Το Έβερεστ είναι το ψηλότερο βουνό του κόσμου (8.848 μ.), αλλά για να φτάσει κάποιος στην κορυφή πρέπει να μοχθήσει πολύ, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.
Oι αντίξοες συνθήκες, οι παγωμένες θερμοκρασίες και τα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου έχουν οδηγήσει σε πολλούς θανάτους. Όπως φαίνεται σε χάρτη του Pointofnoreturn.org, πάνω από 330 άνθρωποι έχουν πεθάνει στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην κορυφή από το 1921 που ξεκίνησαν οι καταγραφές.
Αλλά η πιο επικίνδυνη περιοχή στο Έβερεστ είναι η «Ζώνη του Θανάτου», η οποία αρχίζει οπουδήποτε πάνω από τα 8.000 μέτρα. Τα επίπεδα οξυγόνου είναι περίπου το ένα τρίτο του κανονικού, γεγονός που συχνά οδηγεί σε ασθένεια του υψομέτρου, χαμηλή πίεση και καταλήγει σε θάνατο.
Πολλά θύματα αποπροσανατολίζονται, υποφέρουν από εξάντληση ή αντιμετωπίζουν προβλήματα που σχετίζονται με το μεγάλο υψόμετρο. «Η χαρτογράφηση του αριθμού των νεκρών στο Έβερεστ αποκαλύπτει σαφείς ζώνες κινδύνου: τον ύπουλο παγετόπτωση Khumbu, την απότομη όψη Lhotse και το διαβόητο βήμα Hillary λίγο πριν από την κορυφή», ανέφερε ο επίσημος λογαριασμός του Mount Everest στο Instagram, ο οποίος μοιράστηκε τον χάρτη.
«Τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι τα θύματα εκτοξεύτηκαν στα ύψη τη δεκαετία του 1970, καθώς περισσότεροι ορειβάτες επιχειρούσαν την ανάβαση, με τους θανάτους να συγκεντρώνονται πλέον κοντά στην κορυφή. Οι Σέρπα, οι οποίοι είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στα μεγάλα υψόμετρα, τείνουν να πεθαίνουν σε χαμηλότερα υψόμετρα, ενώ οι ξένοι ορειβάτες είναι πιο πιθανό να αποβιώσουν κοντά στην κορυφή».
Παρά τους κινδύνους, πάνω από 7.200 άνθρωποι έχουν ανέβει στο Έβερεστ και έχουν φτάσει στην κορυφή, τουλάχιστον μία φορά. Η Shaunna Burke, ορειβάτης που ανέβηκε το 2005, μίλησε στο παρελθόν για τη «ζώνη θανάτου» και πώς κατάφερε να την ξεπεράσει.
Η ίδια δήλωσε στο Business Insider: «Το σώμα καταρρέει και ουσιαστικά πεθαίνει. Γίνεται ένας αγώνας δρόμου ενάντια στον χρόνο. Κάθε δεύτερη ή τρίτη αναπνοή το σώμα σου αγκομαχάει για αέρα και πρέπει να ξυπνάς τον εαυτό σου».
Εν τω μεταξύ, ο Sir Edmund Hillary, γνωστός ως ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο Έβερεστ το 1953, μαζί με τον Tenzing Norgay, έχει διαμαρτυρηθεί στο παρελθόν για την έλλειψη βοήθειας που προσφέρεται από άλλους ορειβάτες.
Δήλωσε στην εφημερίδα New Zealand Herald: «Αν έχεις κάποιον που έχει μεγάλη ανάγκη και είσαι ακόμα δυνατός και ενεργητικός, τότε έχεις καθήκον, πραγματικά, να δώσεις ό,τι μπορείς για να κατεβάσεις τον άνθρωπο και το να φτάσεις στην κορυφή γίνεται δευτερεύον.
Νομίζω ότι η όλη στάση απέναντι στην αναρρίχηση στο Έβερεστ έχει γίνει μάλλον τρομακτική. Οι άνθρωποι θέλουν απλώς να φτάσουν στην κορυφή. Δεν δίνουν δεκάρα για κανέναν άλλον που μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν με εντυπωσιάζει καθόλου το γεγονός ότι αφήνουν κάποιον να πεθάνει κάτω από έναν βράχο».
