Η οδυνηρή ιστορία μίας μαίας σε επαρχία της Ινδίας, που σκότωνε τα νεογέννητα κορίτσια, είναι ένα μόνο παράδειγμα, του σκληρού εθίμου της χώρας.
Το BBC, καταγράφει την εμπειρία της Siro η οποία επί 30 χρόνια ξεγεννούσε γυναίκες γνωρίζοντας από την αρχή ότι θα σκότωνε το μωρό, στην περίπτωση που ήταν κορίτσι. Υπό την πίεση των γονέων τους έδινε χημικά ή τα έπνιγε.
Ρεπόρτερ του βρετανικού μέσου, γνώρισε την Siro στην ύπαιθρο της πολιτείας Μπιχάρ, το 1996.
Η μαία όπως και άλλες τέσσερις είχαν εντοπιστεί από μη κυβερνητική οργάνωση ως υπεύθυνες για τη δολοφονία κοριτσιών στην περιοχή Κατιχάρ.
Η Hakiya Devi, η μεγαλύτερη από τις μαίες είχε πει τότε ότι είχε παραδεχτεί ότι είχε σκοτώσει 12 ή 13 μωρά. Μια άλλη μαία, η Dharmi Devi, παραδέχτηκε ότι σκότωσε τουλάχιστον 15-20 κορίτσια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
H Ινδία μεταξύ των κορυφαίων σημαντικών τεχνολογικών ηγετών
Είναι αδύνατο να εξακριβωθεί ο ακριβής αριθμός των μωρών που μπορεί να σκότωσαν, δεδομένου του τρόπου συλλογής των δεδομένων.
Μαρτυρίες
Σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε το 1995 από ΜΚΟ, βασισμένη σε συνεντεύξεις σε μαίες, περισσότερα από 1.000 κοριτσάκια δολοφονούνταν κάθε χρόνο σε μια περιοχή, από μόλις 35 μαίες.
Σύμφωνα με την έκθεση, η περιοχή Μπιχάρ εκείνη την εποχή είχε πάνω από μισό εκατομμύριο μαίες. Και η βρεφοκτονία δεν περιορίστηκε στο Μπιχάρ.
Σύμφωνα με μαρτυρία μαίας, «η οικογένεια έκλεινε το δωμάτιο και στεκόταν πίσω μας με ξύλα». Έλεγαν: «Έχουμε ήδη 4-5 κόρες. Μόλις τα παντρέψουμε θα δώσουμε προίκα για τα κορίτσια μας και θα πεθάνουμε από την πείνα. Τώρα, ένα άλλο κορίτσι έχει γεννηθεί. Σκότωσε την. Σε ποιον θα μπορούσαμε να παραπονεθούμε; Φοβηθήκαμε. Αν πηγαίναμε στην αστυνομία, θα είχαμε πρόβλημα. Αν μιλούσαμε, ο κόσμος θα μας απειλούσε».
Πώς ξεκίνησε η αντίσταση στις βρεφοκτονίες
Ο βετεράνος δημοσιογράφος Amitabh Parashar είχε κάνει εξαιρετικές συνεντεύξεις με Ινδές μαίες τη δεκαετία του 1990.
Μεταφέροντας την εμπειρία του στο BCC και μιλώντας για το ρόλο της μαίας στην αγροτική Ινδία που είναι βαθιά ριζωμένος στη σκληρή πραγματικότητα της φτώχειας και της κάστας, συγκλονίζει: «Οι μαίες που πήρα συνέντευξη ανήκαν στις κατώτερες κάστες στην ιεραρχία των καστών της Ινδίας. Η μαιευτική ήταν ένα επάγγελμα που τους πέρασαν οι μητέρες και οι γιαγιάδες. Ζούσαν σε έναν κόσμο όπου η άρνηση εντολών ισχυρών οικογενειών της ανώτερης κάστας ήταν αδιανόητη.
Στη μαία θα μπορούσε να υποσχεθεί ένα σάρι, ένα σακί με σιτηρά ή ένα μικρό χρηματικό ποσό για να σκοτώσει ένα μωρό. Μερικές φορές ακόμη και αυτό δεν πληρωνόταν. Η γέννηση ενός αγοριού τους κέρδισε περίπου 1.000 ρουπίες. Η γέννηση ενός κοριτσιού του έδινε τα μισά».
Το έθιμο της προίκας
Ο λόγος για αυτή την ανισορροπία ήταν βουτηγμένος στο έθιμο της Ινδίας να δίνει προίκα, εξήγησαν. Αν και το έθιμο τέθηκε εκτός νόμου το 1961, παρέμεινε ισχυρό στη δεκαετία του '90 - και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Μια προίκα μπορεί να είναι οτιδήποτε - μετρητά, κοσμήματα, σκεύη. Αλλά για πολλές οικογένειες, πλούσιες ή φτωχές, είναι η προϋπόθεση ενός γάμου. Και αυτό είναι που για πολλούς εξακολουθεί να κάνει τη γέννηση ενός γιου γιορτή και τη γέννηση μιας κόρης οικονομική επιβάρυνση.
Η προτίμηση στα αγόρια αποτυπώνεται σε εθνικό επίπεδο. Η απογραφή το 2011, κατέγραψε μια αναλογία 943 γυναικών προς κάθε 1.000 άνδρες. Αυτό είναι ωστόσο μια βελτίωση σε σχέση με τη δεκαετία του 1990 - στην απογραφή του 1991, η αναλογία ήταν 927/1.000.
Η αντίσταση των μαιών στις βρεφοκτονίες
Το 1996, όπως διηγείται ο βετεράνος δημοσιογράφος Amitabh Parashar είχε αρχίσει μια μικρή, σιωπηλή αλλαγή. Οι μαίες που κάποτε εκτελούσαν αυτές τις εντολές είχαν αρχίσει να αντιστέκονται.
Αυτή η αλλαγή υποκινήθηκε από την Anila Kumari, μια κοινωνική λειτουργό που υποστήριζε τις γυναίκες στα χωριά γύρω από το Katihar.
Η προσέγγιση της Ανίλα ήταν απλή. Ρώτησε τις μαίες: «Θα το κάνατε αυτό στη δική σας κόρη;»
Η ερώτησή της προφανώς διαπέρασε χρόνια εξορθολογισμού και άρνησης. Οι μαίες έλαβαν κάποια οικονομική βοήθεια μέσω κοινοτικών ομάδων και σταδιακά ο κύκλος της βίας διεκόπη.
