Ένας πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας θα ήταν ένα γεγονός ακόμη πιο ιστορικό και επικίνδυνο, από τη σύγκρουση Ρωσίας - Ουκρανίας σήμερα. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, εργάζεται για να διασφαλίσει ότι το F-35 είναι έτοιμο για αυτόν τον αγώνα: Οι πραγματικότητες του ανταγωνισμού Μεγάλης Δύναμης έχουν αναγκάσει το Πεντάγωνο, να εργάζεται σε νέους τρόπους μάχης σε περιβάλλον σχεδόν ομότιμου, βρίσκοντας νέους τρόπους βελτίωσης των παλιών.
Ο αμερικανικός στρατός γνωρίζει ότι, παρά τις ποικίλες στρατιωτικές τους δυνατότητες και τις στρατηγικές τους ελλείψεις, η Κίνα και η Ρωσία δεν είναι οι ανάρπαστοι και ανεπαρκώς εξοπλισμένοι αντάρτες, που τα αμερικανικά στρατεύματα έπρεπε να πολεμήσουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αυτή είναι η Αχίλλειος πτέρνα της στρατηγικής των ΗΠΑ
Οι κινεζικοί και ρωσικοί στρατοί, αποτελούν μια ισχυρή και αξιόπιστη απειλή για τον αμερικανικό στρατό. Και η κοινή δύναμη, θα έπρεπε να διεξάγει έναν εντελώς διαφορετικό πόλεμο για να επικρατήσει ενάντια στο Πεκίνο ή τη Μόσχα.
Για αρχή, οι αμερικανικές δυνάμεις δεν θα μπορέσουν να επιτύχουν -τουλάχιστον στην αρχή μιας σύγκρουσης- την ίδια αεροπορική υπεροχή έναντι του πεδίου μάχης, που απολάμβανε το έθνος στους τελευταίους πολέμους. Επιπλέον, οι αμερικανικές δυνάμεις και οι βάσεις στο έδαφος δεν θα είναι ασφαλείς. Η Κίνα και η Ρωσία, διαθέτουν ισχυρά οπλικά συστήματα μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς που μπορούν να χτυπήσουν εμπρός και πολιτειακές αεροπορικές βάσεις, και τα διαθέτουν σε επαρκή όγκο ώστε να συντρίψουν ακόμη και τα πιο προηγμένα μέσα αεράμυνας, που θα μπορούσε να αναπτύξει η Αμερική σε μια τέτοια μάχη. Η πρόσφατη εμφάνιση υπερηχητικών όπλων , τα οποία θεωρούνται ανέγγιχτα από τα σύγχρονα συστήματα αεράμυνας, έχει θέσει περαιτέρω σε κίνδυνο την ασφάλεια των βάσεων κοντά και μακριά από τον εχθρό.
Η ικανότητα, επομένως, να διασκορπίζονται και να χειρίζονται αεροσκάφη από μη συμβατικές και αυτοσχέδιες αεροπορικές βάσεις, μπορεί να καταλήξει να είναι κρίσιμη σε μια σύγκρουση υψηλού επιπέδου. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, το καταλαβαίνει πολύ καλά και εργάζεται σε δύο βασικές έννοιες σε αυτό το πνεύμα: Agile Combat Employment (ACE) και Forward Arming and Refueling Point (FARP).
Μια πρόσφατη εκπαιδευτική άσκηση που πραγματοποιήθηκε στην Ιαπωνία με το όνομα Iron Dagger, έδειξε πώς η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ σχεδιάζει να πολεμήσει με την Κίνα στον Ινδο-Ειρηνικό και τη σημασία των επιχειρήσεων ACE και FARP.
Επιχείρηση Iron Dagger και το F-35
Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Iron Dagger, η Πολεμική Αεροπορία επέδειξε την ικανότητά της να αναπτύσσει γρήγορα μαχητικά αεροσκάφη F-35A Lighting II από την 354 Air Expeditionary Wing, με πολύ μικρή προειδοποίηση, στέλνοντάς τα στον Αεροπορικό Σταθμό Iwakuni του Σώματος Πεζοναυτών στην Ιαπωνία. Αυτή η δοκιμή των δυνατοτήτων Agile Combat Employment (ACE) του κλάδου, μετατράπηκε σε μια προσπάθεια ταχέως ανεφοδιασμού και επανοπλισμού αυτών και άλλων μαχητικών σε αυστηρούς αεροδιάδρομους, σε μια επίδειξη των δυνατοτήτων Forward Arming and Refueling Point (FARP) της Πολεμικής Αεροπορίας.
Τα F-35 τα οποία είναι η συμβατική παραλλαγή προσγείωσης και απογείωσης του μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς, συνεργάστηκαν με τα F-35B της III Marine Expeditionary Force, τα οποία είναι η έκδοση Short Take-Off and Vertical Landing (STOVL) του αεροσκάφος.
Οι παραλλαγές "A" και "B" του F-35, έχουν πιστοποιηθεί για αναπτύξεις ACE μέσω πολλών ασκήσεων τώρα, και μέσω ενός συνδυασμού αυτών και των δυνατοτήτων FARP, η Πολεμική Αεροπορία πιστεύει ότι θα μπορούσε να προκαλέσει τον όλεθρο όχι μόνο σε εχθρικούς στόχους, αλλά και στον σχεδιασμό τους δυνατότητες επίσης.
Επιχειρήσεις ACE: Το να φτάσεις εκεί είναι ο μισός αγώνας
Το ACE (Agile Combat Employment), απαιτεί από μια Πολεμική Μονάδα να κινητοποιήσει γρήγορα και να αναπτύξει τα μαχητικά της σε μια περιοχή, όπως η περιοχή επιχειρήσεων Ινδο-Ειρηνικού.
Το να έχεις την ικανότητα να παρουσιάζεις μια ευέλικτη στάση θεάτρου που δεν συνδέεται με μερικές κύριες βάσεις, αλλά που μπορεί να κινείται ομαλά και να προσαρμόζεται ανάλογα με τις επιχειρησιακές συνθήκες στο έδαφος, είναι υψίστης σημασίας για μια θανατηφόρα δύναμη που επιδιώκει να αντιμετωπίσει έναν κοντινό ομότιμο αντίπαλο στον 21ο αιώνα.
Η Στρατηγική Εθνικής Άμυνας που δημοσιεύτηκε πέρυσι, αναφέρει συγκεκριμένα την ανάγκη για το Πεντάγωνο να αναπτύξει μια θανατηφόρα και ευέλικτη στάση δύναμης. «Οι χερσαίες, ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ πρέπει να είναι σε θέση να αναπτυχθούν γρήγορα σε μια περιοχή και να διεξάγουν διάσπαρτες, συνεχείς επιχειρήσεις, εάν χρειάζεται. Αυτό σημαίνει διεξαγωγή επιχειρήσεων από εκείνες που κανονικά, θα θεωρούνταν αυστηρές τοποθεσίες και αεροδιάδρομους, καθώς μεγάλες στρατιωτικές βάσεις θα γίνονταν γρήγορα στόχοι σε μια σύγκρουση σχεδόν ομοτίμων», ανέφερε.
Για παράδειγμα, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Κίνα, οι μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας που δραστηριοποιούνται στον Ινδο-Ειρηνικό θα πρέπει να διασκορπίσουν τα αεροσκάφη τους, για να αποτρέψουν ένα καταστροφικό σενάριο κατά το οποίο μια κινεζική επίθεση με πυραύλους ή μια αεροπορική επιδρομή, θα εξαφανίσει μεγάλο αριθμό αεροσκαφών στο έδαφος. Μια τέτοια επίθεση, δεν χρειάζεται απαραίτητα να καταστρέψει το ίδιο το αεροσκάφος για να τα καταστήσει αναποτελεσματικά στη μάχη.
Λίγα καλά τοποθετημένα πυρομαχικά μπορούν να καταστρέψουν σοβαρά ή να καταστρέψουν τους διαδρόμους, από τους οποίους το αεροσκάφος πρέπει να απογειωθεί και να προσγειωθεί, καθιστώντας το αεροσκάφος άχρηστο χωρίς την ανάγκη άμεσης πρόσκρουσης. Αν και η Πολεμική Αεροπορία αναζητά τρόπους για να ελαχιστοποιήσει τον χρόνο επισκευής σε κατεστραμμένους διαδρόμους, ένας μερικώς ή πλήρως κατεστραμμένος αεροδιάδρομος, πιθανότατα θα καθηλώσει οποιοδήποτε αεροσκάφος στη βάση μέχρι να γίνουν αυτές οι επισκευές.
Διασκορπίζοντας αεροσκάφη και μετακινώντας τα γρήγορα σε ένα θέατρο επιχειρήσεων, η Πολεμική Αεροπορία αυξάνει τη δυνατότητα επιβίωσής τους και καθιστά πιο δύσκολο για έναν αντίπαλο να τα απομακρύνει. Αυτή η προσέγγιση, είναι και πιο οικονομική και πρακτική από την ανάπτυξη εξειδικευμένων αεροσκαφών χωρίς την ανάγκη για αεροδιάδρομους.
Όμως, τα αεροσκάφη χρειάζονται περισσότερα από έναν αεροδιάδρομο. Χρειάζονται επίσης πυρομαχικά και καύσιμα για να λειτουργήσουν, και εκεί έρχεται η ιδέα του FARP.
FARP Operations: Επαναφέροντας τα μαχητικά στην μάχη
Ο ακρογωνιαίος λίθος των λειτουργιών FARP (Forward Arming and Refueling Point), είναι η ταχύτητα . Παρόμοια με ένα pit stop της Formula 1, ο στόχος είναι να έχουμε το αεροσκάφος έτοιμο να επιστρέψει στην μάχη το συντομότερο δυνατό. Κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης FARP, ένα μαχητικό προσγειώνεται αφού ξοδέψει τα πυρομαχικά του και διατηρεί τις μηχανές του σε λειτουργία, ενώ το προσωπικό υποστήριξης διεξάγει «ζεστό ανεφοδιασμό», ενώ την ίδια στιγμή, άλλοι από την ομάδα επανοπλίζουν γρήγορα το αεροσκάφος, προετοιμάζοντάς το για να επιστρέψει αμέσως στον πόλεμο.
Αναγνωρίζοντας τις τεχνικές δυσκολίες των επιχειρήσεων FARP, η Πολεμική Αεροπορία δημιούργησε ένα αναγνωριστικό FARP για ειδικευμένους αεροπόρους. Επιπλέον, οι ενεργές μονάδες FARP είναι διαθέσιμες μόνο σε μερικές επιλεγμένες εγκαταστάσεις.
Η ιδέα του FARP, αν και φαίνεται νέα, δεν είναι καινούργια. Οι δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων το χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες. Οι Night Stalkers που πετούσαν το AH-6 Little Bird, κυνηγούσαν τρομοκράτες της Αλ Κάιντα και μαχητές Ταλιμπάν νύχτα με τη νύχτα, με τις επιχειρήσεις FARP να τους δίνουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Τόσο τα αεροσκάφη σταθερών πτερύγων όσο και τα αεροσκάφη με περιστροφικές πτέρυγες, μπορούν να επωφεληθούν από τις επιχειρήσεις FARP και το Πεντάγωνο έχει χρησιμοποιήσει ή δοκιμάσει την ιδέα στα F-22 Raptor, F-35 Joint Strike Fighter, A-10 Thunderbolt II, AH-1Z Viper, F -15C, MQ-9 Reaper, AH-6 Little Bird και CV-22 Osprey, μεταξύ άλλων πλατφορμών.
Το ACE και το FARP, είναι δύο δυνατότητες που επιτρέπουν στις μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας να είναι στρατηγικά προβλέψιμες και επιχειρησιακά απρόβλεπτες.
