Σύμφωνα με το γερμανικό Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία, οι έξι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες δεν έδωσαν στο Κίεβο νέες στρατιωτικές δεσμεύσεις τον περασμένο μήνα, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο από την έναρξη της σύγκρουσης τον Φεβρουάριο. Εκτός από την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία, ούτε καν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Πολωνία δεν έχουν αναλάβει νέες στρατιωτικές δεσμεύσεις στην Ουκρανία, κάτι που προκαλεί έκπληξη αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν τόσο ένθερμοι υποστηρικτές. Σε κάθε περίπτωση, η ευρωπαϊκή στρατιωτική υποστήριξη είχε μειωθεί από τον Απρίλιο. Φαίνεται ότι η Ευρώπη αθόρυβα και σιωπηλά «εγκαταλείπει» το Κίεβο.
Η συνολική ευρωπαϊκή βοήθεια προς την Ουκρανία είναι ούτως ή άλλως ένα κλάσμα του εκτιμώμενου ταμείου ανάκαμψης των 800 δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει μέχρι στιγμής παραχωρηθεί σε δάνεια και επιχορηγήσεις, για παράδειγμα. Η Γερμανία με τη σειρά της αργεί πολύ να εφαρμόσει συμφωνίες με τους γείτονές της, έτσι ώστε να στείλουν τα δικά τους τανκς σοβιετικής εποχής στο Κίεβο.
Υπάρχουν πολλοί πιθανοί λόγοι για αυτό που φαίνεται να είναι μια σταδιακή «εγκατάλειψη» και το γεγονός ότι ο δείκτης διαφθοράς της Διεθνούς Διαφάνειας κατατάσσει την Ουκρανία στην τρίτη θέση μπορεί σίγουρα να παίξει κάποιο ρόλο. Είναι αλήθεια ότι η τεράστια ροή ευρωπαϊκών όπλων στην Ουκρανία είχε σίγουρα αντίκτυπο, ιδιαίτερα οι πύραυλοι Javelin, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το 70% των όπλων που στάλθηκαν δεν έφτασε ποτέ στα στρατεύματα, ενώ μεγάλα τμήματα του κατέληξαν στη μαύρη αγορά. Ο γενικός γραμματέας της Interpol Jürgen Stock προειδοποίησε για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια κατάσταση, σχετικά με τη διεθνή τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα.
Όπως και να έχει, τα δυτικά όπλα δεν θα μπορούσαν ποτέ να εγγυηθούν τη νίκη της Ουκρανίας, και μια ρωσική νίκη, έστω και μερική, παραμένει το μόνο πιθανό σενάριο. Αργά αλλά σταθερά, η Μόσχα συνεχίζει να σημειώνει πρόοδο στις στρατιωτικές της επιχειρήσεις. Η αποχώρησή της από τη Βόρεια Ουκρανία δεν έχει μεγάλη σημασία, καθώς η «κατάκτηση της Ουκρανίας» δεν ήταν ποτέ ρωσικός στόχος – ο κύριος στόχος της Μόσχας ήταν πάντα να κρατήσει το ΝΑΤΟ μακριά από το δικό της γεωστρατηγικό περιβάλλον και να σταματήσει την επιθετικότητα του Κιέβου εναντίον των πληθυσμών του Ντόνιετσκ και του Λουγκάνσκ.
Η δεύτερη φάση της ρωσικής «ειδικής επιχείρησης» αφορά την περικύκλωση και την εξουδετέρωση των δυνάμεων του Κιέβου στη Νοτιοανατολική Ουκρανία και, σε μεγάλο βαθμό, αυτό γίνεται πολύ αποτελεσματικά. Το διαβόητο ακροδεξιό Σύνταγμα Αζόφ, το οποίο μέχρι πρόσφατα είχε τόσο ισχυρή παρουσία στην πόλη της Μαριούπολης, έχει εξουδετερωθεί σε μεγάλο βαθμό και πολλοί από τους ηγέτες του έχουν συλληφθεί. Οι δυνάμεις των Αζόφ καταπίεζαν και διώκουν τους εθνικούς Έλληνες στην περιοχή, μεταξύ άλλων θηριωδιών, και παρόλο που η ρωσική ρητορική περί στόχων «αποναζιστικοποίησης» γελοιοποιήθηκε πολύ από τους δυτικούς αναλυτές, ως μέρος της ασβεστοποίησης του Αζόφ, σήμερα σχεδόν κανείς δεν αρνείται το «νεοναζιστικό πρόβλημα» γύρω από το Σύνταγμα.
Η σύγκρουση διαρκεί ομολογουμένως πολύ περισσότερο από ό,τι αρχικά είχε προβλεφθεί για διάφορους λόγους, ένας από τους οποίους είναι το απλό γεγονός ότι το Κίεβο στρατιωτικοποίησε εξαρχής κατοικημένες περιοχές ως μέρος των τακτικών ανθρώπινης ασπίδας, όπως αποκαλύπτεται από την τελευταία έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας. Εκτός από τις ρωσικές ανησυχίες σχετικά με τις απώλειες αμάχων και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι Ουκρανοί είναι, από ρωσική σκοπιά, ένας ιστορικά ενωμένος λαός, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πολλές φορές εδώ και χρόνια. Αυτό εξηγεί εν μέρει τις σχετικά αργές ρωσικές προόδους.
Καθώς ο χειμώνας πλησιάζει στην Ευρώπη, συνοδευόμενος από την επερχόμενη ύφεση και έναν άνευ προηγουμένου αριθμό Ουκρανών προσφύγων, εν μέσω πληθωρισμού και πολιτικών κρίσεων, θα περίμενε κανείς ότι η ΕΕ θα «εγκαταλείψει» σε μεγάλο βαθμό το Κίεβο, καθώς οι ελίτ της φοβούνται τώρα μια «ευρωπαϊκή άνοιξη». Στη Γερμανία, δημόσιοι διανοούμενοι έχουν ήδη συγκεντρώσει χιλιάδες υπογραφές σε ένα αίτημα για τον τερματισμό της ροής όπλων στην Ουκρανία.
Ένα πρόσφατο άρθρο του δημοσιογράφου των New York Times Τόμας Φρίντμαν αποκάλυψε το γεγονός ότι ο Λευκός Οίκος δεν εμπιστεύεται τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Η Ουκρανία πάντως προετοιμάζεται για την αντεπίθεσή της στην περιοχή Χερσώνα. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ μόλις ανακοίνωσαν ότι στέλνουν ένα πακέτο όπλων και προμηθειών 755 εκατομμυρίων δολαρίων στον σύμμαχό τους, για να τροφοδοτήσουν την άμεση μάχη πυροβολικού. Περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, 40 τεθωρακισμένα οχήματα, και 1.000 αντιαρματικούς πυραύλους Javelin, καθώς και πυραύλους HIMARS και περισσότερους πύραυλους υψηλής ταχύτητας κατά της ακτινοβολίας (HARMs). Ωστόσο, ο αριθμός των HIMARS που στάλθηκαν περιορίστηκε σε 16, για να μην καεί το απόθεμα του ίδιου του Πενταγώνου. Ανώτερος αξιωματούχος του Πενταγώνου παραδέχτηκε ότι οι Ουκρανοί δεν διαθέτουν επαρκή στρατεύματα για να διώξουν τους Ρώσους από τις θέσεις τους. Αυτό το αμερικανικό πακέτο σε κάθε περίπτωση απέχει πολύ από το να είναι αρκετό.
Καθώς οι πρωτοβουλίες βοήθειας τελειώνουν και ο Ζελένσκι γίνεται μια ταλαιπωρία, που δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα η Ουάσιγκτον, μένει να δούμε πόσο καιρό θα έχουν οι ΗΠΑ, που παλεύουν με τη δική τους εσωτερική κρίση (και ήδη αντιμετωπίζουν τριβές με την Κίνα για την Ταϊβάν) την πολιτική βούληση στραμμένη ως επί το πλείστον στο Κίεβο. Μένει επίσης να δούμε πώς θα αποδώσει το Κίεβο χωρίς τα αναμενόμενα νέα όπλα από την Ευρώπη που τόσο διακαώς ισχυριζόταν ότι χρειαζόταν.
