Η προέλευση αυτών των σηράγγων, που βρίσκονται 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της πόλης, χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα, μια εποχή κατά την οποία το Παρίσι πάλευε με την αύξηση του πληθυσμού και τις επακόλουθες κρίσεις δημόσιας υγείας.
Κάτω από τους πολυσύχναστους δρόμους του Παρισιού, ένας ζοφερός κόσμος απλώνεται στις σκιές: οι Κατακόμβες, ένα υπόγειο που φιλοξενεί τα λείψανα περισσότερων από έξι εκατομμυρίων ψυχών. Αυτή η τεράστια αποθήκη οστών εκτείνεται σε περίπου 2.000 στρέμματα, με ένα μικρό μέρος της να είναι ανοιχτό για δημόσιες ξεναγήσεις, αποκαλύπτοντας ένα ζοφερό κεφάλαιο του παρελθόντος του Παρισιού.
Η προέλευση αυτών των σηράγγων, που βρίσκονται 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της πόλης, χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα, μια εποχή κατά την οποία το Παρίσι πάλευε με την αύξηση του πληθυσμού και τις επακόλουθες κρίσεις δημόσιας υγείας. Οι ασθένειες ήταν ανεξέλεγκτες και τα νεκροταφεία δεν μπορούσαν πλέον να αντιμετωπίσουν την εισροή των νεκρών. Το παλαιότερο από αυτά τα νεκροταφεία, το Les Innocents, έφτασε σε οριακό σημείο, όταν τα πτώματα σε αποσύνθεση διέσπασαν έναν τοίχο σε ένα γειτονικό κελάρι, μια γκροτέσκα απόδειξη του προβλήματος του υπερπληθυσμού.
Αυτό το μακάβριο περιστατικό τον Μάιο του 1780 επιτάχυνε την απόφαση των αρχών να σταματήσουν τις ταφές εντός των ορίων της πόλης και να μεταφέρουν τα λείψανα σε έναν υπόγειο χώρο. Τα εγκαταλελειμμένα λατομεία του Tombe-Issoire, με το εκτεταμένο υπόγειο δίκτυό τους, επιλέχθηκαν να γίνουν ο νέος τόπος ανάπαυσης των νεκρών της πόλης.
Από το 1787 έως το 1814, τα οστά από τα υπερπλήρη νεκροταφεία εκταφιάστηκαν και μεταφέρθηκαν στα λατομεία. Εδώ, τα λείψανα δεν απορρίφθηκαν απλώς- οι εργάτες των λατομείων τα τοποθέτησαν σχολαστικά στους τοίχους και τα σχέδια που σχηματίζουν τώρα τις στοιχειωμένες στοές των Κατακομβών.
Το οστεοφυλάκιο δεν χρησιμεύει μόνο ως ομαδικός τάφος, αλλά και ως η τελευταία κατοικία σημαντικών προσωπικοτήτων της γαλλικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων λογοτεχνικών ειδώλων όπως ο Charles Perrault, διάσημος για τη συγγραφή κλασικών παραμυθιών όπως η «Κοκκινοσκουφίτσα» και η «Σταχτοπούτα».
