Η εκτελούσα χρέη βοηθού υπουργού Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις Γιούρι Κιμ δήλωσε ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας στις 14 Σεπτεμβρίου: "Δεν θα ανεχθούμε καμία επίθεση εναντίον του λαού του Ναγκόρνο-Καραμπάχ".
Πέντε ημέρες αργότερα, καθώς το Αζερμπαϊτζάν παραβίασε τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν είπε: "Η χρήση βίας για την επίλυση διαφορών είναι απαράδεκτη", αλλά δεν απείλησε με συνέπειες.
Την επόμενη ημέρα, ο αυτοδιοικούμενος, δημοκρατικός αρμενικός θύλακας του Ναγκόρνο-Καραμπάχ παραδόθηκε. Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ πανηγύριζε θριαμβευτικά. Ανακάλεσε τη μπλόφα της Αμερικής και πέρασε την κόκκινη γραμμή της Ουάσιγκτον χωρίς συνέπειες.
Ο Μπλίνκεν μπορεί να μη νοιάζεται για τη χριστιανική κοινότητα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπως δεν νοιάστηκε και για τη Νιγηρία, γράφει ο Αμερικανός αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν (Michael Rubin) στην Washington Examiner. Για την κυβέρνηση Μπάιντεν, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια ρητορική φιοριτούρα, όχι μια ειλικρινής πεποίθηση. Η αντίθεση στη γενοκτονία είναι χρήσιμη για να ανέβει κανείς τη σκάλα της καριέρας, αλλά αποτελεί ενόχληση όταν πλησιάζει στην κορυφή.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που συμβαίνει στο Αρτσάχ δεν θα παραμείνει στο Αρτσάχ. Οι "μαζορέτες" του Αζερμπαϊτζάν στη Δύση υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του Αζερμπαϊτζάν να πολιορκήσει και να επιτεθεί στην αμφισβητούμενη περιοχή με το επιχείρημα ότι η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε την κυριαρχία του Αζερμπαϊτζάν, χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι η χώρα δεν έχει ποτέ πριν ελέγξει πραγματικά την πάντα αυτόνομη αρμενική περιοχή.
Τα προηγούμενα έχουν σημασία. Αν το Αζερμπαϊτζάν μπορεί να καθαρίζει εθνοτικά και να λιμοκτονεί την αρμενική κοινότητα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με το σκεπτικό ότι η "διεθνής κοινότητα" αναγνωρίζει την κυριαρχία του, μήπως αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος προς την τελική λύση της διαμάχης Ισραήλ-Παλαιστίνης θα μπορούσε να είναι η παροχή στην Παλαιστινιακή Αρχή ή ακόμη και στη Χαμάς προηγμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, τουρκικών F-16 και πυροβολικού; Εξάλλου, περισσότερα από τα δύο τρίτα των 193 μελών των Ηνωμένων Εθνών αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης σε έδαφος που αμφισβητεί το Ισραήλ. Το ότι η Παλαιστίνη ως κράτος δεν ήλεγξε ποτέ τη Δυτική Όχθη είναι αδιάφορο τώρα που όχι μόνο η ομάδα του προέδρου Τζο Μπάιντεν αλλά και πολλοί συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι και η ευρύτερη φιλοϊσραηλινή κοινότητα φαίνεται να επιδοκιμάζουν την κατάκτηση του Αζερμπαϊτζάν.
Το Ισραήλ μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, αλλά η κατάσταση γίνεται πραγματικά επικίνδυνη όσον αφορά την Ταϊβάν. Η τελευταία φορά που η Κίνα μπορούσε να διεκδικήσει οποιονδήποτε έλεγχο στην Ταϊβάν ήταν πριν από 130 χρόνια. Για να το θέσουμε αλλιώς, η Αμερική κατείχε την Κούβα ως αποτέλεσμα του Ισπανοαμερικανικού Πολέμου πιο πρόσφατα από ό,τι η Κίνα κατείχε την Ταϊβάν. Αλλά ακόμη και αυτός ο ισχυρισμός χρειάζεται έναν αστερίσκο. Κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, η Κίνα μπορεί να διεκδικήσει πραγματικό έλεγχο της Ταϊβάν μόνο για δύο ή τρεις δεκαετίες.
Παρόλα αυτά, οι περισσότερες χώρες παπαγαλίζουν το ψέμα του Πεκίνου για τη "Μία Κίνα" για τον ίδιο λόγο που παπαγαλίζουν και το ψέμα του Μπακού "το Καραμπάχ είναι μέρος του Αζερμπαϊτζάν": μετρητά. Το Πεκίνο δωροδοκεί ανοιχτά κυβερνήσεις για να τις απομακρύνει από την Ταϊβάν. Το Αζερμπαϊτζάν, εν τω μεταξύ, ασχολείται με τη διπλωματία του χαβιαριού, προσφέροντας σε πολιτικούς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης πολυτελή δώρα και ταξίδια ή επιχειρηματικές ευκαιρίες.
Αν ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ υποστήριζε την επέλαση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία ως ανάλογη με την επιθυμία του να ανακαταλάβει την Ταϊβάν, η αντίσταση της Ουκρανίας και η εδραίωση του πνεύματος του ΝΑΤΟ μπορεί να τον έχουν κάνει να το ξανασκεφτεί. Η χαλαρή αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης μπορεί να τον πείσει για άλλη μια φορά ότι μπορεί να ξεφύγει με μια αρπαγή γης και έναν πόλεμο εθνικής εξόντωσης. Λίγες χώρες αναγνωρίζουν την Ταϊβάν, άρα πόσες μπορεί να συστρατευθούν για την υπεράσπιση του νησιού; Ενώ ο Μπάιντεν, ο Μπλίνκεν και η ομάδα κουνάνε το δάχτυλο, θα κινητοποιηθούν πραγματικά για την Ταϊβάν; Εξάλλου, ο Σι έχει το επιχείρημα της κυριαρχίας στο τσεπάκι του, ακόμη και αν είναι άδικο. Ομοίως, ο Μπάιντεν και ο Μπλίνκεν δείχνουν καταδικάζοντας τη δημοκρατία του Αρτσάχ στη δικτατορία του Αζερμπαϊτζάν ότι η ελευθερία και η ανεξαρτησία δεν ενδιαφέρουν την Ουάσιγκτον.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορεί να πιστεύει ότι ακόμη και αν το Αζερμπαϊτζάν σφάξει ή υποδουλώσει τους Αρμένιους χριστιανούς (τα κανάλια Τelegram του Αζερμπαϊτζάν έχουν ήδη βάλει επικηρύξεις και τιμές σε γυναίκες και παιδιά), τα πρωτοσέλιδα θα προχωρήσουν και ο κόσμος θα ξεχάσει. Μπορεί και να το κάνουν, και αυτό είναι τραγικό. Αλλά ο Ιρανός πρόεδρος Ιμπραχίμ Ραΐσι και ο Σι δεν θα ξεχάσουν καθώς εντείνουν τις προσπάθειές τους να καταστρέψουν τις κοντινές δημοκρατίες. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πρότειναν ότι η Κίνα θα μπορούσε να δράσει εναντίον της Ταϊβάν ήδη από το 2027. Αυτό το ρολόι μπορεί να έχει μόλις επιταχυνθεί. Ο Μπάιντεν μπορεί κατά λάθος να έδωσε το πράσινο φως για τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.
