Σήμερα πολλά δυτικά ΜΜΕ συμφωνούν ότι η Τουρκία δέχεται τρομερές πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στα διάφορα στρατιωτικά μέτωπα που άνοιξε σε πολλές γειτονικές χώρες, ενώ διατηρείται η κόντρα με την Ελλάδα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Παναραβική συμμαχία κατά Ερντογάν - Ξεκάθαρος στόχος η Τουρκία για το Ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ
Η πρόσφατη κρίση με την Αθήνα υπό την απειλή μάλιστα ακόμα και της κήρυξης πολέμου για ζητήματα υδρογονανθράκων σε ορισμένες περιοχές του Αιγαίου, έχουν κινητοποιήσει και τους Γάλλους (οι οποίοι ανησυχούν πολύ για τις ενέργειες της Τουρκίας στη Λιβύη) και τους Ευρωπαίους αναφέρει το neweurope.eu.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν επίσης σοβαρά και το Πεντάγωνο τώρα σχεδιάζει να μετεγκαταστήσει την αμερικανική αεροπορική βάση του Incirlik από την Ανατολική Τουρκία, η οποία στεγάζει πυρηνικές βόμβες προς στοχεύουν το Ιράν, στη βάση του κόλπου της Σούδας στην Κρήτη.
Πρέπει να πούμε ότι μόλις πρόσφατα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, εξέφρασε δημοσίως την ανησυχία του για την τουρκική συμπεριφορά.
Υπό τις συνθήκες αυτές, εκτιμήσεις ειδικών φέρουν την Τουρκία να επιμείνει και να συνεχίσει την πολεμική στάση απέναντι στην Ελλάδα, αλλά μόνο σε επίπεδο ρητορικής.
Οι ίδιοι εκτιμούν ότι η Τουρκία έχει συνειδητοποιήσει ότι θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να προχωρήσει σε ανοιχτή πολεμική ρήξη εναντίον κράτους μέλους της ΕΕ / ΝΑΤΟ, καθώς θα προκαλούσε άμεσα την απόσχιση των κουρδικών εδαφών από την νοτιοανατολική Τουρκία.
Η περιοχή Ντιγιαρμπακίρ πιθανότατα θα ενώνονταν με τις κουρδικές περιοχές του βόρειου Ιράκ και της Συρίας, οδηγώντας στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους που θα είχε πρόσβαση στη θάλασσα, τεράστιους πόρους πετρελαίου και έναν αδιαμφισβήτητο προσανατολισμό υπέρ της Αμερικής και του Ισραήλ.
Το νέο κράτος, μαζί με το κράτος του Ισραήλ, θα αποτελούσε έναν σταθεροποιητικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή και, σύμφωνα με δυτικές πηγές πληροφοριών, μια νέα κουρδική κυβέρνηση βρίσκεται έτοιμη στην περιοχή, κοντά σε μια αμερικανική εγκατάσταση.
Η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, το οποίο θα μπορούσε να αντικαταστήσει την Τουρκία στη συμμαχία του ΝΑΤΟ (ή σε μια νέα Δυτική Συμμαχία εάν καταργηθεί το ΝΑΤΟ), μπορεί να σημαίνει περαιτέρω σημαντική μείωση του εδάφους της Τουρκίας.
Μολονότι μοιάζει με μια παρανοϊκή ιδέα, ορισμένα μέρη απολαμβάνουν τη δυνατότητα διεθνοποίησης της μικρής γεωγραφικής ευρωπαϊκής περιοχής της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής Kadikoy (στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης), προκειμένου το Στενό του Βοσπόρου να τεθεί υπό τον άμεσο έλεγχο των άλλων δυνάμεων.
Η σημερινή Τουρκία είναι αυτό που έχει μείνει από τη διαμελισμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Δεδομένου ότι είναι μια χώρα που αποτελείται από μια ποικιλία φυλών και εθνοτήτων, είναι ευάλωτη σε ακόμη μεγαλύτερη αποσύνθεση.
Η υπερβολική εξόντωση των αντιπάλων του καθεστώτος Ερντογάν με το πρόσχημα ότι έπρεπε να τους τιμωρήσουν για το πραξικόπημα, έδωσε στην κυβέρνηση Ερντογάν κάποιον «χώρο» για λίγα χρόνια, αλλά τώρα που εξαφανίστηκε λόγω των επιπτώσεων της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που αναπτύχθηκε στην Τουρκία ως αποτέλεσμα κακής διοίκησης, διαφθοράς, προοδευτικής καταστολής των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών και της απόστασης από την Ευρώπη, όλα τα σενάρια είναι ανοικτά.
Τα τελευταία 30 χρόνια, η Τουρκία είχε αρκετές ευκαιρίες να κάνει μια πορεία προς μια ρεαλιστική και σταθερή σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Δυτικοί Ευρωπαίοι είδαν στην Τουρκία μια μεγάλη αναπτυσσόμενη αγορά όπου μπορούσαν να πουλήσουν τα προϊόντα τους και μια μητρόπολη πολλών εκατομμυρίων Τούρκων που θα μετανάστευσαν στην Ευρώπη ως φθηνοί εργάτες. Οι Ευρωπαίοι ήθελαν την Τουρκία να “συγκλίνει” στην ΕΕ και όχι το αντίθετο.
Εάν η Τουρκία γίνονταν ποτέ μέλος της ΕΕ, με 85 εκατομμύρια κατοίκους, θα είχε τον μεγαλύτερο αριθμό μελών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και θα κατείχε τον μεγαλύτερο αριθμό βασικών θέσεων στην Επιτροπή και κυρίαρχη θέση στο Συμβούλιο της Ένωσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ελληνοτουρκικά: Πιέσεις για διάλογο, ανταλλαγές εγγράφων και η τουρκική προκλητικότητα
Έχοντας υποφέρει μεταξύ στρατιωτικών και αυταρχικών κυβερνήσεων, η Τουρκία δεν ήθελε ποτέ να οικοδομήσει στενότερη σχέση με την ΕΕ, εκτός από ζητήματα που θα την ωφελούσαν οικονομικά, αλλά χωρίς παραχωρήσεις προς την εξευρωπαϊσμό της χώρας.
Ο στρατός εμπόδιζε πάντα τη διαδικασία ένταξης, διότι οι στενότεροι δεσμοί με την Ευρώπη θα συνεπάγονταν περισσότερη δημοκρατία στη χώρα και, ως αποτέλεσμα, περικοπή της ισχύος του στρατού.
Η επιχειρηματική ελίτ της Τουρκίας αντιτίθεται σε στενότερους δεσμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι αυτό θα συνεπάγοντα ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τις πρωτόγονες εργασιακές σχέσεις που δίνουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στους Τούρκους εξαγωγείς.
Η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κυβερνά τη χώρα από το 2003. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Ερντογάν έβαλε ανοιχτά ως στόχο την μετατροπή της Τουρκίας ως ηγέτιδας του ισλαμικού κόσμου και εγκατέλειψε πλήρως την δύσκολη πορεία της δυτικοποίησης της τουρκικής κοινωνίας.
Η πλειοψηφία του τουρκικού λαού, ωστόσο, παραμένει πιστή και αφοσιωμένη στις αρχές του Κεμάλ, ενώ η νεολαία ετοιμάζει την δική της “’άνοιξη” στο θεοκρατικό κράτος του Ερντογάν και των Ιμάμηδων, και ευρίσκεται σε πορεία διάλυσης κυρίως λόγω του Κουρδιστάν.
