Πρόσφατα, η Μαρίνα Σάττι, πριν πάει στη Eurovision με το «Ζάρι», είπε πως «η Ελλάδα είναι η λευκή πλαστική καρέκλα και ο φραπές», μια φράση που σχολιάστηκε έντονα, με αρκετούς να συμφωνούν και άλλους τόσους να διαφωνούν μαζί της.
Τώρα έρχονται οι New Υοrk Times να αποθεώσουν την λευκή πλαστική καρέκλα, η οποία βρίσκεται σε κάθε σπίτι, μπαλκόνι ή αυλή και στην οποία όλοι κάποια στιγμή έχουμε καθίσει σε κάποιο κατάστημα εστίασης ή στην παραλία. Πώς και γιατί όμως μια καρέκλα που θα συναντήσει κανείς σε ένα ελληνικό πανηγύρι, εκθειάστηκε από τους New Υοrk Times;
Αυτό το πανταχού παρόν έπιπλο μπήκε στη λίστα των New York Times με τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα των τελευταίων 100 ετών. Σύμφωνα με τους συντάκτες της λίστας, η «monobloc καρέκλα είναι το αντίδοτο στη σχεδιαστική ειδωλολατρία: ένα ενιαίο κομμάτι λευκού πλαστικού, απρόσβλητο στις τάσεις και την εξιδανίκευση. Με παρελθόν που δύσκολα μπορείς να επαληθεύσεις, είναι ταυτόχρονα το πρωτότυπο και η απομίμηση, με πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής. Η κατασκευή μιας καρέκλας από ένα μόνο κομμάτι υλικού είναι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο του design».
Έξι ειδικοί (οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές εσωτερικών χώρων Rafael de Cárdenas και Daniel Romualdez, η ανώτερη επιμελήτρια αρχιτεκτονικής και σχεδίου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης Paola Antonelli, η ηθοποιός και συλλέκτρια επίπλων Julianne Moore, η γλύπτρια Katie Stout και ο διευθυντής σχεδιασμού και εσωτερικών χώρων του T magazine, Tom Delavan) κατέταξαν την πλαστική καρέκλα στη 15η θέση. «Aνάλογα με το πού βρίσκεσαι στον άξονα βιωσιμότητα-οικονομική προσιτότητα, η monobloc πλαστική καρέκλα μπορεί να θεωρηθεί είτε ο θρίαμβος του δημοκρατικού σχεδιασμού είτε το χάλι της μαζικής κατανάλωσης αναλώσιμων προϊόντων. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θεωρείται συχνά ως το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο έπιπλο στον κόσμο».
Το μονομπλόκ είναι σημαντικό. Μας επιτρέπει να μιλάμε για ιστορία. Μας επιτρέπει να μιλάμε για αντίγραφα. Μας επιτρέπει να μιλάμε για αποτύπωμα. Μας επιτρέπει να μιλήσουμε για την ιστορία των πλαστικών.
Οι αρχιτέκτονες και σχεδιαστές δηλώνουν:
Moore: Ποιος το σχεδίασε;
Antonelli: Δεν ξέρουμε πραγματικά. Σε κάθε μέρος του κόσμου, θα βρείτε αυτές τις καρέκλες.
Romualdez: Τις είχα όταν μετακομίσαμε για πρώτη φορά στο σπίτι μας στο Montauk της Νέας Υόρκης, και κάποιος μοχθηρός είπε: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχετε αυτές τις άσχημες καρέκλες." Αλλά είναι τόσο πρακτικά και άνετα.
Delavan: Είναι άσχημη ή απλώς άσχημη από συσχετισμό;
Antonelli: Είναι άσχημη. Αλλά πιστεύω ότι το αντίθετο του όμορφου δεν είναι το άσχημο, είναι το πρόχειρο
Romualdez: Είχα προτείνει μια πολυθρόνα Philippe Hiquily από το 1971 γιατί ήταν μια από τις πιο άσχημες καρέκλες που έχω δει. Κυριολεκτικά έκανε έπιπλα για τους Ρότσιλντ και ανθρώπους σαν αυτούς. Αλλά όπως και με τα ρούχα της Miuccia Prada, όταν βλέπετε κάτι άσχημο, θα σας επηρεάσει συχνά αργότερα.
Όσο για την αισθητική του πράγματος; «Με μηδενική διακόσμηση εκτός από τα πόδια που ανοίγουν προς τα κάτω, και την πλάτη σε σχήμα κοχυλιού, δεν μπορείς να την πεις όμορφη, αν και είναι οικεία και για κάποιους αυτό μπορεί να έχει την ίδια επίδραση».
Mήπως τώρα τη βλέπετε με άλλο μάτι;
