«Η παρέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη, ίσως η μεγαλύτερη ξένη περιπέτεια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο -η Συρία δεν αγγίζει τα μεγέθη που εμπλέκονται στη χώρα της Αφρικής-, μπορεί να σηματοδοτήσει το τέλος της βασιλείας του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν».
«Σε περίπτωση αποτυχίας δεν υπάρχει γυρισμός, ο Ερντογάν παίζει το τελευταίο του χαρτί» δηλώνει ο δημοσιογράφος και στρατιωτικός αναλυτής Τσενγκίζ Ακτάρ, σε συνομιλία του με τον Γιάβους Μπάινταρ, αρχισυντάκτη της τουρκικής Ahval.
Σύμφωνα με τον Ακτάρ, η υποστήριξη του τουρκικού στρατού στην κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA), που εδρεύει στην Τρίπολη, στη μάχη εναντίον του αυτοαποκαλούμενου Εθνικού Στρατού της Λιβύης (LNA) έσπασε το στρατηγικό αδιέξοδο του Ερντογάν και επιτάχυνε τις εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, μετά από μία «κακή εμπειρία» στη Συρία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Ξεζουμίζει" τη Λιβύη ο Ερντογάν: Λίβυος τραπεζίτης κατέθεσε δισ. δολάρια στην Τουρκία
Την ίδια ώρα, τα ενεργειακά «παιχνίδια» στην Κυπριακή ΑΟΖ καθώς και η συμφωνία Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας και Αιγύπτου για φυσικό αέριο, «στριμώχνουν» τον Ερντογάν ο οποίος ξεσπά!
Η Ελλάδα, το Ισραήλ και η Κύπρος, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αίγυπτο έχουν κηρύξει παράνομες τις ενέργειες της Τουρκίας. Σε περίπτωση πτώσης του GNA, η τουρκική διπλωματία χάνει το μοναδικό -όχι και τόσο ισχυρό- όπλο που έχει στα χέρια της. Οι επεκτατικές πολιτικές του Ερντογάν πάντα είχαν ένα μανδύα μονιμότητας, στη Συρία ήταν η εξάλειψη της τρομοκρατίας, στη Λιβύη η «βοήθεια της νόμιμης κυβέρνησης ενάντια στους τρομοκράτες», επαναλαμβανόμενα επιχειρήματα που πλέον στερεύουν.
Μάλιστα, ο συντάκτης της Ahval Yavuz Baydar δεν δίστασε να συγκρίνει την επιχείρηση στη Λιβύη με την απόφασης της ύστερης οθωμανικής κυβέρνησης να σύρει τη χώρα σε πόλεμο το 1914, υποδηλώνοντας ότι η τρέχουσα κατάσταση μπορεί να τελειώσει «ως ένα βαθύ δράμα» όπως και πριν από εκατό χρόνια. Η στρατιωτική ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τότε, που οδήγησε στη διάλυση της το 1921 μπορεί να επαναληφθεί με μία πιθανή ήττα του Ερντογάν.
Η Άγκυρα χρειάζεται συνεχή δράση, έναν μόνιμο εχθρό να πολεμά «για να κρύψει ό,τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στη χώρα, ο τουρκικός στρατός τρέχει σε όλο τον κόσμο για να καλύψει εσωτερικές ανικανότητες, ένας σωστός αντιπερισπασμός», λέει χαρακτηριστικά ο Aktar.
Οι φιλοδοξίες του Ερντογάν όμως συνθλίβονται από τα νούμερα, «η Τουρκία απλά δεν έχει τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο», είπε.
Εν τω μεταξύ, η κλιμακούμενη διεθνοποίηση της σύγκρουσης στη Λιβύη περιπλέκει τα πράγματα για την Τουρκία και την φέρνει αντιμέτωπη με πολύ δυνατούς «παίχτες». Η Γαλλία και η Αίγυπτος δεν είναι Κούρδοι και ο Ερντογάν το ξέρει.
«Ο Ερντογάν είναι επιρρεπής στα λάθη λόγω της υπερβολικής έπαρσης που διαθέτει, αλλά δεν γίνεται να μην βλέπει το συσχετισμό δυνάμεων που σχηματίζεται ενάντια στην Τουρκία».
«Δεν είναι ακόμη πολύ αργά για την Τουρκία να αποχωρήσει, ανοίγοντας πάλι διάλογο με τους Ευρωπαίους και μη εταίρους της, αν όμως είναι… τότε έχουμε πρόβλημα».
