Είναι πρωτόγνωρο να ζητάει κανείς τη νομοθέτηση μέτρων προληπτικών, και μέτρων που τελούν υπό αίρεση, δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Πορτογάλο ομόλογό του Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, απαντώντας σε ερώτηση του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων για την απαίτηση των δανειστών να νομοθετήσει η Ελλάδα προληπτικά μέτρα μετά τη λήξη του προγράμματος, για το 2019.
Η Ελλάδα και η Πορτογαλία είναι οι δύο χώρες που πρόσφατα κατορθώνουν και ξεπερνούν μια μακροχρόνια κρίση που στοίχισε πάρα πολλά στους δύο λαούς μας. Όμως αυτήν την κρίσιμη ώρα βλέπουμε την Ευρώπη που είπατε πως πρέπει να δείξει αλληλεγγύη, να προβάλλει πολλές φορές ακόμα και παράλογες απαιτήσεις στις δύο χώρες μας. Για παράδειγμα, η Ελλάδα βγαίνει απ’ το μνημόνιο τον επόμενο χρόνο, όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητούν ή πιέζουν για προληπτικά μέτρα για τον επόμενο χρόνο όταν θα βρεθούμε εκτός προγράμματος. Πού είναι λοιπόν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη κ. Πρόεδρε;
Θέλω να τονίσω το εξής, το οποίο ισχύει για την Πορτογαλία, την Ελλάδα, όλες τις χώρες της ευρωζώνες. Οι χώρες που είμαστε υπό πρόβλημα, θα κάνουμε αυτό που έχουμε δεσμευτεί να κάνουμε, θα εκπληρώσουμε όλες τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει. Θα τονίσουμε στους εταίρους, ότι δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε δεσμεύσεις που μας ζητούν κάποιοι, οι οποίες όμως είναι αντίθετες με το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο.
Ό,τι περιλαμβάνουν οι συμφωνίες που έχουμε υπογράψει, τα προγράμματα που έχουμε αποδεχθεί και των οποίων έχουμε συγκυριότητα όπως είναι γνωστό προσπαθούμε να το πράξουμε. Είναι όμως γνωστό επίσης, πως τα προγράμματα αυτά για να είναι υποχρεωτικά για τη χώρα στην οποία επιβλήθησαν, πρέπει να ερμηνεύονται σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο. Καθένας γνωρίζει πως είναι πρωτόγνωρο να ζητάει κανείς τη νομοθέτηση μέτρων προληπτικών, και μέτρων που τελούν υπό αίρεση.
Το να υποχρεωθεί μία χώρα να ψηφίσει με νόμο τέτοια μέτρα, σημαίνει ότι θα δεχόταν να παραβιάσει κάθε έννοια του ευρωπαϊκού δικαίου και κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ιδίως διεθνούς δικαίου που να αφορά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Διότι δεν είναι δυνατόν να ληφθούν τέτοια μέτρα και δεν ετέθη ποτέ ζήτημα για καμιά ευρωπαϊκή χώρα να πάρει τέτοια μέτρα. Είναι άλλο να δεσμευτείς ότι σε συγκεκριμένα πεδία θα πάρεις μέτρα – και γραπτώς ακόμη να δεσμευτείς – και άλλο πράγμα να νομοθετείς. Νομοθεσία υπό αίρεση και μάλιστα μελλοντική νομοθεσία και αίρεση … είναι κάτι το τονίζω, ότι είναι πράγματι έξω απ’ τη λογική του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου και δεν μπορεί να γίνει δεκτό, όχι μονάχα απ’ την Ελλάδα και την Πορτογαλία, από οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα και δη από χώρα του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. δηλαδή της ευρωζώνης.
