Μέγα κόλπο από τη Μόσχα στην Λιβύη με τη ρωσική βάση που απειλεί τις νατοϊκές βάσεις σε Σικελία αλλά και τη Σούδα στην Μεσόγειο.
Η Ρωσία αναδιαμορφώνει τη μοίρα του λιβυκού έθνους και εργάζεται για τον έλεγχο των τεράστιων αποθεμάτων πετρελαίου της, γράφει η αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal.
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι τονίζουν ότι η Ρωσία στέλνει συνεχώς ενισχύσεις στη Λιβύη για να βοηθήσει το στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ.
Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι σύμφωνα με αξιωματούχους της ΕΕ και της Λιβύης, Ρώσοι μισθοφόροι βοήθησαν τις δυνάμεις που είναι πιστές στον Χαφτάρ να αναλάβουν τον έλεγχο της μεγαλύτερης πετρελαϊκής περιοχής της Λιβύης την περασμένη εβδομάδα.
Με την χρήση ρωσικών μεταγωγικών αεροσκαφών να πραγματοποιούν τακτικά δρομολόγια μεταξύ της ρωσικής αεροπορικής βάσης στη Συρία προς τη Λιβύη τις τελευταίες εβδομάδες, οι στρατιωτικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ δήλωσαν ότι η Μόσχα παραδίδει όπλα και στρατεύματα για να ενισχύσει τον Χαφτάρ.
Πρόσθεσαν επίσης ότι η Ρωσία απέστειλε μαχητικά αεροσκάφη MiG-29 και ένα προηγμένο σύστημα ραντάρ.
Απειλούνται οι νατοϊκές βάσεις
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το ΝΑΤΟ όμως το αποκαλύπτει το European Council on Foreign Relations, το οποίο αναφέρει ότι η άμεση ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη έχει ήδη προσελκύσει την προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μέχρι στιγμής, η Λιβύη υπήρξε περιφερειακό ζήτημα για τον Λευκό Οίκο. Ωστόσο, η ρωσική στρατιωτική παρουσία μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις αμερικανικές βάσεις στη Σικελία αλλάζει εντελώς τη στρατηγική εξίσωση στην Μεσόγειο.
Η ρωσική βάση που ετοιμάζεται σε Αλ Τζούφρα, θα στοχοποιεί σίγουρα τις βάσεις του ΝΑΤΟ σε Σικελία αλλά και τη Σούδα (λόγω απόστασης) και αυτό είναι πραγματικό σενάριο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, σύμφωνα με ξένους ειδικούς.
Σύμφωνα με το ινστιτούτο η Ρωσία του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν υποστηρίζει τον Χαφτάρ, ευνοώντας τους εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος, όπως ο γιος του Μουαμάρ Καντάφι, Σαΐφ, αναπτύσσει μισθοφόρους όπου επιθυμεί, εκμεταλλευόμενη τα κενά που δημιουργούνται από την αμερικανική απεμπλοκή και την ευρωπαϊκή περιθωριοποίηση.
Η συμμετοχή της Μόσχας στην εύφορη ημισέληνο της Λιβύης παραμένει περιορισμένη, με περισσότερους από 1.200 Ρώσους μισθοφόρους και μερικά παλιά αεροσκάφη MiGs να αναπτύσσονται εκεί.
Τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας είναι στη Συρία, ενώ τα συμφέροντά της στη Λιβύη είναι λιγότερα και ως επί το πλείστον οικονομικού χαρακτήρα (όπως στην επανενεργοποίηση έργων υποδομής που υπέγραψε πριν από την επανάσταση του 2011).
Ο Πούτιν εκμεταλλεύεται την κρίση στην χώρα αυτή για να εδραιώσει τις σχέσεις με την Αίγυπτο (η οποία γειτονεύει με τη Λιβύη και έχει σημαντική επιρροή στην Κυρηναϊκή) με στόχο να καθιερώσει τη Ρωσία ως μεσογειακή δύναμη.
Η παρουσία ρωσικών αεροσκαφών στη βάση Al Jufra, στην κεντρική Λιβύη, συμβολίζει αυτήν την προσπάθεια. Δεν είναι ωστόσο σαφές εάν η Μόσχα διαθέτει την απαραίτητη οικονομική δύναμη για να αποκτήσει ενεργό στρατιωτικό ρόλο στη Μεσόγειο. Επιπλέον, μια άμεση ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη θα τραβήξει την προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Τουρκία του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τώρα, πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένη μέχρι τώρα.
Χρησιμοποιώντας ένα από τα κλασικά μέσα εξωτερικής πολιτικής, το στρατό, το οποίο τόσο η Ιταλία όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση διστάζουν να αναπτύξουν, η Τουρκία έχει καταλήξει σε διμερή συμφωνία με την Τρίπολη που εξισορροπεί τους ιστορικούς της λογαριασμούς (οθωμανική απόσυρση από τη Λιβύη το 1911) και της δίνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο.
Για την Τουρκία, η σύγκρουση στη Λιβύη αποτελεί επίσης μέρος της ευρύτερης ιδεολογικής σύγκρουσης στον σουνιτικό κόσμο (μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), αναφέρει μεταξύ άλλων το ινστιτούτο.
Πολλά λοιπόν θα παιχθούν το επόμενο διάστημα στη Λιβύη αλλά και στη στάση της ΕΕ, την προεδρία της οποίας αναλαμβάνει η Γερμανία από την 1η Ιουλίου.
Όπως και να έχει εκτιμάται ότι οι Τούρκοι κινούνται ελεύθερα προς το παρόν αφού ΕΕ και ΗΠΑ δεν αναπτύσσουν ένοπλες δυνάμεις στο έδαφος, κάτι όμως που αναμένεται να γίνει σύντομα, αφού όλοι θέλουν την μερίδα του λέοντος σε μια χώρα που δεν υπάρχει καμία επικρατούσα αρχή προς το παρόν.
