Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για την προκατάληψη των Μέσων Ενημέρωσης και τα δύο «μέτρα και σταθμά», στην απάντηση της Δύσης στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, σε σύγκριση με άλλους πολέμους και στρατιωτικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο, ειδικά στη Μέση Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο. Λιγότερο προφανές είναι πώς μια τέτοια υποκρισία, αντικατοπτρίζει ένα πολύ μεγαλύτερο φαινόμενο που διέπει τη σχέση της Δύσης με τις ζώνες πολέμου και συγκρούσεων.
Στις 19 Μαρτίου, το Ιράκ τίμησε τη 19η επέτειο της εισβολής των ΗΠΑ που σκότωσε, σύμφωνα με μέτριους υπολογισμούς , πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινούς. Οι συνέπειες αυτού του πολέμου ήταν εξίσου καταστροφικές, καθώς αποσταθεροποίησε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδηγώντας σε διάφορους εμφύλιους πολέμους και πολέμους «αντιπροσώπων». Ο αραβικός κόσμος μαστίζεται κάτω από αυτή τη φρικτή εμπειρία μέχρι σήμερα.
Επίσης, στις 19 Μαρτίου, γιορτάστηκε η ενδέκατη επέτειος του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Λιβύη και ακολούθησε, πέντε ημέρες αργότερα, η 23η επέτειος του πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όπως κάθε πόλεμος υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ από την έναρξη της συμμαχίας το 1949, αυτοί οι πόλεμοι είχαν ως αποτέλεσμα εκτεταμένες καταστροφές και τραγικούς αριθμούς νεκρών.
Κανένας από αυτούς τους πολέμους, ξεκινώντας με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορεατική Χερσόνησο το 1950, δεν έχει σταθεροποιήσει καμία από τις εμπόλεμες περιοχές. Το Ιράκ εξακολουθεί να είναι το ίδιο ευάλωτο στην τρομοκρατία και στις εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις και, από πολλές απόψεις, παραμένει κατεχόμενη χώρα. Η Λιβύη είναι χωρισμένη σε διάφορα αντιμαχόμενα στρατόπεδα και η επιστροφή στον εμφύλιο παραμένει μια πραγματική πιθανότητα.
Ωστόσο, ο ενθουσιασμός για τον πόλεμο παραμένει υψηλός, λες και πάνω από εβδομήντα χρόνια αποτυχημένων στρατιωτικών επεμβάσεων δεν μας έδωσαν κανένα ουσιαστικό μάθημα. Καθημερινά, οι τίτλοι ειδήσεων μας λένε ότι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ισπανία ή κάποια άλλη δυτική δύναμη, αποφάσισαν να στείλουν ένα νέο είδος « φονικών όπλων » στην Ουκρανία. Δισεκατομμύρια δολάρια έχουν ήδη διατεθεί από τις δυτικές χώρες, για να συμβάλουν στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αντίθετα, πολύ λίγα έχουν γίνει για να προσφερθούν πλατφόρμες για διπλωματικές, μη βίαιες λύσεις . Μερικές χώρες στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία έχουν προσφέρει μεσολάβηση ή επέμειναν σε μια διπλωματική λύση στον πόλεμο, υποστηρίζοντας , όπως επανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών της Κίνας στις 18 Μαρτίου, ότι «όλες οι πλευρές πρέπει να υποστηρίξουν από κοινού τη Ρωσία και την Ουκρανία, στον διάλογο και διαπραγμάτευση που θα παράξει αποτελέσματα και θα οδηγήσει στην ειρήνη».
Αν και η παραβίαση της κυριαρχίας οποιασδήποτε χώρας είναι παράνομη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, και αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών , αυτό δεν σημαίνει ότι η μόνη λύση στη βία είναι η αντι-βία . Αυτό, δεν μπορεί να ισχύσει περισσότερο στην περίπτωση της Ρωσίας και της Ουκρανίας, καθώς μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου υπάρχει στην Ανατολική Ουκρανία εδώ και οκτώ χρόνια, αφαιρώντας χιλιάδες ζωές και στερώντας ολόκληρες κοινότητες από κάθε αίσθηση ειρήνης ή ασφάλειας. Τα όπλα του ΝΑΤΟ, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις βαθύτερες αιτίες αυτού του κοινοτικού αγώνα. Αντίθετα, μπορούν μόνο να το τροφοδοτήσουν περαιτέρω.
Εάν η απάντηση ήταν περισσότερα όπλα, η σύγκρουση θα είχε επιλυθεί εδώ και χρόνια. Σύμφωνα με το BBC, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 2,7 δισ. δολάρια στην Ουκρανία τα τελευταία οκτώ χρόνια, πολύ πριν από τον τρέχοντα πόλεμο .Κατά συνέπεια, αυτό το τεράστιο οπλοστάσιο περιελάμβανε , «αντιαρματικά και αντιτεθωρακισμένα όπλα αμερικάνικα τουφέκια, πυρομαχικά και άλλα στρατιωτικά εξοπλιστικά παρελκόμενα», αναφέρει.
Η ταχύτητα με την οποία έχει παραχωρηθεί πρόσθετη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, μετά τις ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στις 24 Φεβρουαρίου είναι άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία. Αυτό εγείρει όχι μόνο πολιτικά ή νομικά ερωτήματα, αλλά και ηθικά ζητήματα (την προθυμία να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος και η έλλειψη ενθουσιασμού, για να βοηθηθούν οι χώρες να ανοικοδομηθούν).
Μετά από 21 χρόνια πολέμου των ΗΠΑ και εισβολής στο Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα μια ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση, η Καμπούλ έχει αφεθεί πλέον σε μεγάλο βαθμό μόνη της. Να υπενθυμίσουμε ότι, τον περασμένο Σεπτέμβριο, η υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες προειδοποίησε ότι «μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση διαφαίνεται στο Αφγανιστάν», ωστόσο, τίποτα δεν έχει γίνει για την αντιμετώπιση αυτής της «διαφαινόμενης» κρίσης, η οποία έχει επιδεινωθεί πολύ από τότε.
Οι Αφγανοί πρόσφυγες σπάνια γίνονται δεκτοί στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει για τους πρόσφυγες που προέρχονται από το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Μάλι και άλλες συγκρούσεις, που εμπλέκουν άμεσα ή έμμεσα το ΝΑΤΟ. Αυτή η υποκρισία τονίζεται, όταν εξετάζουμε διεθνείς πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην υποστήριξη των προσφύγων πολέμου ή στην ανοικοδόμηση των οικονομιών των εθνών, που έχουν υποστεί πόλεμο.
Αν και είναι αλήθεια ότι, η στάση της Δύσης απέναντι στην Ουκρανία είναι διαφορετική από τη στάση της απέναντι στα θύματα των δυτικών επεμβάσεων, πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός πριν υποθέσει ότι, οι «προνομιούχοι» Ουκρανοί θα είναι τελικά καλύτερα από τα θύματα του πολέμου σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται, η Ουκρανία θα συνεχίσει να υποφέρει, είτε από τον άμεσο αντίκτυπο του πολέμου είτε από το συλλογικό τραύμα, που σίγουρα θα ακολουθήσει. Η συγκέντρωση όπλων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, πιθανότατα θα γυρίσει μπούμερανγκ. Στη Λιβύη, τα όπλα του ΝΑΤΟ τροφοδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας που διαρκεί μια δεκαετία.
Η Ουκρανία χρειάζεται ειρήνη και ασφάλεια, όχι «αέναο» πόλεμο που έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί, τα στρατηγικά συμφέροντα ορισμένων χωρών ή στρατιωτικών συμμαχιών. Αν και οι στρατιωτικές εισβολές πρέπει να απορριφθούν πλήρως, είτε στο Ιράκ είτε στην Ουκρανία, η μετατροπή της Ουκρανίας σε μια άλλη βολική ζώνη διαρκούς γεωπολιτικού αγώνα μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας δεν είναι η απάντηση.
