικότερες στιγμές της νεώτερης ιστορίας του, δικαιώνοντας έτσι, με τον σκληρότερο τρόπο, την προφητική δήλωση του νομπελίστα ποιητή Γεωργίου το 1968, που αναφέρει ότι στις δικτατορίες «…η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος».
Αν όμως στη Μεγαλόνησο παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος, στην Ελλάδα η χουντική επιστράτευση εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία.
Στρατιωτική δικτατορία με στρατό χωρίς ηθικό, στρατιωτικές μονάδες χωρίς εξοπλισμό, αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές, φαντάρους που ξεκινούν για μάχες και επιστρέφουν άπραγοι στα σπίτια τους, δημιουργούν ένα κωμικοτραγικό πλαίσιο τραγελαφικής αποσύνθεσης.
Στο πλαίσιο αυτής της φαιδρής ατμόσφαιρας, το υπουργείο Εθνικής Αμύνης στέλνει χρωματιστά χαρτιά σε κατόχους φορτηγών, αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών με τα οποία, ανάλογα με το χρώμα που λαμβάνουν, τους υποχρεώνει να παραδώσουν τα οχήματά τους σε καθορισμένα σημεία επιτάξεως.
Μπορεί αυτό ν’ αποτελεί συνήθη πρακτική σε περιπτώσεις επιστράτευσης, αλλά σίγουρα δεν συνηθίζεται (και δεν χωνεύεται…) η υποχρέωση των κατόχων να παραδώσουν τα οχήματά τους, σε άψογη κατάσταση, γεμισμένα με βενζίνη, αλλαγμένα λιπαντικά, με ρεζέρβα και με πλήρη ανταλλακτικά κι όλα αυτά μέσα σε δύο ώρες, υπό το φόβο του στρατοδικείου…
Αντίστοιχα, και μεγαλύτερα «βάσανα», έχουν οι κάτοχοι υποζυγίων. Άλογα, μουλάρια και γαϊδουράκια επιχειρείται να ενταχθούν στη, διαλυμένη από τη στρατιωτική δικτατορία, πολεμική μηχανή χωρίς να καταλαβαίνει ουδείς τον λόγο αφού τα συμπαθή τετράποδα έχουν αντικατασταθεί από τα οχήματα.
Παρόλα αυτά, δήμαρχοι και κοινοτάρχες υποχρεώνονται να βρουν με κάθε τρόπο (αγροφύλακες, κήρυκες, κωδωνοκρουσίες) κατόχους υποζυγίων, ώστε οι τελευταίοι να οδηγήσουν, μέσα σε τρεις ώρες, τα ταλαίπωρα ζώα σε κέντρα επιτάξεως μαζί με τα απαραίτητα αξεσουάρ τους :«…μετά των χαλινίσκων ή φορβείων μετά δεσμού (καπίστρια), σκοινιών φόρτου, σαγμάτων (σαμάρια), ιπποσκευών (σέλλας) και πετάλων απάντων εις καλή κατάσταση».
Επίσης, πρέπει να μην ξεχάσουν να φέρουν μαζί και το φαγητό τους: «χόρτον ή κριθήν δια μιαν ημέραν»… Από την πρωτότυπη αυτή επιστράτευση δεν γλιτώνει ουδείς: «Οι σκηνίται (Σαρακατσαναίοι –Αθίγγανοι) να παρουσιάσωσι τα κτήνη των εις το πλησιέστερο κέντρο επιτάξεως του τόπου διαμονής των».
Δεν γνωρίζουμε πόσα γαϊδούρια και μουλάρια παρουσιάστηκαν τελικά στα κέντρα, αλλά όλοι ξέρουμε τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της ανεκδιήγητης επιστράτευσης…
