Ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι, εμίρης του Κατάρ, δήλωσε στη γαλλική εφημερίδα Le Point ότι η χώρα δεν έχει καμία σχέση με την οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων και ότι τα αίτια για μια (νέα) «Αραβική Άνοιξη» εξακολουθούν να υπάρχουν.
Με άλλα λόγια, οι χώρες του αραβικού κόσμου θα μπορούσαν να γίνουν μάρτυρες γεγονότων παρόμοια με εκείνα των εξεγέρσεων που συγκλόνισαν την περιοχή το 2011. «Δυστυχώς, οι βαθύτερες αιτίες της «Αραβικής Άνοιξης» είναι ακόμα εκεί. Φτώχεια, ανεργία... λύσαμε αυτά τα προβλήματα; Όχι, αντιθέτως, έχουν χειροτερέψει», επιβεβαίωσε ο εμίρης.
Η σχέση μεταξύ του Κατάρ και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εξακολουθεί να έχει έντονη απήχηση στην πολιτική και κοινωνική σφαίρα, παρά το γεγονός ότι η χώρα έχει καταβάλει προσπάθειες για να αρνηθεί τους δεσμούς με την αδελφότητα σε διάφορες περιπτώσεις σε δημόσιες εμφανίσεις.
Μάλιστα, μόλις μία ημέρα μετά τη συνάντηση του Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι με την Le Point, δέχτηκε την επίσκεψη στη Ντόχα από τον Άμπντελ Φατάχ αλ Σίσι, πρόεδρο της Αιγύπτου, κοιτίδα της αδελφότητας και της μεγαλύτερης αντιπολιτευόμενης ομάδας στη χώρα. Ο λόγος της επίσκεψής του έγινε στο πλαίσιο του Οικονομικού Φόρουμ που διοργάνωσε το Κατάρ.
Μια εικόνα μόλις πριν από λίγα χρόνια ήταν αδιανόητη λόγω των σχέσεων μεταξύ Καΐρου και Ντόχα, οι οποίες διακόπηκαν με την έλευση του Αλ Σίσι στην εξουσία το 2014. Ο προκάτοχός του, Μοχάμεντ Μόρσι, ωστόσο, ήταν το ορατό πρόσωπο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και διατήρησε άριστες σχέσεις με το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και την ουαχαμπιστική διάσπασή της.
Εκείνη την εποχή, το κίνημα πολιτών και πολιτικών που έλαβε χώρα το 2011 και που είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Αίγυπτο το 2012 και το 2013 είχε ισχυρό αντίκτυπο στον κόσμο.
Στη συνέχεια, νέοι από χώρες όπως η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Συρία ή η Λιβύη βγήκαν στους δρόμους ζητώντας περισσότερα δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτικές μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο, τα αιτήματα που διατυπώθηκαν δημόσια παραβλέφθηκαν τόσο από τους πολιτικούς ηγέτες όσο και από τις οργανώσεις που υποτίθεται ότι υποστήριζαν αυτόν τον πολιτικό τομέα, γεγονός που οδήγησε σε κοινωνική απογοήτευση και πυροδότησε σοβαρά γεγονότα, ακόμη και πόλεμο που συνεχίζεται σήμερα στη Συρία.
Στην πραγματικότητα, η Τυνησία ήταν η μόνη χώρα που κατάφερε να «σταθεροποιήσει» την κατάστασή της μέσω μεταρρυθμίσεων και κοινωνικού διαλόγου.
