Πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει γραφτεί με τα μελανότερα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
«Οι πόλεμοι αποφασίζονται από τη μία πλευρά ή την άλλη που αναγνωρίζει ότι δεν είναι δυνατό να επικρατήσει», έλεγε ο Χίτλερ. Ήταν το νέο του στρατηγικό δόγμα, η Λυδία Λίθος, που σκέφτηκε και άρχισε να εφαρμόζει το 1944 στο κατώφλι της ήττας.
Επί της ρήσης του αυτής στηρίχθηκε όλο το οικοδόμημα της γερμανικής στρατηγικής τον χειμώνα του 1944. Ο Χίτλερ γνώριζε ότι η Γερμανία δεν ήταν σε θέση να νικήσει. Πίστευε όμως ότι ήταν τουλάχιστον σε θέση να μην επιτρέψει ούτε στον αντίπαλο συνασπισμό να νικήσει.
Υπολόγιζε ως εφικτή μια στρατηγική «ισοπαλία», ένα σοβαρό αιμάτωμα των αντιπάλων του το οποίο θα τους ανάγκαζε να ζητήσουν αυτοί τη συνομολόγηση ειρήνης από μια Γερμανία την οποία δεν θα μπορούσαν να νικήσουν. Ο Χίτλερ σωστά επίσης διείδε την επερχόμενη κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης. Το κακό για αυτόν όμως ήταν ότι οι Σύμμαχοι αποδείχθηκαν αποφασισμένοι να εμείνουν στον πρωταρχικό τους σκοπό- την υποταγή της Γερμανίας.
Μετά την επίτευξη αυτού είχαν όλο τον χρόνο να συγκρουστούν μεταξύ τους, αν τελικά το επιθυμούσαν. Με το σκεπτικό αυτό εκτοξεύθηκε η επίθεση των Αρδεννών, η οποία ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία λόγω της έλλειψης καυσίμων.
Παρά την αποτυχία στις Αρδέννες όμως, ο Χίτλερ και οι στενοί του συνεργάτες δεν δίστασαν να εκτοξεύσουν και νέες επίθεσεις στην Αλσατία που επίσης απέτυχαν. Οι επιθέσεις αυτές αποστράγγισαν πραγματικά την όποια ζωτικότητα εξακολουθούσε να διατηρεί ο Γερμανικός Στρατός εκείνη την περίοδο.
Το Ανατολικό Μέτωπο απαιτεί
Και ενώ όλες οι εφεδρείες, οι τελευταίες που διέθεταν, κατευθύνονταν προς τα δυτικά και προς τη συντριβή, στο Ανατολικό Μέτωπο η ροή των ενισχύσεων υπήρξε η μικρότερη δυνατή. Οι Σοβιετικοί είχαν συγκεντρώσει εκεί τόσο ισχυρές δυνάμεις που ο Γερμανικός Στρατός ήταν αδύνατο να τις αποκρούσει.
Το μόνο λογικό σχέδιο, σύμφωνα με τον επιτελάρχη, εκείνη την εποχή του Γερμανικού Στρατού (OKH) στρατηγό Χάιντς Γκουντέριαν, ήταν οι γερμανικές δυνάμεις να αποδοθούν σε έναν αγώνα ελιγμών, εφαρμόζοντας τις αρχές της ελαστικής άμυνας.
Ο Χίτλερ όμως είχε αντίθετη άποψη. Όταν μάλιστα ο στρατηγός Ράινχαρτ Γκέλεν επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών για το Ανατολικό Μέτωπο συνέταξε μια έκθεση στην οποία παρουσίαζε το μέγεθος των σοβιετικών προετοιμασιών, για την επερχόμενη επίθεση τους κατά των γερμανικών θέσεων, ο Χίτλερ όχι μόνο την χαρακτήρισε πλαστή, αλλά διέταξε τον εγκλεισμό του στρατηγού σε φρενοκομείο!
“Μα δεν καταλαβαίνατε πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη μπλόφα από την εποχή των Μογγόλων;”, ούρλιαξε ο Χίτλερ… Ο Γκουντέριαν όμως όχι δεν πείστηκε από το “επιχείρημά” του, αλλά του απάντησε: “Να με κλείσετε κι εμένα στο φρενοκομείο διότι συμμερίζομαι απόλυτα την έκθεση του Γκέλερ”…
Τελικά ο Γκέλερ γλίτωσε το φρενοκομείο, αλλά το γερμανικό μέτωπο δεν γλίτωσε την συντριβή. Όπως σωστά είχε δηλώσει ο Γκουντέριαν στον Χίτλερ “κατέρρευσε ως σπίτι από τραπουλόχαρτα με το πρώτο χτύπημα”
Οι Σοβιετικοί στρατάρχες Ζούκοφ (1ο Λευκορωσικό Μέτωπο) και Κόνιεφ (1ο Ουκρανικό Μέτωπο) έριξαν στη μάχη 163 μεραρχίες πεζικού με 2.203.000 πεζούς, 4.500 άρματα μάχης, 2.500 πυροβόλα εφόδου, 13.800 πυροβόλα διαμετρήματος άνω των 76mm, 14.800 όλμους, περίπου 5.000 αντιαρματικά πυροβόλα, 2.200 πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών “Κατιούσα”, ενώ διέθεταν προς άμεση υποστήριξη άνω των 5.000 αεροσκαφών.
Όπως ήταν φυσικό οι γερμανικές θέσεις κονιορτοποιήθηκαν. Μάταια οι μικρές εφεδρείες που είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει ο Γκουντέριαν προσπάθησαν να περιορίσουν το μέγεθος της καταστροφής, αφού και εκεί επενέβη καταστροφικά ο Χίτλερ διατάσσοντας την συγκέντρωση των εφεδρειών πολύ κοντά στην πρώτη γραμμή με αποτέλεσμα και οι εφεδρείες να φθαρούν κατά την αρχική εχθρική επίθεση χωρίς λόγο.
Οι γερμανικές δυνάμεις μόνο στα δύο άκρα του μετώπου, στη Βαλτική και στην Ουγγαρία , προέβαλαν ακόμα σθεναρή αντίσταση. Ο κεντρικός τομέας του Ανατολικού Μετώπου είχε καταρρεύσει ανεπανόρθωτα. Οι σοβιετικές φάλαγγες άφηναν στο πέρασμα τους μία γραμμή φωτιάς και αίματος. Ήταν σαν μια βάρβαρη ορδή πολεμιστών να είχε εισβάλει ξανά στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο ίδιος ο Χίτλερ έκανε συχνά στο παρελθόν αυτόν τον παραλληλισμό χαρακτηρίζοντας τους «Ρώσους» ως βαρβάρους. Τώρα όμως που η γερμανική γη και ο γερμανικός λαός πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα για τα εγκλήματα που η Βέρμαχτ είχε διαπράξει κατ’ εξακολούθηση κατά αμάχων και αιχμαλώτων Σοβιετικών, τώρα ο Γερμανός δικτάτορας έφριττε.
