Δεν είναι μυστικό ότι, ο αμερικανικός στρατός εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από ηλεκτρονικά συστήματα που είναι ενσωματωμένα στα όπλα του. Για την κανονική λειτουργία όλων αυτών των ηλεκτρονικών, απαιτείται πρόσβαση στο παγκόσμιο σύστημα εντοπισμού θέσης GPS. Και αν χαθεί το δορυφορικό σήμα για οποιονδήποτε λόγο, τότε οι ΗΠΑ θα έχουν τεράστια προβλήματα. Το κράτος, μαζί με όλη την τεράστια στρατιωτική του μηχανή, θα οπισθοδρομήσει αρκετές δεκαετίες πίσω.
Η σύγκρουση μεταξύ Μόσχας και ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να μεταδοθεί στο διάστημα πολύ σύντομα. Οι Αμερικανοί ήδη δοκιμάζουν δορυφόρους ικανούς να καταστρέψουν ρωσικά στρατιωτικά και πολιτικά διαστημόπλοια.
Επικίνδυνη απειλή
Πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η απειλή για τη ρωσική τροχιακή ομάδα και έχει η Ρωσία απάντηση σε αυτήν;
Σύμφωνα με ρωσικό μέσο ενημέρωσης, ο επικεφαλής της Στρατιωτικής Διαστημικής Ακαδημίας Mozhaisky, Υποστράτηγος Anatoly Nestechuk, έκανε μια σημαντική δήλωση. Περιέγραψε τις απειλές στις οποίες μπορεί να εκτεθούν σήμερα οι ρωσικοί δορυφόροι από πιθανούς αντιπάλους και κυρίως τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σύμφωνα με τον Ρώσο στρατηγό, στην παρούσα φάση αναπτύσσουν (οι Αμερικανοί) και έχουν αναπτυχθεί και δοκιμάζονται κάποια δείγματα, τα λεγόμενα μικρά διαστημικά όπλα μάχης. Είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν έναν κρυφό ελιγμό με τον ρωσικό δορυφόρο και την αδυναμία του, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ανά πάσα στιγμή.
Ο Nestechuk διευκρίνισε ότι, τα μικρά μαχητικά διαστημικά μέσα των ΗΠΑ μπορούν να εκτοξευθούν σε τροχιά, ως μέρος πολυδορυφορικών συστημάτων επικοινωνίας χαμηλής τροχιάς, όπως το OneWeb ή το Starlink. Επιπλέον, πρόσθεσε ο στρατηγός, ένα επαναχρησιμοποιήσιμο αεροδιαστημικό όχημα τύπου X-37B χρησιμοποιείται ενεργά σήμερα ως φορέας μικρών διαστημικών συστημάτων μάχης.
Υπό τις συνθήκες τακτικής παρακολούθησης σε τροχιά, παρακολουθούνται σχεδόν όλα τα στοιχεία λίγο μεγαλύτερα από μια μπάλα βόλεϊ. Και δορυφόροι, και στοιχεία διαστημικών απορριμμάτων. Η παρακολούθηση πραγματοποιείται όλο το εικοσιτετράωρο σε πραγματικό χρόνο, χρησιμοποιώντας το ρωσικό σύστημα διαστημικού ελέγχου (SKKP), το οποίο διατηρεί έναν κατάλογο με όλα τα αντικείμενα στην τροχιά της Γης.
«Σε περίπτωση που ένα από τα εχθρικά διαστημόπλοια αρχίσει να αλλάζει την τροχιά του και να επιταχύνει, οι πληροφορίες σχετικά με αυτό γίνονται αμέσως γνωστές στη διοίκηση των Ρωσικών Διαστημικών Δυνάμεων», αναφέρει το ρωσικό μέσο.
Γενικά δεν είναι τόσο δύσκολο
Είναι όμως καταρχήν δυνατό να χρησιμοποιηθούν μικρά μαχητικά διαστημόπλοια, για να επιτεθούν σε δορυφόρους επικοινωνιών ή άλλους δορυφόρους; Σίγουρα, και γενικά δεν είναι τόσο δύσκολο.
Το διαστημόπλοιο είναι μια πολύπλοκη και εύθραυστη συσκευή, δεν διαθέτει κανενός είδους πλαίσιο προστασίας και ισχύος, αυτό μπορεί να παρεμποδίσει τη λειτουργία του και να δυσχεράνει την εκτόξευση στο διάστημα. Οι σύγχρονοι δορυφόροι είναι μια πλατφόρμα θερμικής σταθεροποίησης από κράμα αλουμινίου κηρήθρας, πάνω στην οποία βρίσκονται τα ηλεκτρονικά. Επομένως, είναι δυνατό να απενεργοποιηθεί ένα τέτοιο διαστημόπλοιο ακόμη και με μια απλή σύγκρουση με αυτό.
Εάν υπάρχει μια κεφαλή με ελάχιστη ποσότητα εκρηκτικών στο εχθρικό διαστημόπλοιο, ο δορυφόρος θα καταστραφεί με σχεδόν εκατό τοις εκατό πιθανότητα. Το μόνο πλεονέκτημα εδώ είναι μόνο ένα: στο διάστημα θα είναι δυνατό να πούμε με βεβαιότητα, ποιου διαστημικού σκάφους το έκανε. Αυτό δεν είναι βυθός, στο διάστημα θα φανεί αμέσως ποιος ακριβώς πραγματοποίησε την επίθεση. Και αν, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες το κάνουν αυτό, μπορεί να αποδειχθεί 100%.
Ίσως, αυτός είναι ο λόγος που μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί ούτε μία άμεση επίθεση, σε εμπορικό ή κυβερνητικό δορυφόρο κάποιου άλλου. «Ωστόσο, σε περίπτωση σύγκρουσης πλήρους κλίμακας, η μετάβαση του πολέμου στο διάστημα, είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο. Σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί η ευκαιρία να αφήσουμε τον εχθρό χωρίς μεγάλους δορυφόρους επικοινωνιών», αναφέρει το ρωσικό μέσο.
Σε αντίθεση με τους πυραύλους αναχαίτισης, οι οποίοι υποτίθεται ότι καταστρέφουν κεφαλές, οι διαστημικοί αναχαιτιστές στοχεύουν τους ίδιους τους βαλλιστικούς πυραύλους. Ο στόχος είναι μεγαλύτερος, ο χώρος για ελιγμούς είναι μικρότερος, οι κινητήρες είναι ιδανικοί για μια κεφαλή υποδοχής υπέρυθρων. Και λόγω των ταχυτήτων σύγκρουσης, ο αναχαιτιστής δεν χρειάζεται καν κεφαλή.
Στη δεκαετία του 1990, ένα τέτοιο έργο εγκαταλείφθηκε επειδή απαιτούσε πάρα πολλές εκτοξεύσεις για την εκτόξευση 6.000 διαστημικών σκαφών. Στην εποχή μας, όταν η εκτόξευση περισσότερων από 3000 δορυφόρων αποδείχθηκε ότι ήταν «στο χέρι» του Starlink, πιθανότατα θα θέλουν να επιστρέψουν και σε αυτήν την ιδέα.
Επομένως, η πιθανότητα διαστημικής απειλής δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ακόμη και χωρίς την εκτόξευση όπλων μαζικής καταστροφής, που απαγορεύτηκαν βάσει του νόμου για το διάστημα του 1962, σε τροχιά, μπορεί να προκληθεί πολύ σοβαρή ζημιά στον εχθρό.
Έτσι, πραγματικά, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, χρειάζονται εξελίξεις και χρηματοδότηση τόσο για την πιθανή πρόληψη τέτοιων απειλών όσο και για τον συνεχή έλεγχο του διαστήματος. Το γεγονός ότι, οι πραγματικοί πόλεμοι των άστρων δεν θα είναι παρόμοιοι με αυτούς που προβλέπονται από την επιστημονική φαντασία δεν τους καθιστά… λιγότερο επικίνδυνους.
