Η Ρωσία έχει προσφέρει μια σειρά από δικαιολογίες. Ώρες πριν από την επίθεση, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε «μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση» κατά της Ουκρανίας. Υποστήριξε ότι αυτό ήταν απαραίτητο για την προστασία του πληθυσμού της περιοχής του Ντονμπάς της Ουκρανίας, την αποστρατιωτικοποίηση της χώρας και την αποτροπή της απόκτησης πυρηνικών όπλων της Ουκρανίας.
Ο Πούτιν ισχυρίστηκε επίσης ότι η ύπαρξη της Ουκρανίας είναι ένα λάθος που έκανε η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό προστίθεται στην ανακοίνωση του Πούτιν το περασμένο καλοκαίρι ότι οι Ουκρανοί, οι Λευκορώσοι και οι Ρώσοι είναι ένας λαός, που δεσμεύεται από κοινή ιστορία και πολιτισμό. Η μελέτη ενός μεσαιωνικού Ρώσου πρίγκιπα, του Ιβάν Γ' της Μόσχας, μπορεί να προσφέρει μια εικόνα για τις απόψεις και τις προθέσεις του Κρεμλίνου για την Ουκρανία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εισβολή στην Ουκρανία: Θρίλερ με το ελληνικό κομβόι που προσπαθεί να βγει από τη χώρα
Η ιστορία
Ο Ιβάν Γ' ανέβηκε στο θρόνο του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Μόσχας το 1462. Τα επόμενα σαράντα τρία χρόνια, ο Ιβάν ολοκλήρωσε τη «συγκέντρωση των ρωσικών εδαφών» που ξεκίνησε από τους προγόνους του, σχηματίζοντας έναν πυρήνα της ρωσικής καρδιάς υπό την κυριαρχία της Μόσχας. Αυτή η καρδιά, με τη σειρά της, έδωσε τη δυνατότητα στον Ιβάν Γ' να επιτύχει την οριακή στιγμή της ρωσικής ανεξαρτησίας το 1480. Ωστόσο, το ιδιαίτερο πολιτικό σχέδιο του Ιβάν Γ', όχι μόνο επέτρεψε την ανεξαρτησία της Ρωσίας αλλά διαμόρφωσε τη σχέση του ρωσικού κράτους με τους γείτονές του στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Ουκρανία, η Λευκορωσία και η Ρωσία εντοπίζουν όλες τις εθνικές τους ταυτότητες στο μεσαιωνικό κράτος της Ρωσίας. Σχηματισμένες από ανατολικές σλαβικές φυλές τον ένατο αιώνα και με επίκεντρο τη σύγχρονη πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, οι Ρώσοι εκτείνονταν στην Ανατολική Ευρώπη - από τη Βαλτική και τη Λευκή Θάλασσα στο βορρά έως την Κριμαία και τη Μαύρη Θάλασσα στο νότο. Οι επιδρομές των Μογγόλων της δεκαετίας του 1230 και του 40 οδήγησαν στην κατάρρευση της Ρωσίας και τον κατακερματισμό των ρωσικών εδαφών σε μικρά, ανταγωνιστικά πριγκιπάτα. Η Μόσχα εμφανίστηκε το 1263 ως ένα τέτοιο πριγκιπάτο, υπό την ευθύνη των Μογγόλων -αργότερα Τάταρων- της Χρυσής Ορδής.
Ο Ιβάν Γ' ισχυρίστηκε ένα φιλόδοξο πολιτικό πρόγραμμα - ότι ήταν ο Μέγας Πρίγκιπας «όλης της Ρωσίας», όχι μόνο της Μόσχας. Το 1462, η Μόσχα ήταν διεκδικητής με τα άλλα ρωσικά πριγκιπάτα Γιαροσλάβλ και Τβερ, καθώς και με την εμπορικά ευημερούσα Δημοκρατία του Νόβγκοροντ, για την υπεροχή στη μεσαιωνική Ρωσία. Ο ισχυρισμός του Ιβάν τον έβαλε επίσης σε ανταγωνισμό με την κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη της Ανατολικής Ευρώπης, το Μεγάλο Πριγκιπάτο της Λιθουανίας. Οι ηγεμόνες της Λιθουανίας του δέκατου τέταρτου αιώνα είχαν κινηθεί γρήγορα για να κατακτήσουν τα εδάφη της Ρωσίας που είχαν καταστραφεί από τους Μογγόλους και, μέχρι τα τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα, είχαν κυβερνήσει ένα τεράστιο βασίλειο αποτελούμενο από τη σύγχρονη Λιθουανία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και μεγάλα τμήματα της δυτικής Ρωσίας.
Ωστόσο, ο Ιβάν Γ΄ επικράτησε. Εκμεταλλευόμενος τη στρατιωτική και οικονομική δύναμη της Μόσχας, ξεπέρασε σταδιακά και προσάρτησε τους Ρώσους αντιπάλους του, ιδιαίτερα το Νόβγκοροντ, προτού σπάσει την ηγεμονία της Χρυσής Ορδής στη μεγάλη στάση στον ποταμό Ugra το 1480. Το μετέπειτα κύρος του Ιβάν και της Μόσχας από την ανεξαρτησία έδωσε πίστη στον δηλωμένο τίτλο του και οδήγησε στην ανάπτυξη του ρωσικού εδάφους υπό την κυριαρχία των Μοσχοβιτών.
Η μεγαλύτερη πρόκληση, ωστόσο, του Ιβάν Γ' ήταν ο έλεγχος των εδαφών της Ρωσίας με τον στρατηγικό ανταγωνιστή του, τη Λιθουανία. Οι ισχυρισμοί του Ιβάν υποστηρίχθηκαν από τον ρωσικό έλεγχο των πρώην βόρειων και ανατολικών περιοχών της Ρωσίας. Μέχρι τη δεκαετία του 1490, ωστόσο, η Λιθουανία αντιμετώπισε μια αξιόπιστη πρόκληση με την κατοχή της στα δυτικά, κεντρικά και νότια τμήματα της Ρωσίας. Οι αντίπαλες πολιτικές διεκδικήσεις της Ρωσίας και της Λιθουανίας αποτελούσαν μια αμοιβαία, ασυμβίβαστη, υπαρξιακή απειλή.
Οι στρατιωτικές επιτυχίες του Ιβάν Γ' εναντίον της Λιθουανίας ενίσχυσαν την αυτοεικόνα της Ρωσίας ως κληρονόμου. Επικαλούμενος τον διωγμό των Ορθοδόξων Σλάβων από τους Καθολικούς ηγεμόνες της Λιθουανίας, ο Ιβάν Γ' κήρυξε τον πόλεμο το 1492 και το 1500, κατακτώντας τις δυτικές ρωσικές πόλεις Vyazma και Bryansk καθώς και την ουκρανική πόλη Chernihiv. Παρόλο που τα εδαφικά κέρδη του Ιβάν ήταν περίπου το ένα τρίτο της προπολεμικής επικράτειας της Λιθουανίας, το μεγαλύτερο βραβείο του ήταν η Λιθουανική αναγνώριση της αξίωσής του για «όλη τη Ρωσία». Η Λιθουανία παρήκμασε γρήγορα στη συνέχεια και εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από την Πολωνία, με αποτέλεσμα αργότερα να σχηματιστεί η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Από τον Ιβάν ΙΙΙ, το ρωσικό κράτος διεκδίκησε την κληρονομιά της Ρωσίας του Κιέβου, με επακόλουθες αξιώσεις για την πρώην επικράτεια και τον λαό του.
Εκτίμηση
Η βασιλεία του Ιβάν Γ' προσφέρει πολλές παρατηρήσεις τόσο στη συμπεριφορά όσο και στην προοπτική του ρωσικού κράτους.
Πρώτον, το πολιτικό σχέδιο του Ιβάν Γ' ήταν μια πραγματική επανάσταση στις ρωσικές υποθέσεις, με μόνιμες επιπτώσεις. Διαμόρφωσε μια νέα καρδιά με επίκεντρο τη Μόσχα, εντός της οποίας το ρωσικό κράτος θα μπορούσε να παράγει επαρκή δύναμη για να αποκτήσει ανεξάρτητο κράτος. Οι ισχυρισμοί του για ανεξαρτησία και ο αυτοαποκαλούμενος τίτλος «Μεγάλος Πρίγκιπας όλων των Ρωσιών» επέκτεινε την πολιτική του καρδιά πέρα από τη Μόσχα σε ολόκληρη την παλιά Ρωσία. Η νομιμότητα του Ιβάν —και του ρωσικού κράτους— έχει συνδεθεί με αυτές τις αξιώσεις, με επακόλουθα αυτόκλητα δικαιώματα και ευθύνες σε όλη την επικράτεια της παλιάς Ρωσίας.
Δεύτερον, η κληρονομιά της Ρωσίας, όπως ερμηνεύεται από τον Ιβάν Γ΄, έχει βοηθήσει στον καθορισμό της πολιτικής ταυτότητας της Ρωσίας. Οι Ρώσοι ηγέτες διακυβεύονται τη νομιμότητά τους σε μια κληρονομιά που δεν είναι αποκλειστική της Ρωσίας. Η Ουκρανία και η Λευκορωσία έχουν επίσης νόμιμες αξιώσεις σε αυτήν την κληρονομιά, καθώς και εθνική αυτοδιάθεση. Ιστορικά, οι Ρώσοι ηγέτες επιδίωξαν επίλυση αυτής της πρόκλησης μέσω της πολιτικής ενσωμάτωσης και των δύο στη Ρωσία, με την άσκηση στρατιωτικής ισχύος όταν απαιτείται.
Στο πλαίσιο της ιστορικής καταγραφής, η εισβολή της Ρωσίας και οι ισχυρισμοί του Πούτιν είναι οι πιο πρόσφατες σε μια διαμάχη 500 ετών μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών που ο Βλαντιμίρ Λένιν κάποτε ονόμασε «μεγάλο ρωσικό σοβινισμό».
Οι Μπολσεβίκοι του Λένιν απέρριψαν αυτή τη ρωσική αφήγηση και προώθησαν την ουκρανική πολιτεία εντός της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τώρα ο ίδιος ο Πούτιν έχει αποδοκιμάσει την πολιτική του Λένιν. Ενώ η πολιτική ενός μεσαιωνικού πρίγκιπα μπορεί να φαίνεται άσχετη στον 21ο αιώνα, οι ενέργειες και τα μηνύματα του ρωσικού κράτους ευθυγραμμίζονται με τις πολιτικές του Ιβάν Γ' του δέκατου έκτου αιώνα. Αυτό δεν καθιστά την εισβολή της Ρωσίας δίκαιη, λογική ή ακόμη και δημοφιλή, αλλά είναι μια πολιτική τόσο παλιά όσο και το ίδιο το ρωσικό κράτος.
