«Η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας έχουν δώσει τη θέση τους στη μόνιμη διαχείριση κρίσεων: στην αστυνόμευση του πλανήτη και την καταπολέμηση προληπτικών πολέμων ιδεολογικού περιορισμού, συνήθως σε εδάφη που επιλέγουν και ευνοούν οι εχθροί μας. Η περιορισμένη κυβέρνηση και η συνταγματική ευθύνη έχουν παραμεριστεί από το είδος της αυτοκρατορικής προεδρίας που το συνταγματικό μας σύστημα σχεδιάστηκε ρητά να αποτρέψει». - David C. Unger, The Emergency State: America’s Pursuit of Absolute Security at Every Costs
Η Αμερική γνωρίζει σιγά σιγά το νέο της δικτάτορα. Όπως αναφέρουν οι New York Times, «Τα πρόσφατα αποκαλυφθέντα έγγραφα έριξαν φως σε μυστικά σχέδια της εκτελεστικής εξουσίας για αποκαλυπτικά σενάρια -όπως τον απόηχο μιας πυρηνικής επίθεσης- όταν ο πρόεδρος μπορεί να ενεργοποιήσει εξουσίες εν καιρώ πολέμου για έκτακτες ανάγκες εθνικής ασφάλειας».
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν γίνει ένα έθνος σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Διψασμένη για εξουσία και παράνομη, η κυβέρνηση έχει οπλίσει τη μια εθνική κρίση μετά την άλλη για να επεκτείνει τις εξουσίες της και να δικαιολογήσει κάθε είδους κυβερνητική τυραννία στο λεγόμενο όνομα της εθνικής ασφάλειας.
Οι σπόροι αυτής της τρέλας σπάρθηκαν σχεδόν πριν από δύο δεκαετίες, όταν ο Τζορτζ Μπους εξέδωσε κρυφά δύο προεδρικές οδηγίες που έδωσαν στον πρόεδρο την εξουσία να κηρύξει μονομερώς κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία ορίζεται χαλαρά ως «κάθε περιστατικό, ανεξαρτήτως τοποθεσίας, που έχει ως αποτέλεσμα σε εξαιρετικά επίπεδα μαζικών απωλειών, ζημιών ή διαταραχών που επηρεάζουν σοβαρά τον πληθυσμό των ΗΠΑ, τις υποδομές, το περιβάλλον, την οικονομία ή τις κυβερνητικές λειτουργίες».
Αυτές οι οδηγίες (Προεδρική Οδηγία Εθνικής Ασφάλειας 51 και Προεδρική Οδηγία Εσωτερικής Ασφάλειας 20) περιλαμβάνουν το σχέδιο Συνέχειας της Κυβέρνησης (COG) της χώρας, παρέχουν μια σκελετική περιγραφή των ενεργειών που θα λάβει ο πρόεδρος σε περίπτωση «εθνικής έκτακτης ανάγκης».
Το τι είδους ενέργειες θα κάνει ο πρόεδρος μόλις κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά βίας μπορεί να διακριθεί από τις οδηγίες. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σαφές: σε περίπτωση εθνικής έκτακτης ανάγκης, οι οδηγίες COG παρέχουν στον πρόεδρο ανεξέλεγκτη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία. Στη συνέχεια, η χώρα θα υπόκειται σε στρατιωτικό νόμο εξ ορισμού και το Σύνταγμα και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων θα αναστέλλονται.
Όπως έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, η εθνική έκτακτη ανάγκη μπορεί να λάβει οποιαδήποτε μορφή, μπορεί να χειραγωγηθεί για οποιονδήποτε σκοπό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει οποιονδήποτε τελικό στόχο - όλα αυτά με την έγκριση του προέδρου.
Οι εξουσίες έκτακτης ανάγκης που γνωρίζουμε για το ποιοι πρόεδροι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν κατά τη διάρκεια τέτοιων καταστάσεων έκτακτης ανάγκης είναι τεράστιες, που κυμαίνονται από την επιβολή στρατιωτικού νόμου και την αναστολή του habeas corpus έως τον τερματισμό όλων των μορφών επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής λειτουργίας στο διαδίκτυο και τον περιορισμό των ταξιδιών.
Ωστόσο, σύμφωνα με έγγραφα που αποκτήθηκαν πρόσφατα από το Brennan Center, μπορεί να υπάρχουν πολλές ακόμη μυστικές εξουσίες που μπορούν να θεσπίσουν οι πρόεδροι σε περιόδους λεγόμενης κρίσης χωρίς επίβλεψη από το Κογκρέσο, τα δικαστήρια ή το κοινό.
Δεν έχει καν σημασία ποια μπορεί να είναι η φύση της κρίσης - εμφύλια αναταραχή, εθνικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, «απρόβλεπτη οικονομική κατάρρευση, απώλεια λειτουργικής πολιτικής και νομικής τάξης, σκόπιμη εγχώρια αντίσταση ή εξέγερση, διάχυτες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία και καταστροφικές φυσικές και ανθρώπινες καταστροφές» — εφόσον επιτρέπει στην κυβέρνηση να δικαιολογεί κάθε είδους κυβερνητική τυραννία στο όνομα της λεγόμενης εθνικής ασφάλειας.
Ο πόλεμος κατά του COVID-19, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών, ο πόλεμος κατά της παράνομης μετανάστευσης: όλα αυτά τα προγράμματα ξεκίνησαν ως απαντήσεις σε πιεστικές εθνικές ανησυχίες και έκτοτε έγιναν όπλα συμμόρφωσης και ελέγχου στα χέρια του αστυνομικού κράτους.
Εφαρμόζοντας την ίδια στρατηγική που χρησιμοποίησε με την 11η Σεπτεμβρίου για την απόκτηση μεγαλύτερων εξουσιών σύμφωνα με τον Νόμο για τους Πατριωτές των ΗΠΑ, το αστυνομικό κράτος — a.k.a. η σκιώδης κυβέρνηση, γνωστή και ως Deep State - σχεδιάζει και προετοιμάζει για τέτοιες κρίσεις εδώ και χρόνια, συγκεντρώνοντας αθόρυβα μια λίστα επιθυμιών με προεδρικές εξουσίες κλειδώματος που θα μπορούσαν να εγκριθούν αμέσως.
Πράγματι, η κυβέρνηση Τραμπ ζήτησε ακόμη και από το Κογκρέσο να του επιτρέψει να αναστείλει μέρη του Συντάγματος όποτε το κρίνει απαραίτητο κατά τη διάρκεια της κρίσης του COVID-19 και «άλλων» έκτακτων αναγκών. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης (DOJ) έφτασε στο σημείο να ξεφύγει και να δοκιμάσει μια μακρά λίστα με τρομακτικές εξουσίες που υπερισχύουν του Συντάγματος.
Μιλάμε για εξουσίες lockdown (τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε πολιτειακό επίπεδο): η δυνατότητα αναστολής του Συντάγματος, επ' αόριστον κράτηση Αμερικανών πολιτών, παράκαμψη των δικαστηρίων, καραντίνα ολόκληρων κοινοτήτων ή τμημάτων του πληθυσμού, παράκαμψη της Πρώτης τροποποίησης με την απαγόρευση των θρησκευτικών συγκεντρώσεων και συνελεύσεις περισσότερων από λίγων ατόμων, κλείνουν ολόκληρες βιομηχανίες και χειραγωγούν την οικονομία, φιμώνουν τους αντιφρονούντες, «σταματούν και αρπάζουν οποιοδήποτε αεροπλάνο, τρένο ή αυτοκίνητο για να ανακόψουν την εξάπλωση της μεταδοτικής ασθένειας», αναδιαμορφώνουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, δημιουργούν ένα ψηφιακό νόμισμα (περιορίζει περαιτέρω τη χρήση μετρητών), καθορίζει ποιος πρέπει να ζήσει ή να πεθάνει.
Αυτές είναι εξουσίες που το αστυνομικό κράτος θα ήθελε απεγνωσμένα να μονιμοποιήσει. Σε ένα τέτοιο κλίμα, ο Αμερικανός πρόεδρος γίνεται δικτάτορας με μόνιμες εξουσίες: αυτοκρατορικές, ακαταλόγιστες και αντισυνταγματικές.
Λάβετε υπόψη ότι οι εξουσίες που η κυβέρνηση ζήτησε επίσημα από το Κογκρέσο να αναγνωρίσει και να εξουσιοδοτήσει μόλις και μετά βίας γρατζουνίζουν την επιφάνεια των εκτεταμένων δυνάμεων που η κυβέρνηση έχει ήδη μονομερώς διεκδικήσει για τον εαυτό της. Ανεπίσημα, το αστυνομικό κράτος, με τον πρόεδρο στο τιμόνι του, αιχμαλωτίζει το κράτος δικαίου εδώ και χρόνια, χωρίς κανένα πρόσχημα ότι περιορίζεται στις αρπαγές της εξουσίας του από το Κογκρέσο, τα δικαστήρια ή τους πολίτες. Αν και το Σύνταγμα επενδύει στον Πρόεδρο πολύ συγκεκριμένες, περιορισμένες εξουσίες, τα τελευταία χρόνια, οι Αμερικανοί πρόεδροι διεκδίκησαν την εξουσία να αλλάξουν εντελώς και σχεδόν μονομερώς το τοπίο αυτής της χώρας για καλό ή για κακό.
Οι εξουσίες που συγκεντρώθηκαν από κάθε διαδοχικό πρόεδρο με την αμέλεια του Κογκρέσου και των δικαστηρίων -εξουσίες που αποτελούν μια εργαλειοθήκη τρόμου για έναν αυτοκρατορικό ηγέτη- εξουσιοδοτούν όποιον καταλαμβάνει το Οβάλ Γραφείο να ενεργεί ως δικτάτορας, υπεράνω του νόμου και πέρα από κάθε πραγματική ευθύνη.
Όπως εξηγεί ο καθηγητής νομικής, Γουίλιαμ Π. Μάρσαλ, «κάθε έκτακτη χρήση εξουσίας από έναν Πρόεδρο διευρύνει τη διαθεσιμότητα της εξουσίας της εκτελεστικής εξουσίας για χρήση από τους μελλοντικούς Προέδρους». Επιπλέον, δεν έχει καν σημασία αν άλλοι πρόεδροι επέλεξαν να μην εκμεταλλευτούν κάποια συγκεκριμένη εξουσία, επειδή «η δράση του Προέδρου στη χρήση της εξουσίας, αντί να εγκαταλείψει τη χρήση της, έχει την προηγούμενη σημασία».
Με άλλα λόγια, κάθε διαδοχικός πρόεδρος συνεχίζει να προσθέτει στη λίστα του γραφείου του με έκτακτες εντολές και οδηγίες, διευρύνοντας την εμβέλεια και την εξουσία της προεδρίας και παραχωρώντας στον εαυτό του σχεδόν δικτατορικές εξουσίες.
Όλες οι αυτοκρατορικές δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν από τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Τζορτζ Μπους - να σκοτώνουν Αμερικανούς πολίτες χωρίς δίκαιη διαδικασία, να κρατούν υπόπτους επ' αόριστον, να αφαιρούν τα δικαιώματα της ιθαγένειας από τους Αμερικανούς, να πραγματοποιούν μαζική παρακολούθηση Αμερικανών χωρίς πιθανή αιτία, να αναστέλλουν τους νόμους κατά τη διάρκεια του πολέμου, να αγνοεί νόμους με τους οποίους μπορεί να διαφωνεί, να διεξάγει μυστικούς πολέμους και να συγκαλεί μυστικά δικαστήρια, να επιβάλλει βασανιστήρια, να παρακάμπτει τα νομοθετικά σώματα και τα δικαστήρια με εκτελεστικές διαταγές και υπογραφές, να καθοδηγεί τον στρατό να λειτουργεί πέρα από τον νόμο, να λειτουργεί μια σκιώδης κυβέρνηση και να ενεργεί ως δικτάτορας και τύραννος, υπεράνω του νόμου και πέρα από κάθε πραγματική ευθύνη - κληρονομήθηκαν από τον Ντόναλντ Τραμπ και πέρασαν στον Τζο Μπάιντεν.
Αυτές οι προεδρικές εξουσίες —που αποκτήθηκαν με τη χρήση εκτελεστικών διαταγμάτων, μνημονίων, διακηρύξεων, οδηγιών εθνικής ασφάλειας και νομοθετικών δηλώσεων και οι οποίες μπορούν να ενεργοποιηθούν από οποιονδήποτε εν ενεργεία πρόεδρο— επιτρέπουν στους προηγούμενους και μελλοντικούς προέδρους να λειτουργούν υπεράνω του νόμου και πέραν εμβέλειας του Συντάγματος.
Αυτές είναι οι εξουσίες που συνεχίζουν να μεταβιβάζονται σε κάθε διάδοχο του Οβάλ Γραφείου. Αυτό είναι που θα μπορούσατε να ονομάσετε ένα κρυφό, υφέρπον, σιωπηλό, αργής κίνησης πραξικόπημα.
Από τον Κλίντον στον Μπους, τον Ομπάμα στον Τραμπ και τώρα τον Μπάιντεν, είναι σαν μία λούπα εξαναγκασμού στις ίδιες καταχρήσεις ξανά και ξανά: τις ίδιες επιθέσεις στις ελευθερίες, την ίδια περιφρόνηση του κράτος δικαίου, την ίδια υποταγή στο Βαθύ Κράτος και την ίδια διεφθαρμένη, ιδιοτελή κυβέρνηση που υπάρχει μόνο για να συγκεντρώνει εξουσία, να εμπλουτίζει τους μετόχους της και να διασφαλίζει τη συνεχή κυριαρχία της.
Οι ελευθερίες μειώνονταν σταδιακά τόσο καιρό στο όνομα της εθνικής ασφάλειας και της παγκόσμιας ειρήνης, που διατηρείται μέσω στρατιωτικού νόμου, μεταμφιεσμένος σε νόμο και τάξη, και επιβάλλεται από έναν μόνιμο στρατό στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας και μιας πολιτικής ελίτ, αποφασισμένης να διατηρήσει τις δυνάμεις της με κάθε κόστος.
Αν δεν αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται αυτές οι συνεχιζόμενες, κατάφωρες καταχρήσεις εξουσίας, τα αρπακτικά του αστυνομικού κράτους θα συνεχίσουν να καταστρέφουν τις ελευθερίες, τις κοινότητες και τις ζωές των πολιτών, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Σε τελική ανάλυση, είναι μια ιστορία που έχει ειπωθεί ξανά και ξανά σε όλη την ιστορία για το πόσο εύκολο είναι να πέσει η ελευθερία και να ανυψωθεί η τυραννία, και συχνά ξεκινά με μια μικρή, φαινομενικά ασήμαντη προθυμία του λαού να συμβιβαστεί σε αρχές που υπονομεύουν το κράτος δικαίου με αντάλλαγμα μια αμφίβολη διασφάλιση ασφάλειας, ευημερίας και μιας ζωής χωρίς φροντίδα.
Δυστυχώς, η διαδικασία ανατροπής ενός δικτάτορα και περιορισμού των εξουσιών της προεδρίας δεν είναι καθόλου απλή, αλλά τουλάχιστον πρέπει να ξεκινήσει με το «εμείς οι άνθρωποι».
Για αρχή, ξεκινήστε τοπικά—στις δικές σας κοινότητες, στα σχολεία σας, στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου σας, σε συντάξεις εφημερίδων, σε διαμαρτυρίες—απωθώντας τους νόμους που είναι άδικοι, τα αστυνομικά τμήματα που υπερισχύουν, τους πολιτικούς που δεν ακούν τους ψηφοφόρους τους και ένα σύστημα διακυβέρνησης που γίνεται όλο και πιο τυραννικό μέρα με τη μέρα.
Αυτό που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα είναι μια συντονισμένη, συλλογική δέσμευση στις αρχές του Συντάγματος περί περιορισμένης διακυβέρνησης, ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών και μια αναγνώριση ότι αυτοί—ο πρόεδρος, το Κογκρέσο, τα δικαστήρια, ο στρατός, η αστυνομία, οι τεχνοκράτες και οι πλουτοκράτες και γραφειοκράτες-απαντούν και είναι υπόλογοι σε «εμείς οι άνθρωποι».
Αυτό θα σημαίνει ότι οι Αμερικανοί και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος θα πρέπει να σταματήσουν να αφήνουν τις προσωπικές τους πολιτικές και τις κομματικές τους δεσμεύσεις να τους τυφλώνουν για την κακή συμπεριφορά της κυβέρνησης και τις αρπαγές εξουσίας.
Με άλλα λόγια, πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τόσο τον πρόεδρο όσο και το αστυνομικό κράτος να παίζουν σύμφωνα με τους κανόνες του Συντάγματος.
