Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν για ανασύσταση της Οθωμαμνικής Αυτοκρατορίας είναι γνωστές εδώ και καιρό, αφού όλες σχεδόν οι κινήσεις του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, εδράζονται στην εξυπηρέτηση του ιδεολογήματος της "Γαλάζιας Πατρίδας" και του "Μυστικού όρκου", που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο προς τούτο.
Εφαλτήριο για την ικανοποίηση των στόχων του Ερντογάν, αποτελεί η ραγδαία ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας του, με τον υπερηχητικό πύραυλο Tayfun να αποτελεί το "μακρύ χέρι" της Τουρκίας.
Στην αρχή του νέου έτους, στις 6 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Ερντογάν κατέστησε σαφή την πρόθεσή του να προχωρήσει στην παραγωγή του υπερηχητικού πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς Tayfun.
Στις 3 Φεβρουαρίου, ο τουρκικός στρατός απέκλεισε περίπου 430 μίλια από την πολυσύχναστη ακτή της Μαύρης Θάλασσας, έτσι ώστε η τουρκική αμυντική εταιρεία Roketsan να μπορέσει να δοκιμάσει τον Tayfun.
Αυτή ήταν η τρίτη τέτοια δοκιμή. Σύμφωνα με αναφορές από την περιοχή, ο τουρκικός στρατός εκτόξευσε το Tayfun από κινητό εκτοξευτή στην περιοχή Rize-Artvin κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας.
Στη συνέχεια, ο πύραυλος ταξίδεψε προς τον στόχο του, έξω από το λιμάνι της Σινώπης, καταστρέφοντάς τον με επιτυχία..
Ο πύραυλος Tayfun και οι επιπτώσεις του στην περιφερειακή ασφάλεια
Ο Tayfun έχει εμβέλεια 350 μιλίων, δίνοντας στον τουρκικό στρατό μια νέα ικανότητα που δεν συγκρίνεται με πολλούς από τους περιφερειακούς αντιπάλους του, αφού στην πραγματικότητα, οι μόνες άλλες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή με ικανότητα υπερηχητικών όπλων είναι η Ρωσική Ομοσπονδία και ενδεχομένως, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Αυτό το γεγονός θα μπορούσε να έχει ανησυχητικές επιπτώσεις για την περιφερειακή ασφάλεια.
Πρόσφατα, η Τουρκία έχει κάνει πολύ θόρυβο για τα Παλαιστινιακά Εδάφη για να σταματήσει μια υποτιθέμενη ισραηλινή γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων Αράβων.
Η ισραηλινή επιτροπή Nagel που σχηματίστηκε από τον πρωθυπουργό Benjamin Netanyahu για να αξιολογήσει τις μελλοντικές απειλές για το εβραϊκό κράτος, εκτίμησε ότι υπάρχει πιθανότητα το Ισραήλ και η Τουρκία να βρεθούν σε πόλεμο, κυρίως λόγω των αξιώσεων της Τουρκίας για προστασία των Παλαιστινίων Άραβων.
Επιπλέον, οι τουρκικές πολιτικές ελίτ υπό τον Ερντογάν είναι ισλαμιστικές και, ως εκ τούτου, είναι άκρως αντισημιτικές και γενικά αντίθετες στη συνέχιση της ύπαρξης του Ισραήλ.
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό το σύστημα πυραύλων είναι αποτέλεσμα ετών ανάπτυξης, όχι μόνο με τους δυτικούς εταίρους, αλλά και με την Κίνα.
Μια πηγή, το Turkishminute.com, υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα Tayfun ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, «αρχικά μέσω αμυντικής συνεργασίας με την Κίνα εν μέσω περιορισμένων μεταφορών τεχνολογίας από δυτικούς συμμάχους».
Συγκεκριμένα, το άρθρο αναφέρει ότι ο σημερινός υπερηχητικός πύραυλος Tayfun προέρχεται από τον πύραυλο Yildirim (Lightning), κατασκευασμένο με κινεζική βοήθεια.
Επειδή τώρα η τουρκική αμυντική βιομηχανική βάση γίνεται ολοένα και πιο αυτάρκης, έχει αποδειχθεί ικανή να παράγει προηγμένα συστήματα σε κλίμακα, η ικανότητα παραγωγής των τουρκικών υπερηχητικών όπλων είναι ρεαλιστική.
Τα υπερηχητικά όπλα είναι η απαραίτητη πλατφόρμα όπλων για κάθε σύγχρονο στρατό, ιδιαίτερα για έναν στρατό μιας ανερχόμενης δύναμης όπως η Τουρκία.
Το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι δεν έχουν ούτε επαρκείς δικές τους δυνατότητες ούτε αξιόπιστη άμυνα έναντι τέτοιων συστημάτων αποτελεί σημαντικό πρόβλημα.
Η εντυπωσιακή αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας
Η τουρκική αμυντική βωιομηχανία έχει ήδη επιδείξει μια εντυπωσιακή ικανότητα, κατασκευάζοντας πολεμικά πλοία επιφανείας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Η Τουρκία ηγείται παγκοσμίως σε εξελιγμένες δυνατότητες drone, ενώ "τρέχει" ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα ιθαγενών πολεμικών αεροσκαφών πέμπτης γενιάς.
Αυτές οι δυνατότητες, που συνδέονται με τη νεο-οθωμανική κοσμοθεωρία της Τουρκίας, σημαίνει ότι η Άγκυρα σκοπεύει να επιβεβαιώσει τη βούλησή της -ακόμη και σε βάρος της σχέσης της με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ- σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή και η ΝΑ Μεσόγειος που θεωρεί σημαντικές.
Αυτό που ξεκάθαρα διαμορφώνεται είναι ένας τετραμερής αγώνας για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής μεταξύ του Ισραήλ, του Ιράν, των σουνιτικών αραβικών κρατών υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι τα παραπάνω δείχνουν ότι η Άγκυρα δεν πρέπει να υποτιμάται και ότι δεν θα είναι πλέον περιθωριακός παίκτης σε Μέση Ανατολή-ΝΑ Μεσόγειο-Αιγαίο.
