Εν μέσω συσκότισης οποιασδήποτε επιστημονικής λεπτομέρειας για την επίσκεψη του Αμερικανού μεσολαβητή, Amos Hochstein στο Λίβανο χθες για τρεις ώρες, και τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους Προέδρους του Κοινοβουλίου και την υπηρεσιακή κυβέρνηση, όπως συνηθίζεται μεταξύ Λιβανέζων αξιωματούχων, πληροφορίες τύπου διέρρευσαν ότι ο Αμερικανός μεσολαβητής έδειξε ότι η έγκριση του Ισραήλ για τη Γραμμή 23 με το ολόκληρο το πεδίο Qana συνδέεται με την παραίτηση από τον Λίβανο από το σημείο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Λίβανος παραιτείται από τα σύνορα που χαράχτηκαν το 1923 γνωστά ως «Συμφωνία Boulet Newcombe» και συμφωνία ανακωχής του 1949.
Τα σύνορα του Λιβάνου και της κατεχόμενης Παλαιστίνης οριοθετήθηκαν το 1923, όπου εντοπίστηκαν 38 συνοριακά σημεία από το Ras Al-Naqoura έως το Jabal Al-Sheikh. Αφού το Ισραήλ κατέλαβε τα παλαιστινιακά εδάφη το 1948, εγκρίθηκε η συμφωνία ανακωχής μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ το 1949, η οποία ανέπτυξε τα κοινά συνοριακά σημεία προσθέτοντας νέα σημεία, ανεβάζοντας τον πλήρη αριθμό σε 127.
Το 2000, το Ισραήλ αποχώρησε από τον νότιο Λίβανο και το ψήφισμα 1701 ήρθε με αυτό που ονομαζόταν Γαλάζια Γραμμή, που δεν είναι ούτε διεθνή σύνορα ούτε γραμμή ανακωχής, αλλά μάλλον γραμμή αποχώρησης σύμφωνα με τον ορισμό της «UNIFIL».
Ποιος ήταν ο στόχος του Ισραήλ να προωθήσει αυτό το κομβικό σημείο που βρίσκεται σε έναν βράχο στο Ras al-Naqoura 17 μέτρα προς την κατεύθυνση του Λιβάνου; Αυτό το σημείο ατενίζει την κατεχόμενη Παλαιστίνη με γυμνό μάτι και το Ισραήλ θέλει να δημιουργήσει ένα φυσικό φράγμα για να προστατεύσει το εσωτερικό του, και εκεί που βρίσκεται ακριβώς μετά από αυτό το σημείο, το διάσημο ισραηλινό τουριστικό αξιοθέατο «Rock Hanikra», που έχει θέα στον Λίβανο. Το Ισραήλ κατασκεύασε μια σήραγγα για να το κρύψει.
Η πηγή που ασχολείται με τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Αμερικανού μεσολαβητή, Amos Hochstein, εξηγεί ότι «το Ισραήλ θέλει να υιοθετήσει το σημείο το οποίο το τροποποίησε ανάλογα με τη διάθεσή του το 2000 για να προστατεύσει το τουριστικό του αξιοθέατο που δεσπόζει στον Λίβανο, και όταν αυτό το σημείο «τρυπηθεί» στο εσωτερικό του Λιβάνου 17 μέτρα, το Ισραήλ δεν είναι πλέον εκτεθειμένο στα μάτια των Λιβανέζων, ειδικά της Χεζμπολάχ. Από εδώ, το Ισραήλ έχτισε φράχτη, σήραγγα και πύλες σε διάφορα συνοριακά σημεία, σε μακροχρόνιες και συνεχείς καταπατήσεις».
Δεν υπάρχει σήμερα σχέση μεταξύ χερσαίας και θαλάσσιας οριοθέτησης και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν θέλουν να συνδέσουν τους δύο φακέλους λόγω των επιπλοκών που φέρει, σύμφωνα με τους ενδιαφερόμενους. Ως εκ τούτου, «ο Λίβανος πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση σχετικά με αυτήν την ισραηλινή παγίδα και να μην υιοθετήσει ένα σημείο».
Στο πλαίσιο αυτό, η πηγή λέει ότι το Ισραήλ είπε κάποτε στον Λιβανέζο διαπραγματευτή ότι είχε «χάσει» τους χάρτες της Συμφωνίας Εκεχειρίας του 1949 λόγω πλημμύρας στην Ιερουσαλήμ. Επομένως, δεν έχει τις συντεταγμένες για το σημείο κλειδί του 1923 και όταν ο Λίβανος παρουσίασε αυτές τις συντεταγμένες ξεκάθαρα, οι Ισραηλινοί τις αμφισβήτησαν, ενώ τους δόθηκε η εμπιστοσύνη του εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών.
Ο Αμερικανός μεσολαβητής στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των νότιων θαλάσσιων συνόρων, Amos Hochstein, ανακοίνωσε μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στρατηγό Μισέλ Αούν, χθες πριν το μεσημέρι στο παλάτι Baabda ότι είναι «αισιόδοξος για την επίτευξη συμφωνίας» για την οριοθέτηση των συνόρων, και ότι «υπάρχει πρόοδος σε αυτόν τον τομέα».
