Κατ' αρχάς, η απόφαση του ισραηλινού στρατού να αναθεωρήσει την πολιτική του για να ανοίγει πυρ στην Δυτική Όχθη φαίνεται αινιγματική. Ποια θα ήταν η λογική του να δοθεί στους ισραηλινούς στρατιώτες το περιθώριο να πυροβολούν περισσότερους Παλαιστίνιους, όταν τα υπάρχοντα εγχειρίδια του στρατού τους είχαν ήδη χορηγήσει σχεδόν πλήρη ασυλία και ελάχιστη νομική ευθύνη;
Οι νέοι κανόνες του στρατού επιτρέπουν πλέον στους ισραηλινούς στρατιώτες να πυροβολούν, ακόμη και να σκοτώνουν, νεαρούς Παλαιστίνιους που διαφεύγουν με αληθινά πυρομαχικά επειδή φέρονται να πετούν πέτρες σε ισραηλινά "πολιτικά" αυτοκίνητα. Αυτό ισχύει και σε περιπτώσεις όπου οι φερόμενοι ως Παλαιστίνιοι "επιτιθέμενοι" δεν κρατούν πέτρες τη στιγμή των πυροβολισμών.
Η αναφορά σε "πολίτες" στο αναθεωρημένο εγχειρίδιο του στρατού αφορά τους ένοπλους Ισραηλινούς Εβραίους εποίκους που έχουν εποικίσει την κατεχόμενη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και της παλαιστινιακής κυριαρχίας. Αυτοί οι έποικοι, οι οποίοι συχνά λειτουργούν ως παραστρατιωτικές δυνάμεις σε άμεσο συντονισμό με τον ισραηλινό στρατό, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των ίδιων των οικογενειών τους, διαμένοντας σε κατεχόμενη παλαιστινιακή γη. Σύμφωνα με τα διαστρεβλωμένα πρότυπα του Ισραήλ, αυτοί οι βίαιοι Ισραηλινοί, οι οποίοι έχουν σκοτώσει και τραυματίσει πολυάριθμους Παλαιστίνιους όλα αυτά τα χρόνια, είναι "άμαχοι" που χρειάζονται προστασία από Παλαιστίνιους "επιτιθέμενους" που πετούν πέτρες.
Στο Ισραήλ, η ρίψη πέτρας είναι "σοβαρό έγκλημα" και οι Παλαιστίνιοι που πετούν πέτρες είναι "εγκληματίες", σύμφωνα με τον Liron Libman, πρώην επικεφαλής στρατιωτικό εισαγγελέα του Ισραήλ, σχολιάζοντας τους νέους κανόνες. Για τους Ισραηλινούς, δεν υπάρχει μεγάλη διαφωνία σε αυτούς τους ισχυρισμούς, ακόμη και από εκείνους που αμφισβητούν τη νομιμότητα των νέων κανόνων. Το σημείο διαφωνίας, σύμφωνα με τον Libman και άλλους, είναι ότι "ένα άτομο που διαφεύγει δεν αποτελεί απειλή", αν και, σύμφωνα με τον ίδιο τον Libman, "η νέα πολιτική θα μπορούσε ενδεχομένως να δικαιολογηθεί", ανέφεραν οι Times of Israel.
Η "συζήτηση" για τη νέα πολιτική "shoot-to-kill" στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, δίνει την εσφαλμένη εντύπωση ότι κάτι θεμελιώδες έχει αλλάξει στη σχέση του ισραηλινού στρατού με τους κατεχόμενους Παλαιστίνιους. Αυτό δεν ισχύει καθόλου. Υπάρχουν πολυάριθμα, καθημερινά παραδείγματα στα οποία Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, πυροβολούνται και σκοτώνονται ατιμώρητα, είτε πετούν πέτρες είτε όχι, είτε πηγαίνουν στο σχολείο είτε απλώς διαμαρτύρονται για την παράνομη κατάσχεση της γης τους από τον ισραηλινό στρατό ή τους ένοπλους εποίκους.
Στο παλαιστινιακό χωριό Beita, στη βόρεια κατεχόμενη Δυτική Όχθη, οκτώ άοπλοι Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τον Μάιο. Αυτό το μικρό χωριό ήταν ο τόπος τακτικών διαδηλώσεων κατά της επέκτασης των εβραϊκών οικισμών και κατά του παράνομου προκεχωρημένου οικισμού Eviatar, στην παλαιστινιακή αγροτική περιοχή Mount Sabih. Μεταξύ των θυμάτων περιλαμβάνεται ο Μοχάμεντ Αλί Χαμπίσα, ο 28χρονος πατέρας ενός παιδιού οκτώ μηνών, ο οποίος πυροβολήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Αν και οι νέοι κανόνες έδωσαν μεγάλη έμφαση στην ιδιότητα των υποτιθέμενων ισραηλινών θυμάτων, χαρακτηρίζοντάς τους "πολίτες", στην πράξη, ο ισραηλινός στρατός έχει χρησιμοποιήσει το ίδιο ακριβώς πρότυπο για να πυροβολήσει, να ακρωτηριάσει και να σκοτώσει Παλαιστίνιους υποτιθέμενους πετροπόλεμους, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν ένοπλοι έποικοι.
Μια διάσημη περίπτωση, το 2015, αφορούσε τη δολοφονία ενός 17χρονου Παλαιστίνιου εφήβου, του Mohammad Kosba, από τα χέρια ενός συνταγματάρχη του ισραηλινού στρατού, του Yisrael Shomer. Ο τελευταίος ισχυρίστηκε ότι ο Kosba είχε πετάξει μια πέτρα στο αυτοκίνητό του. Στη συνέχεια, ο Shomer καταδίωξε τον Παλαιστίνιο έφηβο και τον πυροβόλησε στην πλάτη, σκοτώνοντάς τον.
Ο Ισραηλινός αξιωματικός "λογοκρίθηκε" για τη συμπεριφορά του, όχι επειδή σκότωσε το αγόρι, αλλά επειδή δεν σταμάτησε "για να στοχεύσει σωστά", σύμφωνα με τους Times of Israel. Ο τότε επικεφαλής εισαγγελέας του ισραηλινού στρατού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "η χρήση θανατηφόρας βίας από τον Σόμερ στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου σύλληψης δικαιολογείται από τις συνθήκες του περιστατικού".
Η περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου από το Ισραήλ στη στοχοποίηση των Παλαιστινίων δεν είναι μυστικό. Ισραηλινές και διεθνείς ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν επανειλημμένα καταδικάσει την απάνθρωπη και βάρβαρη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα εδάφη.
Σε μια εκτενή έκθεση ήδη από το 2014, η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε την "ανάλγητη αδιαφορία του Ισραήλ για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστίνιους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη" όλα αυτά τα χρόνια. Η ΑΙ δήλωσε ότι οι εν λόγω δολοφονίες έλαβαν χώρα "σχεδόν με πλήρη ατιμωρησία".
"Η συχνότητα και η επιμονή της αυθαίρετης και καταχρηστικής βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών στη Δυτική Όχθη από Ισραηλινούς στρατιώτες και αστυνομικούς - και η ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι δράστες - υποδηλώνει ότι αυτή η βία ασκείται ως θέμα πολιτικής", αναφέρεται στην έκθεση της Αμνηστίας.
Ακόμη και η ίδια η ομάδα δικαιωμάτων του Ισραήλ, η B'tselem, συμφωνεί. Η οργάνωση κατήγγειλε την "πολιτική του ισραηλινού στρατού να πυροβολεί για να σκοτώσει", η οποία εφαρμόζεται και σε "άτομα που έχουν ήδη "εξουδετερωθεί"". Πράγματι, στην περίπτωση του Abdel Fattah al-Sharif, ενός Παλαιστίνιου που πυροβολήθηκε εξ επαφής στο Al-Khalil (Χεβρώνα), από έναν Ισραηλινό στρατιωτικό γιατρό, τον Elor Azaria, το 2016, όχι μόνο "εξουδετερώθηκε" αλλά και έχασε τις αισθήσεις του.
Σύμφωνα με την B'tselem, οι Ισραηλινοί "στρατιώτες και αστυνομικοί έχουν γίνει δικαστές, ένορκοι και εκτελεστές". Έχοντας κατά νου αυτή την τραγική και σκοτεινή πορεία, μένει κανείς να αναρωτηθεί γιατί ο ισραηλινός στρατός θα τροποποιούσε την πολιτική του για τα ανοιχτά πυρά αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή. Υπάρχουν τρεις πιθανές απαντήσεις:
Πρώτον, η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός αναμένουν μια έξαρση της παλαιστινιακής λαϊκής αντίστασης τους επόμενους μήνες, ενδεχομένως ως αποτέλεσμα της μαζικής επέκτασης των παράνομων οικισμών και των αναγκαστικών εξώσεων στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Δεύτερον, με την τέλεια ευθυγράμμιση της υφιστάμενης πολιτικής ανοικτών πυρών με την επιθετική στρατιωτική πρακτική "shoot-to-kill" που ήδη εφαρμόζεται, τα ισραηλινά δικαστήρια δεν θα έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν οποιεσδήποτε νομικές επιπτώσεις για τη δολοφονία Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της δολοφονίας τους.
Τέλος, οι αναθεωρημένοι κανόνες θα επέτρεπαν στο Ισραήλ να προβάλλει τα επιχειρήματά του ως απάντηση στην ανοιχτή έρευνα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα εγκλήματα πολέμου στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Ο Γενικός Εισαγγελέας του Ισραήλ θα υποστηρίξει τώρα ότι δεν λαμβάνουν χώρα εγκλήματα πολέμου στην Παλαιστίνη, δεδομένου ότι η δολοφονία των Παλαιστινίων συνάδει με τη στρατιωτική συμπεριφορά και το δικαστικό σύστημα του ίδιου του Ισραήλ. Δεδομένου ότι το ΔΠΔ ερευνά φερόμενους ως εγκληματίες πολέμου και όχι την ίδια την κυβέρνηση, το Ισραήλ ελπίζει ότι μπορεί να γλιτώσει τους δικούς του δολοφόνους από το να αντιμετωπίσουν τις νομικές προσδοκίες του Δικαστηρίου.
Αν και η χρονική στιγμή της απόφασης του ισραηλινού στρατού να τροποποιήσει την πολιτική του για τα ανοιχτά πυρά μπορεί να φαίνεται ξαφνική και χωρίς ιδιαίτερο πλαίσιο, η απόφαση εξακολουθεί να είναι δυσοίωνη, παρ' όλα αυτά. Όταν ο στρατός μιας χώρας αποφασίζει ότι ο πυροβολισμός ενός παιδιού στην πλάτη χωρίς καμία απόδειξη ότι ο υποτιθέμενος "εγκληματίας" αποτελούσε οποιονδήποτε κίνδυνο είναι νόμιμη πράξη, η διεθνής κοινότητα πρέπει να to λάβει υπόψη της.
Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ λειτουργεί έξω από τα ελάχιστα πρότυπα του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου, αλλά είναι ευθύνη της διεθνούς κοινότητας να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους, των οποίων οι ζωές παραμένουν πολύτιμες ακόμη και αν το Ισραήλ διαφωνεί.
