Σύμφωνα με αραβικό ΜΜΕ ο Ερντογάν θα τινάξει στον αέρα ολόκληρη την γεωπολιτική και ενεργειακή κατάσταση στην Μεσόγειο, ευρισκόμενος ο ίδιος σε μια άκρως επικίνδυνη νεο-Οθωμανική Νιρβάνα.
“Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών του θα κινηθεί στο κενό, διότι είναι πολύ απίθανο να επιτραπεί στην Τουρκία να ελέγξει ένα μεγάλο κομμάτι της Μεσογείου’, τονίζει ο Λιβανέζος ειδικός Khairallah Khairallah.
“Δεν πρέπει όμως να υποτιμούμε τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, γνωρίζοντας ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι παθιασμένος με την αποκατάσταση της δόξας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ωστόσο, τα ανοιχτά ερωτήματα θα είναι το εάν η Τουρκία έχει πραγματικά τα στρατιωτικά μέσα να επιβάλλει αυτές τις απόψεις της που υποστηρίζονται επί του παρόντος από καταριανό χρήμα.
Τι θα συμβεί όμως όταν εξαντληθούν αυτά τα χρήματα;
Η απάντηση είναι απλώς ότι ο Τούρκος πρόεδρος συμπεριφέρεται κατά τρόπο χαρακτηριστικό των ηγετών των οποίων το μυαλό τους έχει γίνει ασταθές. Δεν αποτελεί έκπληξη να ανακαλύψουμε ότι ο Ερντογάν έχει πληγεί από την ίδια μεγαλομανία που είχε ο Αγιατολάχ το 1979.
Μέχρι και τώρα, το καθεστώς στην Τεχεράνη πιστεύει ότι θα μπορούσε να διαδραματίσει το ρόλο μιας κυρίαρχης δύναμης στην περιοχή και εξακολουθεί να πιστεύει στο όνειρο για την ίδρυση της “περσικής ημισελήνου” που θα συνδέει την Τεχεράνη με τη Βηρυτό, μέσω της Βαγδάτης και της Δαμασκού.
Οι κινήσεις του Ερντογάν έξω από τα σύνορα της Τουρκίας στην Μεσόγειο δεν απέχουν επίσης πολύ από το να σηματοδοτήσουν ξανά την 100ή επέτειο της Διάσκεψης του Σαν Ρέμο του Απριλίου 1920, η οποία κατέληξε στη διάλυση της Οθωμανικής Μέσης Ανατολής, υπό την επίβλεψη του Συνδέσμου Εθνών (διεθνούς οργανισμού που υπήρχε από το τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου), μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας.
Μετά από αυτό το συνέδριο που “σκότωσε” ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Τουρκία έστρεψε την προσοχή της στις εσωτερικές της υποθέσεις και σύντομα έγινε μια κοσμική δημοκρατία.
Ο Κεμάλ, αξιωματικός του στρατού, ήξερε πώς να διαχειριστεί την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τις λιγότερες πιθανές απώλειες και επέτρεψε στην Τουρκία να συμφιλιωθεί με το νέο της περιβάλλον και με τις νέες διεθνείς γεωπολιτικές πραγματικότητες, μακριά από τις αυταπάτες του μεγαλείου που φαίνεται να είναι ακόμη εδραιωμένο στο μυαλό του Ερντογάν.
Είναι σαφές ότι ο Τούρκος πρόεδρος δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ασθένεια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που επιθυμεί την εξουσία και την επέκταση χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις πραγματικότητες και την ισορροπία εξουσίας στον κόσμο.
Δεν είναι ακόμη γνωστό το εάν ο Ερντογάν θα μπορέσει να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του μετά από ορισμένες προσωρινές νίκες στη Λιβύη και στη βόρεια Συρία.
Η τουρκική παρουσία στο βόρειο τμήμα της Συρίας κατά μήκος των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών έχει γίνει πραγματικότητα, όπως και η τουρκική παρουσία στην Κύπρο, μια παρουσία που κατέχει έκταση περίπου του 35% του νησιού και περιλαμβάνει σημαντικές περιοχές όπως η Αμμόχωστος.
Οι Τούρκοι που είναι στρατιωτικά παρόντες στην Κύπρο ως κατακτητική δύναμη από το καλοκαίρι του 1974 με το πρόσχημα της προστασίας των Τουρκοκυπρίων, αποτελούν το 18% του τοπικού πληθυσμού.
Αυτή η παρουσία υπάρχει εκεί εδώ και 46 χρόνια και η Άγκυρα έχει αποδείξει ότι θέλει να είναι για πάντα εκεί. Αυτή φαίνεται επίσης να είναι η αναμενόμενη μοίρα και της βόρειας Συρίας. Αξιόπιστες αναφορές έδειξαν ότι η Άγκυρα επιδιώκει να επεκτείνει εντός δύο μηνών την παρουσία της εντός της συριακής δημοκρατίας μέχρι τα περίχωρα της Χάμα.
Θα έχουμε μια σαφέστερη εικόνα των τουρκικών σχεδίων στη Συρία μετά την αναμενόμενη επίσκεψη στην Άγκυρα του Ρώσου υπουργού εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ και του υπουργού άμυνας Σεργκέι Σοιγκού.
Είναι πολύ πιθανό η Τουρκία να πετύχει στο σχέδιό της στη Συρία, ειδικά επειδή το καθεστώς του Μπασάρ Άσαντ έχει σχεδόν διαλυθεί, αφού διαπιστώθηκε ότι αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ιρανικού σχεδίου επέκτασης.
Ο Ερντογάν μπορεί σίγουρα να πετύχει στη Συρία, αλλά είναι απίθανο να επιτύχει θετικά αποτελέσματα στη Λιβύη.Όπως και το Ιράν, προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο που υπερβαίνει την ικανότητα της χώρας του και να επιβιώσει οικονομικά.
Περισσότερο από αυτό, έχει μετατρέψει την Τουρκία σε ένα πολιτικό λαβύρινθο που δυσχεραίνει πολύ την Ευρώπη. Υπάρχουν όμως όρια εκβιασμού στην Ευρώπη, παρόλο που δεν υπάρχει ενιαία θέση για το τι συμβαίνει στη Λιβύη.
Ωστόσο, υπάρχει αντίθετα μια ενιαία ευρωπαϊκή θέση κατά της Τουρκίας,αφού η ΕΕ να συνεχίζει να υφίσταται απειλές από κύματα παράνομων Αφρικανών μεταναστών που έρχονται από τις ακτές της Λιβύης, οι οποίες βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τις ιταλικές ακτές.
Επίσης να μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία απειλεί επίσης άμεσα τα συμφέροντα δύο κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ελλάδας και της Κύπρου.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών είναι ότι δεν θα επιτραπεί επουδενί στην Τουρκία να ελέγξει ένα μεγάλο κομμάτι της Μεσογείου, ( από τον Βόσπορο έως τον Κόλπο της Σίντρα στη Λιβύη).
Δεν είναι λοιπόν η κατάλληλη στιγμή για να αναβιώσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Μοιάζει περισσότερο με την κατάλληλη στιγμή για τον Ερντογάν να επικεντρωθεί στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας παρά να φαντάζεται τον εαυτό του στην κορυφή μιας αυτοκρατορικής δύναμης, της οποίας η δύναμη μπορεί να φτάσει μέχρι την Υεμένη και τη Σομαλία.
Δυστυχώς, θα είναι αδύνατο να πείσουμε τον Τούρκο πρόεδρο ότι υλοποιεί εγκλήματα μέσα στην ίδια την χώρα και ότι αυτή η αποτυχία του δεν θα του επιτρέψει να υλοποιήσει τις αυτοκρατορικές αυταπάτες του, ειδικά επειδή εξακολουθεί να διακατέχεται ο ίδιος από τον φόβο του φαντάσματος του ισλαμιστή γκουρού Fethullah Gulen, ο οποίος είναι αρκετά δημοφιλής στην Τουρκία, κάτι που έχει δυσαρεστήσει πολύ τον Ερντογάν και την Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Αυτή η βαθιά ριζωμένη δυσαρέσκεια ώθησε τον Τούρκο πρόεδρο πρόσφατα, να ξεκινήσει ένα νέο γύρο συλλήψεων στις τάξεις του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας, μαζί με γιατρούς, μηχανικούς, δημοσιογράφους και μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Σε μια μόνο ημέρα στις 9 Ιουνίου, οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν 414 άτομα, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Τα περισσότερα από αυτά ήταν στρατιωτικοί που συνελήφθησαν για ύποπτους δεσμούς με το κίνημα Gulen.
Ο Ερντογάν κατηγορεί τον Γκούλεν ότι ενορχήστρωσε το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του το 2016,ενώ ο ίδιος δεν έχει ακόμη ξεπεράσει αυτήν την «προσωπική προσβολή στον Σουλτάνο» και παραμένει αιχμάλωτος του Ιμάμη.
Όποιος έχει τέτοια προβλήματα δεν μπορεί να προχωρήσει πολύ με τα όνειρα και τις αυταπάτες του.
Ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί να εξακολουθεί να είναι σε θέση να κερδίσει μερικούς πόντους για την Τουρκία, τουλάχιστον κατά την άποψή του, αλλά η κατάκτηση της Λιβύης και ο περιφερειακός ρόλος της χώρας του στην Μεσόγειο είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες της χώρας του, που θα υποστεί ότι και το 1920 από την δύση”, καταλήγει ο ίδιος.
Εκτιμάται ότι ο Ερντογάν πραγματικά έχει “εξέλθει” των δυνατοτήτων της Τουρκίας, ενώ σύντομα θα ξεπεράσει και τις “κόκκινες γραμμές” της δύσης σε Μεσόγειο και Λιβύη.
Το μόνο που θα καταφέρει στο τέλος ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν θα είναι μια μικρή καθυστέρηση της διάλυσης της χώρας του, την οποία έχουν αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια ανώτερες δυνάμεις και η ίδια η αιματοβαμμένη ιστορία.
