Η Moran είχε ήδη συλληφθεί δύο φορές από ομάδες της Χαμάς, όπως είπε, αλλά τους είχε πείσει, επιμένοντας ότι δεν ήταν Εβραία. Την τρίτη φορά, οι απαγωγείς της ήταν διαφορετικοί.
«Δεν μίλησαν, απλώς με άρπαξαν», θυμάται. «Όλοι άρχισαν να τρέχουν, εγώ πήδηξα και έσπασα το πόδι μου και με έπιασαν», σημείωσε.
Η Μοράν προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρυφτεί στο αραιό κάλυμμα ενός χωραφιού με πατάτες, καθώς ένοπλοι της Χαμάς εισέβαλαν στον χώρο του μουσικού φεστιβάλ Nova, λίγα μίλια από τα σύνορα της Γάζας.
«Άρχισαν να με πετάνε από τον έναν στον άλλο και με έβαλαν στο αυτοκίνητο. Δύο τρομοκράτες μπροστά, τέσσερις στο πίσω κάθισμα, άλλοι τρεις στο πορτμπαγκάζ, και μόνο εγώ πάνω σε όλους». Καθώς περνούσαν τα σύνορα της Γάζας, η Moran έριξε μια ματιά στο πλήθος στην άλλη πλευρά του φράχτη, πριν κλείσει γρήγορα τα μάτια της.
«Ήταν σαν ταύρος που μπαίνει σε μια τεράστια αρένα», λέει στο BBC. «Όλοι είναι χαρούμενοι – τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άνδρες. Ήταν πολλοί άνθρωποι».
Ένιωσε το αυτοκίνητο να σταματά και την πόρτα του να ανοίγει.
«Ένιωσα ότι κάποιος προσπαθούσε να τραβήξει το πόδι μου… Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή είναι: σε παρακαλώ, ας τελειώσει γρήγορα. Ένα χτύπημα στο κεφάλι και δεν θα αισθανθώ τίποτα. Αν είναι να συμβεί, κάνε το γρήγορα».
Όμως η πόρτα του αυτοκινήτου έκλεισε και πάλι και το όχημα άρχισε να απομακρύνεται, μαζί με τη Moran. Η ίδια λέει ότι αργότερα έμαθε ότι η ομάδα που την κρατούσε την είχε πουλήσει στη Χαμάς.
Ήταν η αρχή των 54 ημερών αιχμαλωσίας της Moran. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μεταφέρθηκε σε επτά διαφορετικές τοποθεσίες, μαθαίνοντας γρήγορα στρατηγικές επιβίωσης. «Πρέπει πραγματικά να προστατεύσεις την ιστορία σου», εξηγεί. «Ό,τι συμβαίνει στο πρώτο σπίτι μένει εκεί και δεν έρχεται μαζί σου στο δεύτερο σπίτι ή στο τρίτο σπίτι».
Κάθε φορά, λέει, ήταν σημαντικό να προσποιείται ότι όλα στην προηγούμενη τοποθεσία ήταν μια χαρά και ότι οι απαγωγείς της ήταν φίλοι της.
Κάποια στιγμή, την κρατούσαν μαζί με μια άλλη γυναίκα, η οποία ήταν 18 ετών και την απήγαγαν ενώ ήταν ξυπόλητη και φορούσε ακόμα τις πιτζάμες της. Η Moran, η οποία καταλαβαίνει λίγα αραβικά, θυμάται ότι άκουσε τους απαγωγείς τους να συζητούν ποιος θα έπαιρνε τις γυναίκες ως συζύγους τους.
Σε ερώτηση αν έπεσε θύμα σεξουαλικής επίθεσης κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, η Moran λέει ότι δεν έπεσε, αλλά ότι έχει ακούσει από άλλες γυναίκες ομήρους ότι βιάστηκαν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Γάζα. Περιέγραψε ότι ξυλοκοπήθηκε από τους απαγωγείς της, ενώ αναφέρθηκε και στον ψυχικό τρόμο του να είσαι ανίσχυρη σε μια κατάσταση που μπορεί να αλλάξει σε ένα δευτερόλεπτο.
Μια μέρα, είπε, κάθισαν να παίξουν χαρτιά με τους απαγωγείς τους. «Ήμουν τόσο πεινασμένη, που προσπαθούσα να τους κάνω να γελάσουν για να μας φέρουν κάτι να φάμε», θυμάται.
«Ένας από τους απαγωγείς με κορόιδευε. Θύμωσα και είπα κάτι ως αστείο. Τρέχει στο άλλο δωμάτιο, επιστρέφει και με σημαδεύει με ένα όπλο στο κεφάλι, μου φωνάζει και ουρλιάζει ότι θα με σκοτώσει, θα μου τινάξει το κεφάλι στον αέρα».
Μετά από 54 ημέρες αιχμαλωσίας, απελευθερώθηκε στο πλαίσιο μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός τον περασμένο Νοέμβριο, σε αντάλλαγμα για παλαιστίνιους κρατούμενους σε ισραηλινές φυλακές.
Οι απαγωγείς της Χαμάς βιντεοσκόπησαν την παράδοση, όπου η ίδια και άλλοι όμηροι φαίνονται να χαμογελούν και να ευχαριστούν τους απαγωγείς τους πριν επιβιβαστούν στο λεωφορείο του Ερυθρού Σταυρού για την έξοδο από τη Γάζα.
Πολλοί άνθρωποι παρατήρησαν τότε ότι φαίνονταν καλά και μάλιστα ευτυχισμένοι. «Μας έκαναν να χαμογελάσουμε και να πούμε ευχαριστώ», δηλώνει η Moran. «Κανείς δεν άκουσε τους ψιθύρους που έλεγα στο αγόρι δίπλα μου: περίμενε, πέντε λεπτά ακόμα, μην αρχίσεις να κλαις τώρα, μείνε χαμογελαστός».
Ισραηλινοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι περίπου 30 από τους 133 ομήρους που παραμένουν στη Γάζα είναι νεκροί. Οι ελπίδες για μια άλλη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που θα εξασφαλίσει την απελευθέρωσή τους έχουν εξασθενίσει.
