Με ένα μακροσκελές κείμενο στα social media o Αντώνης Καφετζόπουλος πήρε θέση για τον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία.
Ο ηθοποιός πόσταρε μία φωτογραφία της σημαίας της χώρας του Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τοποθετήθηκε για όσα συμβαίνουν από την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου.
Έγραψε συγκεκριμένα:
«Άγουρες σκέψεις της επόμενης μέρας
*ξέρω, είναι άγαρμπο, ενώ σκοτώνονται άνθρωποι (συμπεριλαμβάνω και Ρώσους στρατιωτικούς που ούτε ξέρουν καν γιατί βρίσκονται αντιμέτωποι με σφαίρες), να κάθομαι και να φιλοσοφώ για το μετά..*
Αλλά
Μου κάνει εντύπωση ότι κανείς δεν συζητά ορθολογιστικά την (ούτως ή άλλως εγκληματική) στάση του Πούτιν και της ρωσικής ηγεσίας:
– η επόμενη μέρα θα φέρει τρομερές οικονομικές επιβαρύνσεις στον κάθε Ρώσο, φτωχό ή ζάμπλουτο, αντίπαλο ή φίλο του προέδρου Πούτιν.
– η ρωσική Ομοσπονδία θα μπει σε οικονομική ύφεση
– η ρωσική ομοσπονδία έχει ήδη αρκετά θέματα ομοιογένειας και σταθερότητας [είναι θρησκευτικά/εθνοτικά/οικονομικά άνιση και πολυδιασπασμένη]
– λεφτά δεν μπορεί παρά να αντλήσει μόνο από τις κινεζικές κρατικές/ελεγχόμενες τράπεζες (Βενεζουέλα, Κούβα, Σερβία μόνο ανεκδοτολογικά συζητιούνται ως πηγή ρευστότητας…)
– με μια κουβέντα, η Ρωσία μπήκε ανεπιστρεπτί σε περίοδο αναταράξεων με δική της πρωτοβουλία
– αν (και εφ’ όσον) η Κίνα την προστρέξει οικονομικά, θα το κάνει με βαρέα – κάθε είδους – ανταλλάγματα. Η ανεξαρτησία της ρωσικής Ομοσπονδίας θα περιοριστεί ανάλογα.
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Γιατί ο Πούτιν κάνει βήμα στο κενό;
Γιατί, συνέχεια, με διαγγέλματα, εμφανίζεται να προωθεί για τον εαυτό του την εικόνα του απόλυτα ισχυρού, απόλυτα υπευθύνου;;
Προφανώς η προπαγάνδα αυτή δεν απευθύνεται σε εμάς τους απ’ έξω, εμείς είμαστε λίγο πολύ χαμένο έδαφος ειδικά μετά την απροσχημάτιστη εισβολή. [*φυσικά, υπάρχουν και τα νούμερα, οι ιδεοληπτικοί, αυτοί που θεωρούν ότι τον πόλεμο τον υποκίνησαν οι Αμερικανοί και κάνουν πορείες στις πρεσβείες τους, οι άλλοι που έγλυψαν και αναπαρήγαγαν (για δικούς τους πολιτικάντικους λόγους) τη ρωσική προπαγανδιστική καραμέλα περί ναζί-Ουκρανών. Αλλά όλοι αυτοί (τώρα, μετά την εισβολή) είναι λιγότεροι και από τους ψηφοφόρους του Βελόπουλου*].
Έχει σαν μόνη χρήση – η προπαγάνδα Πούτιν – τη διαμόρφωση κλίματος στο εσωτερικό του ακροατήριο.
Γιατί;
Επειδή οι εύκολες απαντήσεις, ότι δηλαδή «ο Π. πάει», «παρανόησε», «το έχασε», «είναι δικτάτορας, έτσι κάνουν οι δικτάτορες», «δείτε και το Χίτλερ», δεν μου φαίνονται και πολύ πειστικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα αναρωτιέμαι:
Γιατί ρε Πούτιν;
Μήπως έχουμε χάσει κάτι από την εικόνα στο εσωτερικό της Ρωσικής Ομοσπονδίας;
Μήπως η εξουσία του Πούτιν δέχεται – από καιρό – πολύ ισχυρότερες πιέσεις απ’ ότι έχουμε φανταστεί;
Δεν ξέρω. Εννοείται ότι δεν είμαι σε θέση να ξέρω. Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, είναι ότι:
κανένας στη θέση του Πούτιν, δεν θα διακινδύνευε τόσα πολλά αν δε φοβόταν ότι χωρίς το ρίσκο μπορεί και να τα χάσει όλα…
Στο μεταξύ…
Ζήτω η Ουκρανία!».
