"Πώς η βοήθεια ασφαλείας των ΗΠΑ χρηματοδοτεί την αντικουρδική επίθεση της Τουρκίας", είναι ο τίτλος άρθρου Διεθνούς ΜΜΕ, του οποίου τα κυριότερα σημεία παραθέτουμε στη συνέχεια
"Καθώς η Τουρκία εμπλέκεται σε μια βίαιη στρατιωτική εισβολή στο Ιρακινό Κουρδιστάν και εντείνει την πολιτική καταστολής στο εσωτερικό, έγγραφα που δεν έχουν αναφερθεί προηγουμένως αποκαλύπτουν την έκταση της βοήθειας των ΗΠΑ σε Τούρκους αξιωματούχους που σχεδίασαν και εφάρμοσαν τις αντικουρδικές πολιτικές της χώρας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τούρκος δημοσιογράφος της Diriliş Postası προκαλεί: ''Πολιορκητικός κριός οι πρόσφυγες πριν από οποιαδήποτε τουρκική επίθεση''
Αποκαλύπτουν ότι ανώτεροι Τούρκοι αξιωματούχοι που εμπλέκονται στη χάραξη και την εφαρμογή των επιθετικών και αυταρχικών αντικουρδικών πολιτικών της χώρας στα υψηλότερα επίπεδα, έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση των ΗΠΑ , στο πλαίσιο ενός προγράμματος βοήθειας ασφαλείας που έχει υποστηρίξει δικτάτορες και τάγματα θανάτου σε όλο τον κόσμο
Στρατηγικά τοποθετημένη στη Μεσόγειο και έχοντας χερσαία σύνορα με την τέως Σοβιετική Ένωση, η Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ, λειτουργούσε ως βασικό κράτος πρώτης γραμμής στην αμερικανική στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν στενές σχέσεις με τις τουρκικές υπηρεσίες ασφαλείας και πληροφοριών για να επιτύχουν τους στόχους τους ενισχύοντάς τους, σε βάρος των εκλεγμένων πολιτικών αρχών.
Το πρόγραμμα International Military Education and Training (IMET), είναι ένα πρόγραμμα βοήθειας για την ασφάλεια, που χρηματοδοτεί την εκπαίδευση ξένου στρατιωτικού προσωπικού στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Αμερικανούς ομολόγους του
Ο τέως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία Spiers, θεώρησε τη βοήθεια IMET ως μια επένδυση που αξίζει να γράψει κανείς. Το πρόγραμμα «αναπόφευκτα είχαν πολύ μεγάλη απόδοση για τα σχετικά μικρά ποσά που δαπανήθηκαν», είπε.
Ως παράδειγμα, κατονόμασε αρκετούς υψηλόβαθμους Τούρκους αξιωματικούς που είχαν «εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό την αιγίδα της IMET, όπως Necdet Üruğ, Selahattin Demircioglu, Bedrettin Demirel, Tahsin Sahinkaya και Nejat Tumer.
Ο Spiers τους περιέγραψε ως «πυρήνα προσωπικού που έχει εκπαιδευθεί εκτενώς στις ΗΠΑ σύμφωνα με το δόγμα στρατιωτικής εκπαίδευσης των Ηνωμένων Πολιτειών ».
Η απόδοση της αμερικανικής επένδυσης στην καριέρα αυτού του φιλοδυτικού «πυρήνα» θα ερχόταν λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1980, και οι πέντε άνδρες συμμετείχαν στη βίαιη ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της Τουρκίας,εγκαινιάζοντας μια εποχή βίαιης πολιτικής καταστολής και ατελείωτου πολέμου που θα διαμόρφωνε την τουρκική πολιτική για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Tahsin Sahinkaya, Διοικητής της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας και ο Nejat Tumer, Διοικητής του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, ήταν μεταξύ των ηγετών του πραξικοπήματος και μέλη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας που κυβέρνησε με διάταγμα για τρία χρόνια αργότερα.
Το 2014, ένα τουρκικό δικαστήριο έκρινε τον Σαχίνκαγια ένοχο για εγκλήματα κατά του κράτους, μαζί με τον ηγέτη του πραξικοπήματος Κενάν Εβρέν.
Ο Necdet Üruğ, διοικητής της 1ης Στρατιάς, ήταν υπεύθυνος για την τήρηση του στρατιωτικού νόμου στην Κωνσταντινούπολη μετά το πραξικόπημα. Έγινε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου το 1983, θέση που κράτησε μέχρι το 1987.
Ο Bedrettin Demirel, διοικητής της 2ης Στρατιάς, ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου στις επαρχίες Konya, Niğde, Kayseri, Nevşehir, Kırşehir και Yozgat.
Ο Selahattin Demircioglu, διοικητής της 3ης Στρατιάς, ήταν υπεύθυνος για την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου στις επαρχίες Erzincan, Gümüşhane, Giresun, Trabzon, Rize, Ordu, Sivas, Tokat, Amasya, Çorum, Samsun και Sinop.
Το πραξικόπημα του 1980 και ο πόλεμος στο Κουρδιστάν
Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Τουρκία έχει συζητηθεί εκτενώς, ενώ επιχειρείται μια άμεση σύνδεση μεταξύ της εκπαίδευσης των ΗΠΑ και των ηγετών ενός στρατιωτικού καθεστώτος που οδήγησε την Τουρκία σε μια αυταρχική και βίαιη τροχιά.
Το πραξικόπημα του 1980 συνέτριψε τη λίγη δημοκρατία που υπήρχε στην Τουρκία. Το εκλεγμένο κοινοβούλιο και τα πολιτικά κόμματα της χώρας διαλύθηκαν. Τα εργατικά συνδικάτα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών τέθηκαν εκτός νόμου και απαγορεύτηκε η δημοσίευση των εφημερίδων. Πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι συνελήφθησαν με διάφορες κατηγορίες.
Τα βασανιστήρια ήταν τόσο βάναυσα, που η Human Rights Watch τα περιέγραψε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Εκατοντάδες άνθρωποι ήταν γνωστό ότι πέθαναν στη φυλακή και ο πραγματικός αριθμός ήταν πιθανότατα πολύ μεγαλύτερος.
Οι Κούρδοι χτυπήθηκαν περισσότερο. Είχαν ήδη υποβληθεί σε εκστρατείες απόλυτης εθνοκάθαρσης που ξεκινούσαν τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Το πραξικόπημα προσπάθησε να ολοκληρώσει τη δουλειά αρνούμενο την κουρδική ύπαρξη και ποινικοποιώντας κάθε έκφραση κουρδικής ταυτότητας.
Αποκλεισμένοι από όλους τους άλλους τρόπους διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων και αντιμετωπίζοντας την αφομοίωση υπό την απειλή όπλου, ορισμένοι Κούρδοι επέλεξαν να αντεπιτεθούν. Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), που ιδρύθηκε από μια ομάδα φοιτητών στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα του για την κουρδική εθνική απελευθέρωση το 1984.
Σε απάντηση το τουρκικό καθεστώς κατέστρεψε χιλιάδες χωριά, εκτόπισε εκατομμύρια αμάχους, επέβαλε στρατιωτική εξουσία σε επαρχίες με κουρδική πλειοψηφία και επέβλεψε μια εκστρατεία εξωδικαστικών δολοφονιών και εξαφανίσεων που πραγματοποιήθηκαν από κρατικές δυνάμεις και σκιώδεις παραστρατιωτικούς.
Οι εκκλήσεις του PKK για κατάπαυση του πυρός δεν μετατράπηκαν ποτέ σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.
Από τους πρώτους 22 φιλοκουρδικούς βουλευτές που εκλέχθηκαν στο κοινοβούλιο το 1991 για να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τις κουρδικές ανησυχίες ειρηνικά εντός του τουρκικού πολιτικού συστήματος, έξι φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους και ένας έπεσε νεκρός από πυροβολισμό
IMET και Τουρκία σήμερα
Υπολογισμός για τον ρόλο της στρατιωτικής εκπαίδευσης των ΗΠΑ στην τροφοδότηση των χειρότερων καταχρήσεων του πολέμου της Τουρκίας κατά των Κούρδων δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Ωστόσο αν και ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα πιο μιλιταριστικά και εθνικιστικά στοιχεία του τουρκικού κράτους, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι συνέπειες.
Μεταξύ 1950 και 2020, η Τουρκία ήταν ο μεγαλύτερος αποδέκτης κεφαλαίων IMET παγκοσμίως.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέθεσε 220.650.000 δολάρια για την εκπαίδευση του τουρκικού προσωπικού κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου.
Το οικονομικό έτος 2004, η Τουρκία έλαβε 5.000.000 δολάρια σε βοήθεια από το IMEΤ,το υψηλότερο ετήσιο σύνολο όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά και για οποιονδήποτε αποδέκτη IMET κατά τον 21ο αιώνα.
Η προσέγγιση της Τουρκίας στο κουρδικό ζήτημα δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Αν και η ένοπλη εκστρατεία του PKK, οι μαζικές κινητοποιήσεις από Κούρδους αμάχους και μια μαχόμενη αλλά επίμονη πολιτική φιλοκουρδική πολιτική παράταξη κατέστησαν αδύνατη την άρνηση της κουρδικής ύπαρξης όπως τη δεκαετία του '80, το AKP εξακολουθεί να βλέπει το ζήτημα ως στρατιωτικό πρόβλημα με στρατιωτική λύση, όπως και οι προκάτοχοί του από την εποχή του πραξικοπήματος.
Στο όνομα της «καταπολέμησης του PKK», η Τουρκία κατέχει επί του παρόντος περιοχές στο Ιράκ και τη Συρία, πραγματοποιεί εθνοκάθαρση Κούρδων, Γεζίντι, Ασσύριων και άλλων μειονοτήτων, ενισχύει τις τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές, εμποδίζει τον αγώνα κατά του ISIS και φυλακίζει δεκάδες χιλιάδες πολίτες με ψευδείς κατηγορίες «τρομοκρατίας», συμπεριλαμβανομένων δημοκρατικά εκλεγμένων βουλευτών και δημάρχων από το προοδευτικό φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP).
Οι εκπαιδευμένοι από τις ΗΠΑ αξιωματούχοι συνεχίζουν να ηγούνται αυτών των πολιτικών. Ένα έγγραφο του Υπουργείου Άμυνας που δημιουργήθηκε μετά το 2018 για την παρακολούθηση αξιωματούχων που είχαν εκπαιδευτεί στο IMET που ανέβηκαν σε εξέχουσες θέσεις στις χώρες καταγωγής τους, περιλαμβάνει σχεδόν 70 Τούρκους.
Ο πρώτος και υψηλότερος Τούρκος αξιωματούχος στη λίστα είναι ο Υπουργός Άμυνας Hulusi Akar, ο οποίος έχει καταγραφεί ότι εκπαιδεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου 1987.
Από τότε που ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας το 2018, ο Ακάρ έχει επιβάλλει μια ιδιαίτερα βίαιη εποχή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με, μια καταστροφική εισβολή και κατοχή της βορειοανατολικής Συρίας, πολλαπλές επιθέσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν και μια κλιμακούμενη εκστρατεία εξωδικαστικών δολοφονιών Κούρδων και Γεζίντι ηγετών.
Σήμερα, καθώς η Τουρκία ξεκινά μια νέα στρατιωτική εισβολή στο ιρακινό Κουρδιστάν και καταπολεμά σκληρότερα από ποτέ την κουρδική και μη κουρδική πολιτική αντιπολίτευση, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ζήτησε βοήθεια ύψους 1.450.000 δολαρίων για το IMET αναφορικά την Τουρκία για το οικονομικό έτος 2023.
Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό του προγράμματος , είναι δύσκολο να το δούμε αυτό ως κάτι άλλο από μια επένδυση στη δικτατορία, τον ατελείωτο πόλεμο και προσπάθεια επιβολής στρατιωτικής λύσης στο κουρδικό ζήτημα.
Αυτά συνιστούν αποτυχημένες πολιτικές που δεν έχουν αποφέρει τίποτα άλλο εκτός από θάνατο και καταστροφή στην περιοχή."
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Σε προγενέστερο άρθρο μας, ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα , επισημαίναμε το "χάϊδεμα" του Τούρκου ΥΠΑΜ προς τις ΗΠΑ με τα λεγόμενά του, στα οποία σημειώστε όπου τα βρίσκει σκούρα βάζει ως προμετωπίδα τον Ερντογάν, ότι αυτό θέλει ή αυτό είπε ο Πρόεδρος μας , όπως πχ για το θέμα των S-400, δείχνοντας και τις φιλοδοξίες του "δελφίνου" για τη διαδοχή στο ΑΚΡ Ακάρ, ο οποίος θέλει να τα έχει σε προσωπικό επίπεδο καλά με την Ουάσιγκτον".
Επίσης σε χθεσινό άρθρο μας αναφορικά με "τα τουρκικά μαγειρέματα για τα F-35 από τις ΗΠΑ ενώ τα F-16 έχουν κολλήσει", αναφέραμε ότι ο "μεν Ακάρ είναι ο "Νατοϊκός βραχίονας" της κυβέρνησης Ερντογάν, πάντα προσεκτικός στις δηλώσεις και θέσεις του αναφορικά με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και λιγότερο επικριτικός απέναντι τους, ο δε Σοϊλού τάσσεται ανοιχτά κατά των ΗΠΑ και υπέρ Ρωσίας-Κίνας".
Τώρα οι παραπάνω εκτιμήσεις μας αναφορικά με τον Ακάρ και τη σχέση του με τις ΗΠΑ επιβεβαιώνονται πλήρως, σύμφωνα με το άρθρο.
Αίσθηση δημιουργεί η πληροφορία που μνημονεύεται στο άρθρο ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ζήτησε βοήθεια 1.450.000 δολαρίων IMET για την Τουρκία για το οικονομικό έτος 2023, η οποία αν και εφόσον αληθεύει, ερμηνεύεται ως συνέχιση του χαϊδέματος των ΗΠΑ στους "ανθρώπους της" στην Τουρκία, όπως ο ΥΠΑΜ Ακάρ και στα σχέδια τους τα οποία όμως δεν έχουν αποδέκτη μόνο τους Κούρδους, αλλά και την Ελλάδα.
