Δεκάδες χιλιάδες συστήματα αεράμυνας (MANPADS), στάλθηκαν από τη Δύση στα ουκρανικά στρατεύματα. Υποτίθεται ότι, αυτά τα όπλα θα πρέπει να στερήσουν από τη ρωσική στρατιωτική αεροπορία το πλεονέκτημα στον αέρα. Πώς είναι διατεταγμένα αυτά τα συστήματα, ποιες είναι οι δυσκολίες χρήσης Stingers και πώς μπορούν οι Ρώσοι πιλότοι να τα αντιμετωπίσουν;
Για πρώτη φορά, η σοβιετική αεροπορία συνάντησε MANPADS κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο αντίπαλος αποδείχθηκε ότι ήταν το σοβιετικό σύμπλεγμα Strela-2, το οποίο έλαβε το βάπτισμα του πυρός κατά τη διάρκεια του αιγυπτιο-ισραηλινού «πολέμου φθοράς». Παραδόθηκε ευρέως σε πολλές πολιτείες και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, έπεσε και στα χέρια των Μουτζαχεντίν.
Με το εχθρικό MANPADS - το φορητό αντιαεροπορικό σύστημα πυραύλων FIM-92 Stinger - η αεροπορία της ΕΣΣΔ συγκρούστηκε στο ίδιο σημείο στις 25 Σεπτεμβρίου 1986. Η μεταφορά τέτοιων όπλων, από τους Αμερικανούς στους Μουτζαχεντίν ήταν γνωστή. Ωστόσο, η πρώτη χρήση με ενέδρα δύο Ρωσικών ελικοπτέρων κατά την είσοδο στο αεροδρόμιο του Τζαλαλαμπάντ, αποδείχθηκε απροσδόκητη. Εκείνη την ημέρα, η Ρωσία έχασε τρεις πιλότους και δύο Mi-8MT.
Τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες προμηθεύουν για άλλη μια φορά Stingers, που έχουν σχεδιαστεί για την καταπολέμηση ρωσικών πολεμικών αεροσκαφών, αυτή τη φορά στην Ουκρανία. Στις 7 Μαρτίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν ότι, μαζί με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, είχαν στείλει 2.000 Stingers στην Ουκρανία. Και στα τέλη Απριλίου, ανακοινώθηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους είχαν στείλει 25.000 αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα στο Κίεβο, κυρίως φορητά
Ωστόσο, αυτές οι παραδόσεις δεν είναι τόσο σημαντικές σε σχέση με αυτό που έλαβε η ίδια η Ουκρανία κατά τη διαίρεση της περιουσίας της Σοβιετικής Ένωσης, δεκάδες χιλιάδες Strela-2M και Igla-1 MANPADS. Δεδομένου ότι ορισμένα από τα στοιχεία τους παράγονταν στο εργοστάσιο της Arsenal στο Κίεβο, ήταν σε θέση να οργανώσει την παραγωγή βελτιωμένων συμπλεγμάτων Strela-2MM. Καθιέρωσε την παραγωγή όλων των εξαρτημάτων μέχρι καυσίμου πυραύλων.
Για να κατανοήσουμε πόσο επικίνδυνα είναι τέτοια συστήματα, πρώτα απ' όλα εξετάζουμε τι είναι τα MANPADS. Πρόκειται για ένα φορητό αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από έναν σκοπευτή ή χειριστή. Είναι γνωστό ότι πρόκειται για ένα όπλο μικρής εμβέλειας και ύψους δράσης.
Αλλά για τη λειτουργία τόσο του μηχανισμού σκανδάλης όσο και του ενσωματωμένου εξοπλισμού, χρειάζεται μια πηγή ισχύος. Δεν υπάρχουν πρίζες στο χωράφι. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιείται η λεγόμενη μπαταρία αμπούλας, μια πηγή χημικού ρεύματος μιας χρήσης. Παράγει πραγματικά μεγάλο ρεύμα, η διάρκεια της λειτουργίας του είναι περίπου 30-45 δευτερόλεπτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο σκοπευτής πρέπει να βρει τον στόχο, να τον συλλάβει και να εκτοξευτεί.
Στην Ουκρανία υποσχέθηκαν επίσης τα γαλλικά συγκροτήματα Mistral. Τα χαρακτηριστικά του είναι κάπως καλύτερα από το Stinger, αφού πρόκειται για μια πιο σύγχρονη εξέλιξη. Μια αξιοσημείωτη διαφορά είναι μόνο η χρήση διαφορετικών τύπων στηριγμάτων τρίποδων, ή τοποθετημένων σε ελαφρά οχήματα, τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Η χρήση MANPADS "από τον ώμο" δεν παρέχεται.
Εμφανίστηκε επίσης στην Ουκρανία, το πολυδιαφημισμένο βρετανικό «Starstreak». Η κλασική κεφαλή για τους αντιαεροπορικούς κατευθυνόμενους πυραύλους (SAM) είναι ο κατακερματισμός. Ωστόσο, οι Βρετανοί αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν: χρησιμοποίησαν μια κεφαλή αποτελούμενη από τρία υποπυρομαχικά.
Αυτό είναι ένα σύμπλεγμα με καθοδήγηση λέιζερ. Ο χειριστής αναζητά στόχους μέσω ενός οπτικού σκόπευσης. Στη συνέχεια, ο φωτισμός λέιζερ είναι ενεργοποιημένος, ο στόχος συλλαμβάνεται για αυτόματη παρακολούθηση, αλλά ο χειριστής πρέπει να ακολουθεί τον στόχο μέσω του σκοπευτικού, έτσι ώστε να μην φύγει από τον τομέα σάρωσης λέιζερ. Ο πύραυλος ξεκινά και μετά από επιτάχυνση σε ταχύτητα 3M, χωρίζονται από αυτόν τρία υποπυρομαχικά, τα οποία δεν έχουν δικό τους κινητήρα, αλλά είναι εξοπλισμένα με μικροπηδάλια.
Επιπλέον, το Ισραήλ υποσχέθηκε στην Ουκρανία το παγκόσμιο πυραυλικό σύστημα Spike NLOS-MR. Αυτό το συγκρότημα αναπτύχθηκε ως αντιαρματικό, αλλά στη συνέχεια αποφάσισαν να το φορτώσουν και με καθήκοντα αεράμυνας. Πιθανότατα, η πραγματική αποτελεσματικότητα αυτού του συγκροτήματος στην καταπολέμηση εναέριων στόχων, μπορεί να φανεί μόνο όταν επιτίθεται σε ελικόπτερα σε λειτουργία hover.
Πώς η ρωσική αεροπορία, τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα είδη όπλων;
Οι παγίδες θερμότητας LTC (ψευδείς στόχοι θερμότητας) , είναι η πρώτη και υποχρεωτική μέθοδος. Ωστόσο, δεν είναι και η μοναδική.
Πρώτα απ 'όλα, τα MANPADS αναγκάζουν την αεροπορία σε "στρωμάτωση". Μέρος της δηλαδή, υψώνεται σε ύψη απρόσιτα για τους πυραύλους MANPADS. Αλλά αυτό είναι αποδεκτό για βομβαρδιστικά, μαχητικά και στη συνέχεια μόνο σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν συστήματα αεράμυνας μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς. Τα επιθετικά αεροσκάφη και τα ελικόπτερα, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιχειρούν σε εξαιρετικά χαμηλά υψόμετρα. Για αυτούς αναπτύσσονται και ήδη χρησιμοποιούνται αερομεταφερόμενα αμυντικά συστήματα.
Περιλαμβάνει, για παράδειγμα, έναν σταθμό οπτικής θέσης (OELS) ή έναν ειδικό ανιχνευτή κατεύθυνσης UV που καθορίζει τη στιγμή και την κατεύθυνση της εκτόξευσης των πυραύλων MANPADS. Ο σταθμός ηλεκτροοπτικής καταστολής, μπορεί να εκτρέψει τους αντιαεροπορικούς πυραύλους χρησιμοποιώντας ακτινοβολία λέιζερ ή ειδικούς (για παράδειγμα, λαμπτήρες καισίου). Αλλά η κύρια μέθοδος αντιμετώπισης των MANPADS, είναι οι ειδικές τακτικές της πολεμικής αεροπορίας. Χωρίς να αποκαλύπτουν όλες τις λεπτομέρειες, μπορούν να αναφερθούν ορισμένα προφανή κόλπα.
Πρώτον, είναι απαραίτητο να στερήσουνε από τους σκοπευτές MANPADS χρόνο να προετοιμαστούν, να συλλάβουν έναν στόχο και να εκτοξεύσουν έναν πύραυλο. Για να γίνει αυτό, οι πιλότοι επιχειρούν σε εξαιρετικά χαμηλά υψόμετρα, χρησιμοποιώντας πτυχές εδάφους. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που ένα ελικόπτερο μόλις εμφανιστεί, αναγκάζει σε ενεργοποίηση τα MANPADS, αλλά αυτό βγαίνει γρήγορα απο την πιθανή πληγείσα περιοχή, με αποτέλεσμα η επανενεργοποίηση του συγκροτήματος MANPADS να είναι αδύνατη για κάποιο χρονικό διάστημα και επιπλέον, θα χρειαστεί μια νέα μπαταρία.
Δεύτερον, τα πληρώματα πρέπει να καλύπτονται μεταξύ τους. Ένας σκοπευτής MANPADS, που στοχεύετε και πυροβολείτε είναι απίθανο να είναι σε θέση να καθοδηγήσει αποτελεσματικά τον πύραυλο στον στόχο. Τρίτον, η Ρωσική αεροπορία χρησιμοποιεί όπλα με βεληνεκές εκτόξευσης, που υπερβαίνει το εύρος καταστροφής των MANPADS.
«Τα MANPADS αποτελούν πραγματικό κίνδυνο για την αεροπορία σε χαμηλά και εξαιρετικά χαμηλά υψόμετρα. Αλλά η πολύπλοκη χρήση τεχνικών μέσων και τακτικών, συν την αξιοπιστία του ίδιου του εξοπλισμού, μπορεί να μειώσει τις απώλειες. Αυτό επιβεβαιώνεται από στρατιωτικές στατιστικές, λένε ότι δαπανώνται επτά αντιαεροπορικοί πύραυλοι για ένα χτύπημα στο στόχο. Παρά το γεγονός ότι, ένα χτύπημα δεν είναι το ίδιο με μια ήττα, έχουμε δει επανειλημμένα ότι ακόμη και κατεστραμμένα αεροσκάφη μεταφέρονται από τους πιλότους μας στο αεροδρόμιο της χώρας μας», αναφέρει Ρωσικός ιστότοπος.
