Το AQM-34 Firebee σήμερα αποτελεί ένα drone που χρησιμοποιείται ως στόχος σε ασκήσεις των αμερικανικών δυνάμεων, με πολύ λίγους να γνωρίζουν αυτό το ιστορικό σύστημα. Το Firebee (Φλεγόμενη Μέλισσα) υιοθετήθηκε το 1960, με αποτέλεσμα να θεωρείται ένα από τα πρώτα μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα (UAV) της ιστορίας.
Οι εκδόσεις του έχουν χρησιμοποιηθεί για ρόλους αναγνώρισης και διάφορες άλλες αποστολές. Μέχρι και σήμερα βρίσκεται σε υπηρεσία!
Ποιο Είναι το Firebee;
Το Firebee ήταν ένα drone που σχεδιάστηκε για να αποτελεί εναέριο κινούμενο στόχο σε ασκήσεις των αμερικανικών δυνάμεων. Αναπτύχθηκε από την εταιρεία Ryan Aeronautical το 1951, με την αρχική του ονομασία να είναι Ryan Firebee. Το αρχικό πρωτότυπο έκανε την πρώτη του πτήση το 1958, ενώ αποτέλεσε ένα από τα πρώτα drones που πετούσε με κινητήρα jet.
Το 1960 ξεκίνησε να παράγεται για τον αμερικανικό στρατό, ενώ με τα χρόνια η βασική μορφή του εξελίχθηκε μέσω διάφορων εκδόσεων και τελικώς έγινε ένα από τα drone που χρησιμοποιήθηκαν σε τεράστια κλίμακα. Η αμερικανική ΠΑ, το αμερικανικό ΠΝ, ο αμερικανικός στρατός και οι καναδικές ένοπλες δυνάμεις το επιχειρούσαν σε μεγάλο βαθμό. Στην Ιαπωνία παράχθηκε με άδεια για τις αμυντικές δυνάμεις της χώρας, με την παραγωγή να ξεκινά μόλις το 2002.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυτό είναι το θρυλικότερο σοβιετικό drone, το οποίο δεν ξέρατε ότι υπάρχει! (Εικόνες)
Συνολικά, περισσότερες από 700 μονάδες παράχθηκαν. Το Firebee βρίσκεται σε υπηρεσία για παραπάνω από 60 χρόνια, με αναφορές να τονίζουν πως ακόμη πετά για την αμερικανική ΠΑ και το αμερικανικό ΠΝ. Εάν αυτό ισχύει, τότε το Firebee είναι ένα από τα εναέρια οχήματα με την μεγαλύτερη διάρκεια λειτουργίας.
Πώς Λειτουργούσε;
Αρχικά τα Firebee διέθεταν τον στροβιλοκινητήρα (turbojet) Continental J69-T-29A, ο οποίος τους επέτρεπε να πετούν με ταχύτητα 1.000 χλμ/ώρα σε μέγιστο υψόμετρο 18 χιλιομέτρων (βέβαια κανονικά δεν ξεπερνούσαν τα 15 χιλιόμετρα). Αλλά, το 1989 τα περισσότερα αμερικανικά Firebee της αεροπορίας και του ναυτικού έλαβαν τον βελτιωμένο κινητήρα J85-GE-100, μαζί με βελτιωμένα ηλεκτρονικά. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 μάλιστα, κάποια drones έλαβαν και δέκτες πλοήγησης GPS.
Να αναφέρουμε επίσης πως μία από τις πλατφόρμες εκτόξευσης ήταν το αεροσκάφος ελέγχου drone Lockheed DC-130, το οποίο μπορούσε να μεταφέρει μέχρι και τέσσερα Firebee κάτω από τα φτερά του.
Το AQM-34 ήταν τηλεκατευθυνόμενο, με διάφορα διαθέσιμα συστήματα ελέγχου. Κάποια του έδιναν ακόμη και ευκινησία συγκρίσιμη με κανονικού μαχητικού! Τέλος, η προσγείωσή του επιτυγχάνονταν με την βοήθεια αλεξιπτώτου.
