Μια μελέτη της έκβασης μεγάλων πολέμων που διεξήχθησαν τα τελευταία 125 χρόνια, υποδηλώνει έντονα ότι η στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ σε αυτές τις συγκρούσεις είχε ως αποτέλεσμα, τραγικές και απρόβλεπτες συνέπειες. Όχι μόνο η εμπλοκή των ΗΠΑ οδήγησε σε εκατομμύρια περιττούς θανάτους, αλλά έχει επίσης χρησιμεύσει στη δημιουργία νέων εχθρών, καθιστώντας έτσι τις ΗΠΑ πολύ λιγότερο ασφαλείς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κορυφαίος γεω-οικονομικός αναλυτής: Η Δύση χρειάζεται τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο- Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα (Βίντεο)
Με την βοήθεια του nationalinterest, ακολουθεί μια λίστα με τους μεγάλους πολέμους, τους οποίους εκ των υστέρων, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν πολεμήσει, για να έχουν ένα πολύ πιο επιτυχημένο αποτέλεσμα από τη σκοπιά της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ:
Ισπανοαμερικανικός πόλεμος (1898)
Πολλοί ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, είναι μάλλον απίθανο η Ισπανία να ευθύνεται για τη βύθιση του θωρηκτού USS Maine , το οποίο χρησίμευσε ως καταλύτης για την κήρυξη του πολέμου των ΗΠΑ κατά της Ισπανίας. Η εμπλοκή των ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο, τη μεταμόρφωσε σε αποικιακή αυτοκρατορία καθώς ανέλαβε τον έλεγχο των Φιλιππίνων και διεξήγαγε έναν πόλεμο τριών ετών με τους Φιλιππινέζους εθνικιστές, που κόστισε τη ζωή σε 220.000 Φιλιππινέζους. Αυτό είχε επίσης ως αποτέλεσμα, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις να σταθμεύουν έξω από το δυτικό ημισφαίριο για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, καθιστώντας μια περιττή σύγκρουση με την Ιαπωνία πολύ πιο πιθανή.
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1917-1918)
Η στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο, ουσιαστικά απέτρεψε τη Βρετανία και τη Γαλλία, από το να χρεοκοπήσουν και να εξαντληθούν στρατιωτικά από τη σύγκρουση και να αναγκαστούν να διαπραγματευτούν μια πολύ πιο δίκαιη - συμβιβαστική ειρηνευτική συμφωνία. Μια τέτοια συμφωνία θα εμπόδιζε τη Ναζιστική Γερμανία, την Κομμουνιστική Κίνα, και ίσως ακόμη και τη Σοβιετική Ένωση να υπάρξει ποτέ, σώζοντας τις ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μαζικά, από αυτά τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ή που πέθαναν σε πολέμους που ξεκίνησαν.
Με τις ΗΠΑ να στρέφουν τη ζυγαριά εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων, το αποτέλεσμα ήταν ότι η Αυτοκρατορική Γερμανία αναγκάστηκε να δεχτεί την εκδικητική και τιμωρητέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, που συνέτριψε τη γερμανική οικονομία, της στέρησε το 12-13 τοις εκατό του πληθυσμού και της επικράτειάς της, την έσπασε σε δύο με τη δημιουργία του λεγόμενου Πολωνικού Διαδρόμου, και της στέρησε την ικανότητά της να αμυνθεί ενάντια στην εισβολή ακόμη και από μικρές χώρες, όπως το Βέλγιο που στη συνέχεια εισέβαλε ατιμώρητα.
Αυτή η συμφωνία επιβλήθηκε στους ηττημένους Γερμανούς, με την απειλή μιας άμεσης γαλλικής εισβολής και κατοχής ολόκληρης της χώρας τους. Οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να αποδεχτούν αυτούς τους σκληρούς όρους, παρόλο που η παράδοσή τους είχε ρητά εξαρτηθεί από μια ειρήνη σύμφωνα με τα Δεκατέσσερα Σημεία του Προέδρου Woodrow Wilson. Αν οι Γερμανοί, είχαν συνειδητοποιήσει τους άδικους όρους που σχεδίαζαν να τους επιβάλουν οι Σύμμαχοι, πιθανότατα θα είχαν πολεμήσει πολύ περισσότερο.
Πόλεμος του Βιετνάμ (1965-1973)
Ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ είχε μια αναμφισβήτητα δίκαιη αιτία, που ήταν η υπεράσπιση της Δημοκρατίας του Νοτίου Βιετνάμ από την εξαγορά των κομμουνιστών. Ωστόσο, το Βιετνάμ δεν ήταν ποτέ ζωτικό εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ και η απώλεια 58.000 στρατιωτών, που σκοτώθηκαν στη δράση δεν ήταν δικαιολογημένη και δεν έκανε τίποτα για να προωθήσει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα δεδομένου ότι, το κομμουνιστικό Βόρειο Βιετνάμ κατέληξε ούτως ή άλλως να προσαρτήσει το Νότιο Βιετνάμ και οι κομμουνιστές ανέλαβαν τον έλεγχο του Λάος και της Καμπότζης, επίσης. Ο πόλεμος του Βιετνάμ αποδείχτηκε το χειρότερο στρατηγικό λάθος των ηγετών των ΗΠΑ, από τότε που ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν διέκοψε κάθε στρατιωτική βοήθεια στους Εθνικιστές το 1946, σε μια εποχή που βρίσκονταν στα πρόθυρα να κερδίσουν τον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο.
Πρώτος πόλεμος στο Ιράκ (1991)
Ο Πρώτος Πόλεμος του Κόλπου το 1991 ήταν περιττός, όχι μόνο επειδή ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν απείλησε με εισβολή στη Σαουδική Αραβία, όπως ισχυρίστηκε ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, αλλά και επειδή εξέδωσε μια σειρά ειρηνευτικών προσφορών, συμπεριλαμβανομένης μιας αποχώρησης από όλο το Κουβέιτ εκτός από το κοίτασμα πετρελαίου Rumalia και το νησί Bubiyan.
Ωστόσο, ακόμη και αν ο Σαντάμ δεν είχε προσφερθεί να αποσύρει τις στρατιωτικές του δυνάμεις, ο ιρακινός έλεγχος του Κουβέιτ δεν απειλούσε με κανέναν τρόπο την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, είναι αξιοσημείωτο ότι το Ιράκ, ήταν πελατειακό κράτος των ΗΠΑ μέχρι τη στιγμή που εισέβαλε στο Κουβέιτ τον Αύγουστο του 1990, αφού πήρε «πράσινο φως» για εισβολή από τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ιράκ, April Glaspie.
Η απόφαση των ΗΠΑ να αποδεκατίσουν τον ιρακινό στρατό στη διαδικασία εξαναγκασμού του να φύγει από το Κουβέιτ, αποδυνάμωσε σημαντικά την ικανότητα του Ιράκ να συνεχίσει να πολεμά τον πόλεμό του ενάντια στην ιρανική τρομοκρατία, που είχε υποστηριχθεί σθεναρά από τον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν. Το εμπάργκο του ΟΗΕ που ακολούθησε και οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στο Ιράκ, συνεχίστηκαν για μια δεκαετία μετά το τέλος του πολέμου υποτίθεται ότι προκάλεσε το θάνατο έως και μισού εκατομμυρίου Ιρακινών παιδιών.
Το πιο σημαντικό είναι ότι, ο πόλεμος κατά του Ιράκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ πυροδότησε επίσης μια αλυσίδα γεγονότων, που οδήγησαν στις επιθέσεις του Οσάμα Μπιν Λάντεν στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Φυσικά, αυτά τα γεγονότα στη συνέχεια οδήγησαν στον περιττό παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας, που στοίχισε τη ζωή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων σε διάστημα δύο δεκαετιών.
Πόλεμος ΝΑΤΟ-Γιουγκοσλαβίας (1999)
Το 1999, το ΝΑΤΟ εξόπλισε τους ισλαμιστές ναρκοτρομοκράτες του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου και πολέμησε στην ίδια πλευρά με τους αντάρτες της Αλ Κάιντα, στον αγώνα τους ενάντια στη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση, βομβαρδίζοντας κυβερνητικές και στρατιωτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας του Βελιγραδίου.
Ήταν η πρώτη απρόκλητη πράξη επιθετικότητας του ΝΑΤΟ, που φαινομενικά πολεμήθηκε για να του δώσει έναν νέο σκοπό για την ύπαρξη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Από πολλές απόψεις, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αυτός ο πόλεμος, μαζί με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά στα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, την Πολωνία, την Τσεχική Δημοκρατία και την Ουγγαρία την ίδια χρονιά, σηματοδότησε το βασικό σημείο καμπής στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, από μια σχέση που ορίζεται από τη συνεργασία σε μια σχέση που ορίζεται από σύγκρουση και αντιπαράθεση.
Η επακόλουθη αντικατάσταση, του Μπόρις Γέλτσιν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν ως προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας στα τέλη του έτους, σηματοδότησε την έναρξη του Β' Ψυχρού Πολέμου με τη Ρωσία.
Δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ (2003 έως σήμερα)
Η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 για την ανατροπή του κοσμικού του καθεστώτος Μπααθ, ήταν ένας εντελώς απρόκλητος, παράνομος επιθετικός πόλεμος. Όπως αποδείχθηκε μετά από μια εξαντλητική έρευνα για όπλα μαζικής καταστροφής που διήρκεσε έναν ολόκληρο χρόνο, ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε καταστρέψει ολόκληρο το οπλοστάσιό του πριν από τον πόλεμο.
Αλλά ακόμα κι αν δεν το είχε κάνει, δεν είχε ιστορικό χρηματοδότησης τρομοκρατικών επιθέσεων κατά των Ηνωμένων Πολιτειών ή του Ισραήλ και δεν αποτελούσε απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες διέθεταν 7.000 στρατηγικά πυρηνικά όπλα εκείνη την εποχή. Οι ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ είχαν υποβαθμιστεί σοβαρά, χάνοντας πάνω από το 60 τοις εκατό των αρμάτων μάχης και άλλων βαρέων όπλων τους, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου πολέμου στο Ιράκ, και ο Σαντάμ δεν είχε απειλήσει τους γείτονές του από το τέλος του προηγούμενου πολέμου στο Ιράκ.
Λόγω της εισβολής και κατοχής των ΗΠΑ στο Ιράκ, Ισλαμιστές τρομοκράτες, συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους, μπόρεσαν να δημιουργήσουν ισχυρά ερείσματα στο Ιράκ και να εξαπλώσουν την επιρροή τους στη Συρία. Εν τω μεταξύ, Ιρανοί αντιπρόσωποι σιίτες ισλαμιστές ανέλαβαν την εξουσία στο Ιράκ με νοθευμένες εκλογές το 2005, εξαπλώνοντας την αυτοκρατορική επιρροή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν πιο δυτικά προς το Ισραήλ.
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών που προέρχονται από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, ποικίλλουν ευρέως από 151.000 έως και 1.033.000 Ιρακινούς. Συγκριτικά, ο Σαντάμ φέρεται να σκότωσε έως και 300.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια της «βασιλείας» του.
Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος (2011 έως σήμερα)
Η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ σε ισλαμιστές εξτρεμιστές και τρομοκράτες, ξεκίνησε με την παροχή σύγχρονων όπλων από τη CIA στους μουτζαχαντίν που πολεμούσαν τη σοβιετική κατοχή του Αφγανιστάν από το 1979-1989. Αλλά αυτή η στρατηγική, επεκτάθηκε πολύ πέρα από το Αφγανιστάν σε χώρες όπως η Λιβύη και η Συρία, ακόμη και όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούσαν στον λεγόμενο παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Συγκεκριμένα, στη Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν στρατιωτική βοήθεια σε διάφορες ομάδες Σύριων ανταρτών, πολλές από τις οποίες αποτελούνταν από ισλαμιστές εξτρεμιστές και είχαν δεσμούς με την Αλ Κάιντα, σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν το Μπααθιστικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης, έως και 610.000 Σύροι πιστεύεται ότι έχασαν τη ζωή τους - με πολλούς περισσότερους να εκτοπιστούν - και η Ρωσία και το Ιράν έχουν επεκτείνει την επιρροή τους στη Συρία.
Πρώτος εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης (2011)
Μια άλλη απρόκλητη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ ήταν στη Λιβύη. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Λιβύης το 2011, το ΝΑΤΟ συμμετείχε στον βομβαρδισμό των λιβυκών κυβερνητικών δυνάμεων σε μια εκστρατεία που θύμιζε τους απρόκλητους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού Εμφυλίου Πολέμου το 1999 καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003.
Η υποστήριξη του ΝΑΤΟ στους ισλαμιστές Λίβυους αντάρτες πέτυχε με επιτυχία την αλλαγή καθεστώτος: ανατροπή και δολοφονία του κοσμικού Λίβυου δικτάτορα Μουαμάρ ελ Καντάφι. Ωστόσο, η επέμβαση του ΝΑΤΟ υποκίνησε τότε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, που διήρκεσε αρκετά χρόνια και μοίρασε τη χώρα σε διαφορετικές, ανταγωνιστικές φατρίες. Η Αλ Κάιντα δημιούργησε επίσης σημαντική παρουσία στη χώρα.
Συμπέρασμα
Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες, είχαν εφαρμόσει μια πιο ρεαλιστική εξωτερική πολιτική για να αποφύγουν την καταπολέμηση περιττών συγκρούσεων, οι μακροπρόθεσμες δυσμενείς συνέπειες αυτών των πολέμων θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και ο αριθμός των αντιπάλων που απειλούν την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ θα είχε μειωθεί σημαντικά.
Επιπλέον, η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής θα μπορούσε πιθανότατα να αποτρέψει ορισμένους πολέμους από το να συμβούν συνολικά, σώζοντας δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Οι επιθετικοί πόλεμοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Συρίας και της Λιβύης αναμφίβολα χρησίμευσαν για να διαψευστούν οι ισχυρισμοί του ΝΑΤΟ, ότι είναι μια καθαρά αμυντική συμμαχία χωρίς επιθετικούς στόχους.
Επιπλέον, χωρίς την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από τη συμμαχία, είναι πολύ πιθανό αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος με τη Ρωσία και η επακόλουθη τωρινή εισβολή της στην Ουκρανία να μην είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ.
