Η ιστορία ξεκίνησε με το περίεργο εύρημα ενός Κούρδου αγρότη το 1948, αλλά μόλις το καλοκαίρι του 2021 μια διεθνής ομάδα ειδικών ξεκίνησε να αναλύσει επιστημονικά αυτόν τον ενδιαφέροντα γεωλογικό σχηματισμό.
Σύμφωνα με την «The Sun», εργαζόμενοι υπό το λάβαρο της «Ερευνητικής Ομάδας του Όρους Αραράτ και της Κιβωτού του Νώε», επιστήμονες από πανεπιστήμια στην Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες συγκεντρώθηκαν στην τοποθεσία με τεχνολογία αιχμής και μια μοναδική αποστολή: να καθορίσουν εάν ο σχηματισμός θα μπορούσε να αντέξει ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας που χρονολογούνται από τη βιβλική εποχή.
Η ομάδα προσέγγισε το έργο με συγκρατημένη αισιοδοξία.
Ενώ ο σχηματισμός Durupinar ήταν γνωστός εδώ και δεκαετίες - τέθηκε για πρώτη φορά σε ευρύτερη προσοχή τη δεκαετία του 1950 από τον λοχαγό του Τουρκικού Στρατού Ilhan Durupinar - η επιστημονική συναίνεση για την προέλευσή του παρέμενε άπιαστη.
Ήταν απλώς ένας φυσικός σχηματισμός ή θα μπορούσε πραγματικά να είναι τα απολιθωμένα απομεινάρια της θρυλικής Κιβωτού;
Για να απαντήσουν σε αυτό, οι ερευνητές άρχισαν να συλλέγουν σχεδόν 30 δείγματα εδάφους και πετρωμάτων από την τοποθεσία, το καθένα προσεκτικά επιλεγμένο για να βοηθήσει στο ξεκλείδωμα των γεωλογικών μυστικών του τύμβου.
Η ανάλυσή τους, που διεξήχθη στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, προσπάθησε να προσδιορίσει την ηλικία και τη σύνθεση του σχηματισμού, με ιδιαίτερη έμφαση στον εντοπισμό σημαδιών αρχαίας ανθρώπινης δραστηριότητας ή αποδείξεις ότι η τοποθεσία είχε βυθιστεί κάποτε κάτω από το νερό.
Τα αποτελέσματα, όταν ήρθαν, ήταν εκπληκτικά.
Ακόμη πιο ενδιαφέροντα, η ομάδα αποκάλυψε την παρουσία ουσιών που μοιάζουν με πηλό και θαλάσσιων υλικών μέσα στο έδαφος.
Αυτά τα ευρήματα τροφοδότησαν τη θεωρία ότι ο σχηματισμός Durupinar θα μπορούσε πράγματι να ήταν μέρος ενός θαλάσσιου περιβάλλοντος πριν από χιλιάδες χρόνια, ενισχύοντας την υπόθεση ότι εδώ θα μπορούσε να σταθεί η Κιβωτός του Νώε.
Αποκάλυψη του μυστηρίου
Είναι δύσκολο να αγνοήσουμε το εντυπωσιακό σχήμα του σχηματισμού Durupinar. Από το έδαφος, η τοποθεσία φαίνεται ως ένας τεράστιος λόφος μήκους 538 ποδιών, που λεπταίνει σε σημείο που μοιάζει πολύ με την πλώρη ενός πλοίου.
Για δεκαετίες, μόνο αυτό το χαρακτηριστικό έχει προσελκύσει τυχοδιώκτες, επιστήμονες και λάτρεις της Κιβωτού στην περιοχή, ελπίζοντας ότι αυτό το φυσικό θαύμα θα μπορούσε να είναι το κλειδί για να ξεκλειδωθεί η αλήθεια πίσω από μια από τις πιο διαρκείς ιστορίες της Βίβλου.
Τα φυσικά χαρακτηριστικά της τοποθεσίας ευθυγραμμίζονται στενά με τη βιβλική περιγραφή της Κιβωτού: «Μήκος τριακόσιοι πήχεις, πλάτος πενήντα πήχεις και ύψος τριάντα πήχεις».
Για κάποιους, αυτές οι διαστάσεις είναι πολύ κοντινές για να είναι απλή σύμπτωση.
Όμως η σημασία αυτής της ανακάλυψης ξεπερνά τις διαστάσεις της.
Όπως σημείωσε ο καθηγητής Δρ. Faruk Kaya, Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Agri Ibrahim Cecen: «Σύμφωνα με τα αρχικά αποτελέσματα, πιστεύεται ότι υπήρχαν ανθρώπινες δραστηριότητες σε αυτή την περιοχή από τη Χαλκολιθική περίοδο», η οποία εκτείνεται από το 5500 έως το 3000 π.Χ.
Αυτή η περίοδος, που χαρακτηρίζεται από τη μετάβαση από τα λίθινα σε μεταλλικά εργαλεία, τοποθετεί τον χώρο σταθερά στο χρονοδιάγραμμα των αρχαίων πολιτισμών.
Τέτοια στοιχεία ενισχύουν την πιθανότητα ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει αυτήν την περιοχή κατά τη διάρκεια ή μετά από μια καταστροφική πλημμύρα.
