Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ έγιναν ανήσυχες για το πώς θα μπορούσαν να ξεκινήσουν οι εκτοξεύσεις διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBM) και τα πλήγματα πυρηνικά οπλισμένων βομβαρδιστικών στο ενδεχόμενο καταστροφής των επίγειων και εναέριων συστημάτων ελέγχου και διοίκησης, πιθανώς από εχθρικές πυρηνικές επιθέσεις. Η λύση στο πρόβλημα ήταν το σύστημα επικοινωνίας έκτακτης ανάγκης AN/DRC-8 Emergency Rocket Communications System (ERCS).
Ποιο Είναι το Ενδιαφέρον Σύστημα ERCS;
Το ERCS ήταν ουσιαστικά ένα αυτόνομο σύστημα παράδοσης κωδικών πυρηνικής εκτόξευσης που θα εκτοξεύονταν σε υποτροχιακή τροχιά με πύραυλο. Όταν έφτανε στην τροχιά, το σύστημα θα ήταν σε θέση να μεταδίδει ένα μήνυμα έκτακτης δράσης για 30 λεπτά σε κάθε μία από τις 10 απόρρητες συχνότητες που είχε λάβει. Το μήνυμα αυτό πρόσταζε σε πυρηνικές δυνάμεις να ξεκινήσουν ισχυρές ή περιορισμένες προσχεδιασμένες επιθέσεις.
Το ERCS αποτελούνταν από έναν αναμεταδότη σημάτων UHF, ικανό να μεταδίδει ένα μήνυμα έκτακτης δράσης με έναν κωδικό εκτόξευσης. Όλα αυτά στην «μύτη» ενός πυραύλου.
Έτσι, στο ενδεχόμενο μίας πυρηνικής επίθεσης, η αμερικανική πολεμική αεροπορία μπορούσε να εκτοξεύσει πυραύλους με το σύστημα ERCS, εάν κρίνονταν απαραίτητο, οι οποίοι θα πετούσαν πολύ χαμηλά στο διάστημα και θα μετέδιδαν κωδικούς εκτόξευσης. Εάν οι χειριστές στις υποδομές εκτόξευσης πυραύλων στην γη ήταν νεκροί ή δεν μπορούσαν για οποιονδήποτε λόγο να ενεργοποιήσουν τα συστήματα εκτόξευσης, τότε τα εφεδρικά συστήματα των σταθμών θα λάμβαναν τους κωδικούς και θα πραγματοποιούσαν αυτόματα τις εκτοξεύσεις. Ωστόσο καταλαβαίνετε πως εξ αρχής χρειάζονταν η ανθρώπινη συνδρομή για την παράταξη του συστήματος ERCS, βέβαια μετά από αυτήν όλα τα υπόλοιπα θα γινόντουσαν αυτόματα.
Από το 1967 και μετά, το ERCS μπορούσε να μεταδώσει σήματα όχι μόνο σε επίγεια πυρηνικά κέντρα διοίκησης και ελέγχου, αλλά και σε αεροσκάφη τύπου EC-135 Looking Glass που χρησιμοποιούντουσαν ως εναέριας κέντρα διοίκησης και αργότερα σε αεροσκάφη «Doomsday» (το τέλος του κόσμου) τύπου E-6B Mercury, τα οποία ήταν εξοπλισμένα με το Εναέριο Σύστημα Ελέγχου Εκτόξευσης (ALCS). Το σύστημα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την στείλει εντολές εκτόξευσης πυραύλων σε κέντρα ελέγχου ή να ξεκινήσει απομακρυσμένα μία εκτόξευση υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Η ανάπτυξη του συστήματος ERCS ξεκίνησε το 1961, ωστόσο η πρώτη δοκιμαστική πτήση έγινε το 1962. Η πρώτη επιτυχής δοκιμή σημειώθηκε το 1966 και το 1967 το σύστημα τέθηκε επίσημα σε λειτουργία, όταν και συνδέθηκε με έξι πυρηνικούς πυραύλους Minuteman II στην αεροπορική βάση Whiteman.
Αν και το σύστημα ERCS δεν είναι πλέον λειτουργικό, ο αμερικανικός στρατός διαθέτει ακόμη την ικανότητα να στέλνει απομακρυσμένα εντολές εκτόξευσης πυραύλων σε κέντρα ελέγχου για πυρηνικά όπλα. Παράλληλα, συνεχίζει να αναβαθμίζει και να βελτιώνει τις δυνατότητές του στον τομέα της αρχιτεκτονικής ελέγχου και διοίκησης πυρηνικών όπλων.
