Οι δεσμοί Γερμανίας και Τουρκίας πάντοτε ήταν στενοί, κυρίως λόγω κοινών συμφερόντων. Από την εποχή πρό του Α' Παγκοσμίου πολέμου οι δύο χώρες είχαν ταύτιση στα συμφέροντα τους στη Μ. Ανατολή και τα Βαλκάνια.
Η ηπειρωτική υπερδύναμη της τότε εποχής αντιμαχόταν με τη θαλάσσια υπερδύναμη Αγγλία και τη σύμμαχό της Γαλλία.
Η θαλασσοκράτειρα Αγγλία έλεγχε στη Μεσόγειο το Γιβλαρτάρ και το Σουέζ με τη Γαλλία να ελέγχει τα ενδιάμεσα τμήματα Μαρόκου-Αλγερίας-Τυνησίας, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε Αγγλογαλλική λίμνη.
Ανάλογα στη Μ. Ανατολή, η Γαλλία κυριαρχούσε σε Λίβανο-Συρία ενώ η Αγγλία έλεγχε τη Σαουδαραβική χερσόνησο και την Υπεριορδανία (σημερινό Ιράκ και Ιορδανία).
Η συμφωνία Σάϊκς -Πικό 1916 ήταν μια Αγγλογαλλική συμφωνία που μοίραζαν την περιοχή της Μ. Ανατολής σε σφαίρες επιρροής τους, όπως ανέφερα παραπάνω.
Η Γερμανία από την άλλη ούσα ηπειρωτική δύναμη, για αν εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της στη Μ. Ανατολή είχε ανάγκη την Τουρκία προκειμένου μέσω της σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου-Κων/πολης-Βαγδάτη.'Ετσι οι δύο χώρες έκτοτε ανέπτυξαν στενές σχέσεις μεταξύ τους με έμφαση τη βιομηχανία και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Αναφορικά με τη Λιβύη στα μέσα του 16ου αιώνα, η χώρα πέρασε στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Κατά τη διάρκεια του Ιταλοτουρκικού Πολέμου (1911-1912), η Ιταλία κατέλαβε την περιοχή και μετέτρεψε σε αποικίες τις τρεις επαρχίες της χώρας (Τρίπολη, Κυρηναϊκή, Φεζάν), ενώ το 1934 υιοθέτησε το όνομα Λιβύη σαν επίσημη ονομασία της αποικίας.
Ανάμεσα στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, ο Βασιλιάς Ιντρίς ήταν αρχηγός της λιβυϊκής αντίστασης εναντίον της ιταλικής κατοχής. Από το 1943 ως το 1951, το Φεζάν πέρασε υπό τον έλεγχο της Γαλλίας, ενώ οι άλλες δυο επαρχίες υπό βρετανική διοίκηση.
Στις 21 Νοεμβρίου 1949, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εξέδωσε ψήφισμα για την ανεξαρτησία της Λιβύης πριν την 1η Ιανουαρίου 1952. Στις 24 Δεκεμβρίου 1951, η Λιβύη ανακήρυξε την ανεξαρτησία της
Τα παραπάνω ιστορικά στοιχεία παρατέθηκαν, προκειμένου να αντιληφθούμε τις σχέσεις των κρατών μεταξύ τους, αφού η Ιστορία αφενός διδάσκει, αφετέρου επαναλαμβάνεται.
Συνεπώς οδηγούμαστε στα εξής συμπεράσματα:
1. Γερμανία και Τουρκία είχαν κοινά συμφέροντα εδώ και πολλά χρόνια, γεγονός που δικαιολογεί τις στενές σχέσεις τους σε βάθος χρόνου. Επιπλέον στη Γερμανία ζούν 4 εκατομμύρια Τούρκοι μετανάστες, γεγονός που έχει "πολιτική βαρύτητα".
2. Η Τουρκία ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατείχε τη Λιβύη, την οποία απώλεσε από την Ιταλία.Αυτό "δικαιολογεί" το ενδιαφέρον των δύο χωρών για τη Λιβύη.
3. Η Γερμανία ουδέποτε είχε ιστορική σχέση με τη Λιβύη.
Ερχόμενοι στο σήμερα, η τουρκική εταιρεία ΕNKA, μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές και ενεργειακές εταιρείες, ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί με τη Siemens για την κατασκευή δύο εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Λιβύη, δυτικά της πόλης Μισράτα, για να καλυφθούν οι αυξανόμενες ανάγκες της περιοχής που ελέγχεται από τον Σάρατζ.
Η τουρκική εταιρεία σε ανακοίνωσή της αναφέρει:«Οι συμβάσεις για έργα έχουν υπογραφεί με την General Electricity Company of Libya (GECOL) για την κάλυψη της αυξανόμενης ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας της Λιβύης».
Η ENKA διαθέτει άλλα ενεργειακά έργα στη Λιβύη, συμπεριλαμβανομένου ενός σταθμού παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της περιοχής, η οποία αντιμετωπίζει συχνές διακοπές ρεύματος.
Η Τουρκική Karadeniz Holding, η οποία διαχειρίζεται στόλο ηλεκτροκίνητων πλοίων, ή πλωτές γεννήτριες, έστειλε επίσης τεχνική ομάδα στη Λιβύη πέρυσι για πρόταση προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας στο δυτικό τμήμα της χώρας.
Οι πλωτές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής συνδέονται σε ηλεκτρικά δίκτυα μετά τον ελλιμενισμό. Η εταιρεία είπε εκείνη την εποχή ότι τα εργοστάσια θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν ντίζελ ή φυσικό αέριο που παράγεται από τη Λιβύη, παρέχοντας έως 1.000 MWh και τερματίζοντας τις διακοπές ρεύματος σε περιοχές που παρέχονται μέσω των λιμένων.
