Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 οι Συνταγματάρχες κατέλαβαν την εξουσία της χώρας.
Τα τανκς βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και κατέλαβαν το Πεντάγωνο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ενεργοποιήσει το σχέδιο "Προμηθεύς" το οποίο είχε είχε οργανωθεί για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου. Λίγο νωρίτερα, ο στρατηγός Γ.Σπαντιδάκης, έμπιστος του βασιλιά, είχε αντικατασταθεί στην αρχηγία του ΓΕΣ από τον Οδυσσέα Αγγελή, ο οποίος έδωσε εντολή να γίνει εφαρμογή του σχεδίου σε όλη τη χώρα.
Ο Παπαδόπουλος αρχικά ορκίστηκε υπουργός Προεδρίας στην κυβέρνηση Κόλλια και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε επίσημα την εξουσία ως "πρωθυπουργός" και υπουργός Εθνικής Αμύνης. H πρώτη του δημόσια εμφάνιση μετά το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε έπειτα από μια εβδομάδα.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου ανέφερε: «...Μην ξεχνάτε κύριοι ότι ευρισκόμεθα ενώπιον ενός άσθενούς, τον όποιον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης και τον όποιον εάν ό χειρουργός δεν πρόσδεση κατά την διάρκειαν της έγχειρήσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει περίπτωσις αντί διά της έγχειρήσεως νά του χαρίση τήν άποκατάστασιν τής υγείας του, νά τον όδηγήση εις τον θάνατον... Οί περιορισμοί τους όποιους θά έπιβάλλωμεν είναι τό δέσιμον του άσθενούς επί τής κλίνης διά νά ύποστή ακινδύνως τήν έγχείρησιν.»
Στη συνέχεια δημοσιογράφος τον ρώτησε: "Ηθελα νά γνωρίζω, πόσον θά διαρκέση η άνάρρωσις τοϋ άσθενούς;»
Η απάντηση του ήταν: Ό χρόνος άναρρώσεως του άσθενούς μετά τήν έγχείρησιν, έξαρτάται άπό τήν βαρύτητα τής ασθενείας, τήν όποίαν αυτήν τήν στιγμήν δέν μπορω νά προσδιορίσω.»
Δείτε το πρώτο του διάγγελμα του Γεώργιου Παπαδόπουλου προς τον ελληνικό λαό:
"Η χώρα διήρχετο μια κρίση αναζητούσα διέξοδον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίο είχε εισέλθει. Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκληση του ανωτάτου άρχοντα της χώρας είχε περιαγάγει τη χώρα εις αδιέξοδον. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει των ανώτατον άρχοντα για να αναζητήσει λύση εντός των συνταγματικών πλαισίων της ανευθυνότητος του δια να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Η κατάστασις αυτή προστιθεμένη εις μιαν αναρχική αντίληψη, η οποία είχε επιβληθεί σχεδόν εις όλα τα άτομα της κοινωνίας είχε δημιουργήσει τον έσχατον κίνδυνο να αλωθεί η χώρα από τον κομμουνισμόν. Οι Έλληνες και κατά ιστορική παράδοση αλλά και κατά τη βασική κοινωνική αντίληψη και αγωγή δεν είναι ποτέ ευεπίφοροι προς τον κομμουνισμό. Διότι ο κομμουνισμός δεν δύναται να έχει ουδέν σημείο κοινόν με τον ελληνοχριστιανισμόν που αποτελεί τη βάση της διαπαιδαγωγήσεως των Ελλήνων κατά τον δρόμο της ιστορίας. Προ αυτής της καταστάσεως ο Εθνικός στρατός αι ενποπλαι δυναμεις της χώρας, η μόνη ουδετέρα εις τον χώρο του πολιτικού κατασπαραγμού, έκρινε ότι όφειλε να παρέμβει για να αποτρέψει τον δρόμο προς τον κρημνόν".
