Οι Ουκρανοί, έχουν αποδείξει ότι μπορούν να γίνουν δημιουργικοί και να βρουν κάποιο τρόπο για να επιτίθενται σε ρωσικούς στόχους.
Το βράδυ της 27ης Απριλίου ακούστηκαν ξανά εκρήξεις στις παραμεθόριες περιοχές της Ρωσίας, μια αποθήκη πυρομαχικών έπιασε φωτιά στην περιοχή του Μπέλγκοροντ και ένα ουκρανικό UAV καταρρίφθηκε κοντά στο Βορόνεζ. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι, ουκρανικά drones και ελικόπτερα προσπαθούν να επιτεθούν σε ρωσικό έδαφος. Πώς πρέπει να λειτουργούν τα συστήματα αεράμυνας σε τέτοιες περιπτώσεις και σε ποιες περιπτώσεις μπορούν να παρέχουν πλήρη εγγύηση προστασίας από τέτοιες επιθέσεις;
Ήδη αρκετές φορές, έχουν καταγραφεί περιπτώσεις επιθέσεων σε ρωσικό έδαφος από ουκρανικά ελικόπτερα και, όπως φαίνεται, drones. Μερικές φορές μπορεί να αναρωτιόμαστε: καλά, πού είναι τα συστήματα S-400, Pantsir, Torah; Γιατί η ρωσική αεράμυνα χάνει τα μέσα της εχθρικής αεροπορικής επίθεσης; Το βεληνεκές καταστροφής των S-400 φτάνει τα 400 km (!), Είναι υποχρεωμένο να καταρρίψει τα πάντα!
Είναι όμως όντως έτσι;
Πρώτον, η γη είναι στρογγυλή. Σε ένα απολύτως επίπεδο έδαφος, ας πούμε, στη στέπα, από το ύψος των ματιών του, ένα άτομο μέσου ύψους θα δει ένα άλλο άτομο στα 4,5–5 χλμ., ένα ιστιοφόρο από την ακτή στα δέκα χιλιόμετρα.
Στο ραντάρ, χρησιμοποιείται ο όρος "ραδιοφωνικός ορίζοντας", αυτό είναι το εύρος της άμεσης ορατότητας του στόχου από ραντάρ σε ένα δεδομένο ύψος. Όσο πιο ψηλά πετάει ο στόχος, τόσο πιο μακριά μπορεί να τον εντοπίσει το ραντάρ. Σε ανώμαλο έδαφος, το εύρος ανίχνευσης επηρεάζεται έντονα από τις λεγόμενες γωνίες “κλεισίματος”, καθώς και από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του εδάφους. Επιτρέπουν σε αεροσκάφη χαμηλής ταχύτητας να διαπεράσουν τη ζώνη αεράμυνας, παραμένοντας αόρατα στο ραντάρ ή εμφανίζονται στη ζώνη ανίχνευσης για σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που δεν αρκεί για την κατάρριψή τους με πύραυλο.
Ταυτόχρονα, το εύρος ανίχνευσης δεν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα χαρακτηριστικά των ίδιων των σταθμών ραντάρ. Μόνο για πολύ χαμηλής ισχύος ή με μικρά συστήματα κεραίας ραντάρ, η εμβέλεια περιορίζεται από τις δικές τους παραμέτρους.
Αλλά όταν ανιχνεύουμε μικρά και δυσδιάκριτα αεροσκάφη, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το μήκος κύματος. Πύραυλοι κρουζ και UAV, περιλαμβάνονται ταυτόχρονα και στις δύο αυτές κατηγορίες. Επίσης, τα αεροσκάφη όπως τα F-22 και F-35 είναι stealth.
Όσο μικρότερο είναι το μήκος κύματος του ραντάρ, τόσο πιο εύκολο είναι να σχηματιστούν στενές δέσμες και τόσο πιο ακριβής, μπορεί να είναι ο προσδιορισμός των συντεταγμένων του στόχου. Επομένως, τα ραντάρ που στοχεύουν απευθείας πυραύλους, συστήματα αεράμυνας, ραντάρ μαχητικών, χρησιμοποιούν κύματα εκατοστών ή και χιλιοστών. Σε αυτές τις ζώνες, είναι πιο εύκολο να φτιάξετε μικρές κεραίες που χωρούν σε πυραύλους. Αλλά για την ανίχνευση μικρών και δυσδιάκριτων στόχων, οι σταθμοί του μέτρου και του δεκατόμετρου είναι πολύ κατάλληλοι.
Έτσι, είναι αδύνατο να οργανωθεί ένα σύστημα αεράμυνας, μόνο σε έναν τύπο ραντάρ. Για αξιόπιστη ανίχνευση στόχων, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα πεδίο ραντάρ από ραντάρ διαφόρων τύπων.
Πιστεύει κάποιος ότι αρκεί να φέρει σε θέση ένα σύστημα αεράμυνας, ας πούμε, Pantsir-S1, S-400 για να δημιουργηθεί μια οργανωμένη αεράμυνα;
Όχι δεν είναι. Οι πύραυλοι των σύγχρονων συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς και μεσαίου βεληνεκούς, είναι τόσο καλοί που μπορούν να πραγματοποιήσουν μια μεγαλύτερη ζώνη “θανάτωσης”, από αυτή που μπορούν να δουν αυτά τα συστήματα με τα δικά τους ραντάρ.
«Στη ζώνη “ειδικής επιχείρησης” στην Ουκρανία, τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας έχουν ήδη καταρρίψει περίπου 600 από αυτά και συνεχίζουν να τα τεμαχίζουν», αναφέρει το politika.ru.
Γιατί όμως τα ουκρανικά drones και ελικόπτερα διεισδύουν στο ρωσικό έδαφος; Δεν είναι πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις.
Μέχρι στιγμής, τα UAV και τα ελικόπτερα είναι αυτά που αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους Ρώσους, όπως και ορισμένοι πύραυλοι μεγαλύτερου βεληνεκούς που είναι επίσης, καθ' οδόν τουλάχιστον, σύμφωνα με Αμερικανούς προμηθευτές όπλων στην Ουκρανία. Όσο για τα UAV, ο κύριος τρόπος δράσης τους είναι από μεσαία ύψη. Εξ αυτού, η παρουσία συστημάτων αεράμυνας από τη μικρή εμβέλεια των Torah-M2 και Pantsir-C1 έως Bukov-M3 και C350 / 400, δεν έχουν νόημα. Οποιοδήποτε από αυτά μπορεί να καταστρέψει έναν τέτοιο στόχο πολύ εύκολα.
Είναι πολύ πιο δύσκολο να καταστρέψεις στόχους σε εξαιρετικά χαμηλά υψόμετρα (LLA), ειδικά αν χρησιμοποιούν επιδέξια πτυχές εδάφους. Οι γωνίες “κλεισίματος”, περιορίζουν σημαντικά την ικανότητα βολής στόχων. Λίγο πολύ οι στόχοι υψηλής ταχύτητας, όπως μαχητικά αεροσκάφη, είναι δύσκολο να “κρυφτούν” πίσω από λόφους και σωρούς, αλλά τα UAV και τα ελικόπτερα μπορούν. Και στις περιοχές Belgorod και Kursk, η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια που οι υψομετρικές διαφορές είναι 100–200 m.
Γιατί δεν οργανώνονται τμήματα και ραντάρ με τέτοιο τρόπο ώστε να μπλοκάρουν κάθε κοιλάδα;
Αλίμονο! Είναι αδύνατο να μπλοκάρεις κάθε χαράδρα με αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα. «Για να γίνει αυτό, θα χρειαζόταν ο μισός πληθυσμός της χώρας για να υπηρετήσει στην αεράμυνα και ο δεύτερος μισός, για να συναρμολογήσει συστήματα αεράμυνας και ραντάρ σε εργοστάσια. Και ακόμη και τα μικρά MANPADS, είναι δύσκολο να ανιχνευθούν ως στόχοι γιατί πετούν χαμηλά», αναφέρει το politika.ru.
Οι δυνάμεις αεράμυνας, προσπαθούν πάντα να τοποθετήσουν τις μονάδες τους σε ψηλούς ορόφους. Το δόγμα είναι :“Κάθομαι ψηλά - κοιτάζω μακριά”. Εκτός από τους φυσικούς λόφους, επιπλέον εδώ και αρκετό καιρό ειδικοί πύργοι εμφανίστηκαν κάτω από το ραντάρ. Μερικά ραντάρ ανυψώνονται στους δικούς τους ιστούς.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι, οι Ρώσοι έχουν λίγους τύπους αεροσκαφών ικανών να χρησιμοποιήσουν το ραντάρ, για να το εκμεταλλευτούνε όχι μόνο για τις δικές τους ανάγκες, αλλά και για την αναγνώριση της κατάστασης στον αέρα.
Στην πραγματικότητα έχουνε τρείς τύπους: το MiG-31, τα μαχητικά Su-30SM και τα αεροσκάφη A-50 AWACS. Το A-100 δεν εξετάζεται ακόμα, είναι μόνο υπό δοκιμή. Και μόνο αυτοί οι τύποι αεροσκαφών, διαθέτουν εξοπλισμό διασύνδεσης απευθείας με τα συστήματα αεράμυνας S-400 και S-500 και αυτοματοποιημένα κιβώτια ταχυτήτων, επιτρέποντάς τους να ανιχνεύσουν στόχους, αλλά και να τους προκαλέσουν ζημιά καταρρίπτοντάς τους.
Ωστόσο, η διατήρηση ενός τέτοιου εξοπλισμού συνεχώς στον αέρα είναι εξαιρετικά δαπανηρή. Δεν πρόκειται μόνο για την καμένη κηροζίνη, αλλά και για τους πόρους των κινητήρων, των αεροηλεκτρονικών και οτιδήποτε άλλο. Η παραμονή τους στον αέρα περιορίζεται σε λίγες ώρες, πράγμα που σημαίνει ότι για κάθε επαναλαμβανόμενη έξοδο πτήσης, χρειάζεται να υπάρχουν 3-4 πληρώματα. Οι πιλότοι και τα πληρώματα, κουράζονται πολύ και αυτή η κούραση συσσωρεύεται γρήγορα.
Φαίνεται ότι, είναι απίθανο για την Ρωσία να επιτύχει απόλυτη εγγύηση ασφάλειας στα σύνορα με την Ουκρανία, χωρίς μεγάλη αύξηση της αεράμυνας.
«Αλλά τι να κάνουμε; Ναι, η αεράμυνα δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. “Είμαι στο σπίτι ασφαλής”, αλλά μόνο όταν η αεράμυνα είναι επαρκής και τεχνικά, και ποσοτικά, και σε επίπεδο κινητοποίησης. Και η χώρα θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για αυτό στο εγγύς μέλλον», αναφέρει το politika ru.
