Η συγκλονιστική και συγκινητική ιστορία του Σέργιου Αφεντουλίδη στρατιώτου του Σοβιετικού Στρατού που σκοτώθηκε στον πόλεμο κατά των Μουτζαχεντίν, τέτοιες μέρες του 1983. Έγραφε ποιήματα στα ελληνικά και προσευχόταν κρυφά…
Μία από τις ποντιακές οικογένειες που ήλθε από τον Καύκασο στην Ελλάδα το 1992,ήταν του Αφεντουλίδη, με ένα μέλος της λιγότερο. Έλλειπε ο 20χρονος Σέργιος, που σκοτώθηκε δέκα χρόνια πριν, τον Απρίλη του 1983 στο Αφγανιστάν, πολεμώντας τους αντάρτες Μουτζαχεντίν με τα σοβιετικά στρατεύματα. Οι συγγενείς του δεν έμαθαν ποτέ, πώς σκοτώθηκε και πού είναι θαμμένος, όπως γράφει ο Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης για το infognomonpolitics.gr.
Οι σκληροτράχηλοι Αφγανοί πολεμιστές, βρήκαν στις τσέπες του και διάβασαν την κομματική ταυτότητα του: «Σεργκέϊ Αφιντιλίντι», (Σέργιος Αφεντουλίδης), γεννήθηκε το 1963 και σκέφτηκαν: Αυτός θα πρέπει να ήταν από την φύτρα των Αργοναυτών που αναζήτησαν το «χρυσόμαλλο δέρας» στα βουνά του Καυκάσου. Τα πράγματα του νεκρού ξανατοποθετήθηκαν ευλαβικά από αφγανικό χέρι στον κόρφο του, για να μπορέσουν μετά οι Ρώσοι που θα τα έβρισκαν να τα παραδώσουν στους συγγενείς του…
Οι Σοβιετικοί μάζεψαν τα προσωπικά είδη του νεκρού στρατιώτη Σέργιου Αφεντουλίδη: Ενα ρολόγι, την κομματική ταυτότητα της νεολαίας «κομσομόλ», ένα σημειωματάριο με προσευχές, ποιήματα και φωτογραφίες συγγενών του.
Ο Σέργιος Αφεντουλίδης, επρόκειτο να απολυθεί από τον Στρατό το καλοκαίρι του 1984… Ονειροπολούσε αντικρίζοντας τα αφγανικά βουνά και αυτό φαίνεται από ένα ποίημα που έγραψε και βρέθηκε στο σημειωματάριό του:
«Τίκι – τάκ η καρδιά του σωφέρ στο βολάν,
μπροστά, στην πλαγιά, τα παιδιά του Αφγάν,
Με της μέρας το φώς, πως να βγείς στο βουνό,
οταν μπρος στο παμπρίζ στήνουν τα βόλια χορό;»
Ονειροπολούσε, χωρίς να ξέρει γιατί πολεμούσε. Αλλά η μοίρα θέλησε το όνομα Αφεντουλίδης να ξυπνήσει τις μνήμες, με τις οποίες είναι φορτωμένα τα παιδιά του Αφγάν από την μυθολογία ακόμα, με τον κοσμοκράτορα Μακεδόνα πολέμαρχο και στρατηλάτη Μεγαλέξανδρο.
Αφγανοί αντάρτες Μουτζαχεντίν πολεμώντας τους Σοβιετικούς σκότωσαν τον Σέργιο, βρήκαν στις τσέπες του τα προσωπικά του αντικείμενα και όταν είδαν ότι είναι ελληνικής καταγωγής τα τοποθέτησαν ευλαβικά στον κόρφο του…
Η κομματική ταυτότητα του Σέργιου Αφεντουλίδη, μέλος της Κομσομόλ
Στα τμήματα αυτά, υπηρετούσε και ο νεαρός Σέργιος Αφεντουλίδης, που όταν σταματούσε η μάχη απομακρυνόταν σε πυκνές φυλλωσιές να προσευχηθεί ανενόχλητος και αθέατος, όπως του είχε μάθει κρυφά, η μακαρίτισσα γιαγιά του. Στο σπίτι του στον Καύκασο, σ’ ένα μικρό δωματιάκι στο υπόγειο, η γιαγιά του άναβε το καντήλι μπροστά στις εικόνες που είχαν φέρει από τα χωριά του Κάρς, τυλιγμένες σε πετσέτες. Τα μόνα που πήραν τότε μαζί τους, μαζί με τις μνήμες τους…
Ο Σέργιος πίστευε στην Ορθοδοξία, όπως προκύπτει από το σημειωματάριό του, με προσευχές, όπως το «Πάτερ ημών», το «Πιστεύω», το «Αναστάς ο Ιησούς από τον τάφο», το «΄Αγγελε φύλακα», όλα στα ελληνικά με ρωσική γραφή. Μέσα στο σημειωματάριό του φύλαγε και τα γράμματα της μητέρας του που του έλεγε : «…γιατί πουλάκι μου δεν μου γράφεις, έστω και δυό γραμμές; Κάνει κρύο ή ζέστη εκεί που βρίσκεσαι;» Τι να της έγραφε ο άμοιρος γιός της Σέργιος; Μήπως εκείνο που έγραφε στο ποίημά του: «Πώς να βγεις στο βουνό, όταν στήνουν τα βόλια χορό;»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το περιστατικό αυτό ενταγμένη στην ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και αναφέρεται στο βιβλίο που εξέδωσα προσφάτως από τις εκδόσεις «Ινφογνώμων» με τίτλο: «Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» ιστορία και πολιτισμός του Ποντιακού Ελληνισμού, από των αρχαιοτάτων και μυθικών χρόνων, εως τη σύγχρονη εποχή.
