Όλα εκείνα τα αντικείμενα που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συνδέονται με τη Σταύρτωση του Ιησού Χριστού, ονομάζονται στην εκκλησιαστική παράδοση «Άχραντα Πάθη». Πρόκειται για τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, μέρος δηλαδή, από τον σταυρό στον οποίο Σταυρώθηκε ο Χριστός, την πορφυρά χλαίνα, με την οποία οι Ιουδαίοι έντυσαν τον Χριστό, τον κάλαμο και τον σπόγγο, με τα οποία έδωσαν ξύδι στον Εσταυρωμένο, τη Λόγχη και βέβαια τους Ήλους, τα καρφιά δηλαδή, με τα οποία Τον Σταύρωσαν.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την εκκλησιαστική παράδοση τα καρφιά με τα οποία σταυρώθηκε ο Κύριος δε σκούριασαν με την πάροδο του χρόνου και ήταν διαφορετικά από εκείνα με τα οποία καρφώθηκαν στο σταυρό οι δύο ληστές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σε ποιες τιμές θα κυμανθεί το αρνί και το κατσίκι ενόψει Πάσχα
Τι απέγιναν όμως τα ιερά αυτά αντικείμενα μετά τη σταύρωση;
Ένα από αυτά λέγεται ότι κοσμούσε το στέμμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η συγκεκριμένη αναφορά, ωστόσο, δεν δίνει περισσότερες λεπτομέρειες και κυρίως ως προς το που κατέληξε αυτό το καρφί.
Καρφί της Σταύρωσης, λέγεται πως βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Βατικανό μαζί με πολλά άλλα Ιερά Κειμήλια που μετέφεραν εκεί οι Σταυροφόροι από τους Αγίους Τόπους.
Τμήμα του καρφιού, του «Τιμίου Ήλου», όπως αναφέρεται στην εκκλησιαστική ορολογία, βρίσκεται στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο μοναστήρι του Μιχαήλ Αρχαγγέλου στη Θάσο.
Τίμιο καρφί της Σταύρωσης του Χριστού, σύμφωνα με την παράδοση, προσφέρθηκε στη Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους με Χρυσόβουλο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου Βοτανειάτη.
Πριν λίγα χρόνια ο αρχαιολόγος Ρίτσαρντ Μάιλς, σε ντοκιμαντέρ που μετέδωσε το BBC, για τις τελευταίες μέρες του Χριστού, μας «μεταφέρει» στον καθεδρικό ναό του Αγίου Πέτρου στην Τριέρη της Γερμανίας, όπου λέγεται πως βρίσκεται ο ιερός χιτώνας, αλλά και ένα από τα καρφιά που πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκαν στη σταύρωση του Χριστού.
Επιπλέον, οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι η ιερή κάσα με τα καρφιά του Σταυρού του Ιησού Χριστού που είχε φέρει στην Κωνσταντινούπολη η Αγία Ελένη από τους Άγιου Τόπους είναι θαμμένη κάτω από το μουσουλμανικό κτίσμα που χρησιμοποιούσαν η Οθωμανοί για προσευχή και είχε χτιστεί με εντολή του Μωάμεθ του Πορθητή πάνω στα ερείπια του Ιερού Θαλάμου που είχε χτίσει η Αγία Ελένη.
Παράλληλα, πριν από περίπου δυο χρόνια δυο καρφιά μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ. Ο Ισραηλινός γεωλόγος που ηγήθηκε της έρευνας είπε ότι η χημική και φυσική ανάλυση των καρφιών αποδεικνύει ότι προέρχονταν από το ταφικό σπήλαιο του Καϊάφα, του Εβραίου αρχιερέα που σύμφωνα με τα Ευαγγέλια οδήγησε τον Ιησού στο θάνατο, στην Ιερουσαλήμ.
Οι ερευνητές βρήκαν μικροσκοπικά ίχνη ξύλου και οστών «ενσωματωμένα» στις άκρες των δυο καρφιών, κάτι που λένε ότι υποδηλώνει ότι αυτά τα καρφιά ηλικίας 2.000 ετών ήταν όργανα θανάτου σε τουλάχιστον σε «μια» σταύρωση. Οι ίδιοι ερευνητές σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν πώς μπορεί να βρέθηκαν εκεί τα καρφιά από τη Σταύρωση του Ιησού τόνισαν πως πιθανώς από τύψεις για το ρόλο του στην εκτέλεση του Ιησού, ο Καϊάφας μπορεί να κράτησε τουλάχιστον δύο από τα καρφιά από τη σταύρωση και ότι αυτά είχαν περάσει στους συγγενείς του ως φυλαχτά μέχρι να καταλήξουν στον οικογενειακό τάφο.
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις (είτε μιλάμε για Καθολικούς Ναούς είτε για Ορθόδοξους) που ισχυρίζονται πως κατέχουν ίσως το σημαντικότερο από τα «κομμάτια» των «Άχαρντών Παθών». Μόνο σε αυτό το κείμενο αναφέρθηκαν 8-9 όταν για τη σταύρωση του Ιησού (ή κάθε σταύρωση εκείνης της εποχής στην Ιερουσαλήμ) οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τρία!
Με αυτό ως δεδομένο κάποια ή και όλα από αυτά τα καρφιά που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν ανήκουν στα «Άχραντα Πάθη». Το σημαντικό, ωστόσο, είναι πως για κανένα από αυτά δεν υπάρχουν (δεν μπορεί να υπάρχουν και δε θα υπάρξουν) ακλόνητες αποδείξεις πως αφενός χρησιμοποιήθηκαν σε σταύρωση και βέβαια ειδικά στη Σταύρωση του Ιησού.
Όσες έρευνες και αν έχουν κάνει οι επιστήμονες και οι ερευνητές το συμπέρασμα στο τέλος είναι πως δεν μπορεί να αποδειχθεί κάτι τέτοιο και πως όλα είναι θέμα Πίστης.
