Βρίσκεται στην Κόστα Ρίκα και, λόγω της υψηλής συγκέντρωσης διοξειδίου του άνθρακα, είναι αδύνατο για οποιονδήποτε οργανισμό να αντέξει εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο κόσμος έχει μερικά μέρη, στα οποία είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να επισκεφτεί κανείς από κοντά. Σε κάποια από αυτά μάλιστα απαγορεύεται και η είσοδος. Ένα τέτοιο βρίσκεται στην Κόστα Ρίκα, περίπου 80 χιλιόμετρα έξω από το Σαν Χοσέ, την πρωτεύουσά της χώρας. Το όνομά του τα λέει όλα: το Σπήλαιο του Θανάτου.
Μιλάμε για μια σπηλιά με δέκα μέτρα μήκος και δύο μέτρα βάθος, η οποία έχει προκαλέσει πολλούς θανάτους ζώων όλα αυτά τα χρόνια. Υπήρχαν αρκετά φίδια, ποντίκια ή πουλιά που μπήκαν εκεί και μέσα σε λίγα λεπτά έχασαν τη ζωή τους. Αυτό συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά μόλις τον 20ο αιώνα άρχισαν να μελετώνται αυτά τα περίεργα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτή τη μικρή κοιλότητα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο επιστήμονας που κλείστηκε σε σπήλαιο χωρίς χρόνο και είδε μία απίστευτη επίδραση στο βιολογικό του «ρολόι»
Μετά τις σχετικές μελέτες, οι επιστήμονες έφτασαν στο συμπέρασμα ότι το θανατηφόρο αποτέλεσμα συνέβη λόγω της υψηλής ποσότητας διοξειδίου του άνθρακα (CO2) μέσα στο σπήλαιο. Η προέλευση αυτής της συγκέντρωσης φαίνεται πως προέρχεται από την ηφαιστειακή δραστηριότητα που υπάρχει στην περιοχή της Κόστα Ρίκα, με το ηφαίστειο Poás.
Βρίσκεται στον χώρο Recreo Verde, έναν «παράδεισο» που περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση, αλλά κρύβει αυτή την «παγίδα» στην οποία έχουν πέσει πολλά ζώα. Και, σύμφωνα με το Meteored, υπολογίζεται ότι η υπόγεια δραστηριότητα εκπέμπει περίπου 30 κιλά διοξειδίου του άνθρακα κάθε ώρα, όση περίπου και ένα αυτοκίνητο που διανύει 256 χιλιόμετρα. Η είσοδος σε αυτό προφανώς απαγορεύεται.
Επίσης, δεδομένου ότι είναι ένας μικρός χώρος χωρίς καμία άλλη έξοδο, το αέριο συσσωρεύεται στο κάτω μέρος του σπηλαίου, καθιστώντας το επίπεδο οξυγόνου πολύ χαμηλό για τα ζωντανά όντα. Ωστόσο, παρά την επικινδυνότητά του, έχει γίνει τουριστικός πόλος έλξης για τους επισκέπτες.
Πολλά από τα ξενοδοχεία στην περιοχή San Carlos προσφέρουν εκδρομές στην είσοδο του σπηλαίου. Σε αυτά ένας ξεναγός κουβαλά έναν αναμμένο πυρσό και τον τοποθετεί στην είσοδο του σπηλαίου. Όταν τον φέρνει πιο κοντά στο σημείο εισόδου, στο κάτω μέρος του, η φωτιά σβήνει. Εκεί, στο επίπεδο του εδάφους, οι συγκεντρώσεις CO2 είναι κοντά στο 100%, με αποτέλεσμα η φωτιά να σβήσει σχεδόν αμέσως.
