Τρεις ημέρες μετά το ξέσπασμα του πρώτου Πολέμου του Κόλπου το 1991, αμερικανική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος του Κόλπου συνεχίζεται», εκφράζοντας την έκπληξη και την κριτική της για τον ρυθμό προόδου των στρατιωτικών επιχειρήσεων
Η προσδοκία ήταν ότι μια υπερδύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ότι θα έπρεπε να είχε εκμηδενίσει τις δυνάμεις ενός μικρού έθνους όπως το Ιράκ, μέσα σε λίγες ώρες.
Αυτό οδήγησε τον Κόλιν Πάουελ, τον τότε Πρόεδρο του Μικτού Επιτελείου, να παραδώσει μια συνέντευξη Τύπου όπου περιέγραφε λεπτομερώς την πορεία του πολέμου και γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνταν αργά και μεθοδικά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ρωσικές Υπηρεσίες Πληροφοριών: Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να στείλουν τρομοκράτες του ISIS στην Ουκρανία! -Κινητικότητα στην Αλ Τανφ της Συρίας
Ο πόλεμος της Ουκρανίας προβάλλεται ως ένας πόλεμος όπου, μετά από 10 ημέρες, οι Ρώσοι αποτυγχάνουν να επιτύχουν τους στόχους τους.
Γεγονός είναι ότι η Ρωσία κάνει αργά και μεθοδικά βήματα και έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα που δεν έχει αποκαλύψει όπως είναι φυσικό ευρύτερα στον κόσμο.
Επιπλέον, η ουκρανική κυβέρνηση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της χώρας και ο παγκόσμιος Τύπος αναφέρουν τον πόλεμο από την ουκρανική σκοπιά και έτσι έχουν παραδώσει τον πόλεμο πληροφοριών στο Κίεβο.
Πληροφοριακός Πόλεμος της Ουκρανίας
Έτσι οδηγούμαστε στο να πιστεύουμε ότι υπάρχει το «Φάντασμα του Κιέβου», ένας πιλότος μαχητικών που έχει καταρρίψει έξι έως εννέα μαχητικά αεροσκάφη. Αυτό μάλλον είναι υπερβολικό γιατί αν οι Ρώσοι νιώθουν αρκετή αυτοπεποίθηση για να παρατάξουν ένα κομβόι αρμάτων μάχης -ΤΟΜΠ-ΤΟΜΑ και λοιπών στρατιωτικών οχημάτων μήκους 64 χιλιομέτρων στα περίχωρα του Κιέβου, τότε αυτό σημαίνει ότι έχουν πλήρη αεροπορική υπεροχή.
Στην πραγματικότητα, όλα τα πλάνα που έχουμε δει για τον πόλεμο είναι από την ουκρανική πλευρά που υποδηλώνουν ότι οι Ρώσοι έχουν μεγάλες απώλειες.
Σε αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι οι Ρώσοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν εκτός της νοοτροπίας τους περί υπερβολικής μυστικότητας και δεν επέτρεψαν σε ανεξάρτητους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν και να μεταδώσουν το τι πέτυχαν κατά τη διάρκεια του πολέμου μέχρι τώρα και που αποσκοπούν κατά τομέα(πιοί είναι οι επόμενοι Αντικειμενικοί Σκοποί (ΑΝΣΚ).
Αναλύοντας μέχρι τώρα τις Ρωσικές κινήσεις στο πεδίο της μάχης διαπιστώνουμε τα παρακάτω:
Πρώτον, τα αρχικά βήματα της Ρωσίας ήταν να στοχεύσει αποκλειστικά ουκρανικούς στρατιωτικούς στόχους με την ελπίδα να μην ανταγωνιστεί την ουκρανική κοινή γνώμη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη χρήση σημαντικού αριθμού πυρομαχικών με καθοδήγηση ακριβείας, αν και δεν είναι σαφές πόση ζημιά προκλήθηκε από τέτοιες επιθέσεις και σε ποιο βαθμό υποβαθμίστηκε η ουκρανική πολεμική ικανότητα, καθώς και η έκταση των "παράπλευρων απωλειών" σε αμάχους από αυτά τα κτυπήματα
Δεύτερον, στους δύο Πολέμους του Κόλπου εναντίον του Ιράκ, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκε για εβδομάδες για να "μαλακώσει" την αντίσταση στον ιρακινό στρατό και να κάμψει το ηθικό του πληθυσμού πριν ξεκινήσει μια χερσαία εισβολή από τις αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη από την Ρωσία
Ήταν μάλιστα τόσο αποτελεσματικές οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ τότε, που επέτρεψαν στις αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις να εισέλθουν στη Βαγδάτη σε 36 ώρες.
Αυτό οδηγεί στο τρίτο σημείο που είναι η προθυμία του τοπικού πληθυσμού να πολεμήσει.
Οι άμαχοι προβάλλουν μια ισχυρή άμυνα
Στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου, ο ιρακινός στρατός έφυγε από τη μάχη αφήνοντας έναν εύκολο δρόμο για τα αμερικανικά στρατεύματα. Ομοίως, στο Αφγανιστάν, παρά τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν για την εκπαίδευση των αφγανικών στρατιωτικών δυνάμεων, δεν είχαν τη θέληση να πολεμήσουν και άφησαν το πεδίο της μάχης στους Ταλιμπάν.
Η διαφορά στην Ουκρανία είναι ότι ο τοπικός πληθυσμός πολεμάει και αυτό δυσκολεύει πάντα μια δύναμη εισβολής.
Το πρόβλημα για τους Ουκρανούς είναι ότι η Δύση δεν παρέδωσε πριν την έναρξη των επιχειρήσεων αρκετά μεγάλες προμήθειες προηγμένων όπλων, για να κάνει τον πόλεμο δαπανηρή υπόθεση για τους Ρώσους ακόμη και στις πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων και τώρα δεν είναι σαφές εάν η στρατιωτική βοήθεια της Δύσης που εστιάζεται σε ελαφρά όπλα, αντιαρματικά και φορητούς αντιαεροπορικούς πυραύλους.
Ωστόσο είναι απίθανο αυτά να φθάσουν στις Ουκρανικές Δυνάμεις που αμύνονται εντός πόλεων που βρίσκονται περικυκλωμένες από Ρωσικά στρατεύματα , ιδιαίτερα ανατολικά του Δνείπερου.
Η Γερουσία των ΗΠΑ, για παράδειγμα, μίλησε για δανεισμό-μίσθωση όπλων στην Ουκρανία με τον τρόπο που η Βρετανία πήρε όπλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για την ιστορία, χρειάστηκε η Βρετανία μέχρι το 2006 για να αποπληρώσει αυτό το χρέος.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο που πρέπει να λάβουμε υπόψιν είναι ότι οι πόλεις δεν είναι τόσο εύκολο να καταληφθούν, καθώς είναι σχετικά πιο εύκολο να χρησιμοποιήσει ο αμυνόμενος ελεύθερους σκοπευτές, IED (αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς) και άλλες παγίδες για να σταματήσει τον εισβολέα.
Το Στάλινγκραντ, παρά τις προσπάθειες των Γερμανών αυτό δεν παραδόθηκε ποτέ στη Βέρμαχτ και στις αντίστοιχες επιθέσεις κατά Γερμανικών πόλεων που πραγματοποίησαν στο τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου, οι Σοβιετικοί ανακάλυψαν ότι τέτοιες επιθέσεις οδήγησαν σε υψηλές απώλειες εναντίον τους, οδηγώντας σε μια απέχθεια για τέτοιου είδους πολέμους.
Γιατί ο Πούτιν πηγαίνει αργά
Επιπλέον, ο Πούτιν γνωρίζει ότι ενώ η Δύση θα προμηθεύσει στην Ουκρανία όπλα για να αυξήσει το κόστος μιας ρωσικής εισβολής, δεν θα παράσχει όπλα όπως μαχητικά αεροσκάφη, τανκς και υποβρύχια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σημαντικές απώλειες στη δύναμη εισβολής.
Το ΝΑΤΟ έχει επίσης ξεκαθαρίσει ότι δεν θα επέμβει στρατιωτικά και αυτό έδωσε στον Πούτιν την πολυτέλεια να διεξάγει την εκστρατεία με τον δικό του ρυθμό.
Οι Ουκρανοί καταβάλλουν τις μεγαλύτερες δυνατόν προσπάθειες για να υπερασπιστούν τις μεγάλες πόλεις τους γιατί αυτές έχουν τη μεγαλύτερη συμβολική και εθνικιστική αξία για τον ουκρανικό λαό.
Κατά συνέπεια, οι Ρώσοι επιδιώκουν άμεσα αποτελέσματα στην προκειμένη περίπτωση στο νότιο τμήμα της χώρας. Αυτό το τμήμα μπορεί να είναι πιο στρατηγικά σημαντικό επειδή επιτρέπει στην Κριμαία να συνδεθεί μέσω ξηράς με τη ρωσική ηπειρωτική χώρα.
Επιπλέον, εάν οι Ρώσοι καταφέρουν να αρπάξουν το λιμάνι της Οδησσού, τότε αυτό αφαιρεί μια σημαντική θαλάσσια πρόσβαση στην Ουκρανία.
Είναι πολύ νωρίς για να αξιολογήσουμε την πορεία του ουκρανικού πολέμου αλλά πρέπει να επισημανθεί ότι οι Ρώσοι δεν εισέβαλαν χωρίς στρατηγική.
Επίλογος
Επισημαίνουμε τέλος ότι το ΝΑΤΟ έμμεσα έδωσε το "πράσινο φως" στους Ρώσους να πραγματοποιήσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία χωρίς την παρέμβαση του και αυτό επιτρέπει στη Μόσχα, παρά τις τρομερές οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τη Δύση, να έχει κάποιο περιθώριο χρόνου στις τακτικές που ακολουθούν οι Ρωσικές δυνάμεις προκειμένου να εκπληρώσουν την αποστολή τους
